De laatste 2 a 3 weken gaat het voor mijn gevoel beter op stage. De kinderen lijken af en toe te luisteren, maar wat ik nog belangrijker vind, is dat het met onze collega (huismoeder ging ging) steeds leuker is om mee samen te werken. Ze is nu veel toegankelijker naar ons toe, ze toont meer interesse, betrekt ons meer bij de dagelijkse gang van zaken en maakt erg veel grapjes (wat erg leuk vind). Ook verteld ze meerdere malen dat ze onze hulp erg waardeert. Ik ben heel blij met dit keer punt, omdat ik stage eigenlijk wat minder leuk begon te vinden. Na 2,5 maand lijkt het nu toch de goede kant op te gaan. Ik hoop dat deze lijn zich voort zet in de aankomende 1,5 maand die nog komen gaan, en dat Kaylee en ik er nog iets moois van kunnen maken.

Kaylee en ik zijn nog geen dag thuis van ons tripje en we zien al weer dingen waarvan we denken…. Hoe bestaat het!? Danica die eerder deze maand haar been had gebroken, is na 2,5 week in het ziekenhuis gelegen te hebben weer terug op de organisatie. Ze heeft haar benen in het gips zitten, in de vorm van een soort van spreid-broekje. Ze kan dus niet lopen, alleen maar zitten in een stoel. We stonden met onze mond vol tanden toen we zagen dat alle kinderen gewoon aan tafel eten (zoals altijd) en zij apart eet van de groep, ze eet niet eens in dezelfde ruimte. Dit meisje in een lichtgewicht en het plastic stoeltje waar ze in zit ook. Waarom zetten ze haar niet bij de tafel waar ook alle andere kinderen zitten te eten?, Waarom wordt zij niet bij de groep betrokken?, waarom kun je geen kleine aanpassing maken? De thuis-juf zorgt nu voor Danica 24/7, de juf geeft eerst Danica te eten en gaat vervolgens zelf apart in de keuken eten, waarom eet je dan niet samen zou je zeggen... Wat ik ook heel erg vond is dat ze werd uitgelachen door wat andere kinderen (wat haar huisgenoten zijn). Het gips broekje is niet helemaal dicht, zodat Danica gewoon haar ‘’behoefte’’ kan doen. Zij heeft een handdoek over haar heen liggen wat haar bedekt, aan de achterkant was zij onbedekt en konden de kinderen dus een stukje van haar billen zien, hierdoor werd ze uitgelachen. Het zijn kinderen met de leeftijd 6 t/m 10 dus die zitten in een bepaalde fase… maar toch vraag ik me af in hoeverre de andere kinderen betrokken zijn en wat er aan hen verteld is. Ik weet zelf niet van hoe of wat omdat ik er niet was bij de eerste paar dagen dat ze weer terug was vanuit het ziekenhuis…..