Vandaag zijn kay en ik samen met de social worker en een oud social worker van BP naar de gevangenis geweest in Danoa. Van te voren was ik wel een klein beetje zenuwachtig. Ik had wel een beetje een idee van hoe het eruit zou zien, maar ik was vooral benieuwd hoe erg het zou zijn. toen we bij de gevangenis waren aangekomen, konden wij gewoon naar binnen lopen. We hoefden alleen onze id kaart te laten zien, verder werd er geen enkele controle gedaan. Ik had dus van alles mee naar binnen kunnen smokkelen, een mobieltjes, wat drugs of een wapen, maar zoals jullie weten ben ik een dochter van Peter en Myra en gedraag ik me altijd erg voorbeeldig. De verboden middelen heb ik daarom maar buiten muren gehouden. Wat mij gelijk opviel is dat alle gevangenen een geel shirt droegen met het woord inmate erop en dat er zowel mannelijke als vrouwelijke gevangen waren. Onze gids werkte zelf als therapeut in de gevangenis en kon ons dus alle ins en outs vertellen.

In de gevangenis zaten totaal 497 gevangenen waaronder 47 vrouwen. De vrouwen zitten apart van de mannen maar kunnen wel met elkaar communiceren. 75 procent van de gevangenen zit in de gevangenis vanwege drugshandel, dit is een veel voorkomend probleem in de Filipijnen. Er zijn 6 kamers, waar alle gevangenen onder verdeeld worden. In de kamer van de vrouwen mochten kay en ik een kijkje nemen. De vrouwen slapen met z’n 47 in een ruimte, met weinig ruimte. De stapelbedden staan tegen elkaar aan en de gevangenen hebben geen ruimte om hun spullen op te bergen dus die liggen op bed en er is geen privacy. Verder zag de kamer er heel gezellig uit, wat je niet zou verwachten, maar de dames hadden hun kamer van top tot teen gedecoreerd. De kamer van de mannen hebben we overgeslagen en dat was ook prima. Ondanks ik het niet verwacht had gedroegen ze zich allemaal netjes. Uit voorzorg hadden kaylee en ik onze korte broek thuis gelaten en een lange broek uit de kast getoverd. Het leek ons verstandiger om onze lange witte stelten te verbergen. Toen wij langs kwamen stonden ze allemaal voor het hek om een glimp van ons op te vangen. Met een big smile stond iedereen voor het hek en sommige gevangenen waren aan het zwaaien. Er werden verder helemaal geen rare of ongepaste opmerkingen naar ons gemaakt.
Wat ons opviel is dat er weinig bewaking stond op zoveel gevangenen. In de nacht zijn er maar 4 bewakers aanwezig! Een prison break is er echter nog nooit van gekomen. De gevangenissen in de Filipijnen zijn overvol, daarom kan elke gevangene elk maand 20 dagen celstraf minder verdienen (wat wij erg veel vonden). De gevangenen kunnen elke dag, behalve op maandag bezoek ontvangen en kunnen privileges verdienen. Zo zijn er bepaalde taken en klussen die verdeeld worden. Als een gevangen slecht gedrag laat zien kan in privilege zoals bellen afgepakt worden. Verder schrok ik vooral van de lage straffen. Zo vertelde de gids dat een gevangene die een moord begaan heeft maar 10 jaar in de gevangenis hoeft te zitten. Ik had gedacht dat als je zo’n delict op je geweten had je dan letterlijk je hele leven achter de tralie zou zitten, maar niet dus. En met goed gedrag kan een gevangene hier dus ook nog wat jaartjes eraf snoepen.

Wat ook heel anders is dan in Nederland, is dat heel veel gevangene in de Filipijnen al een hele poos vast zitten, bijvoorbeeld 6 jaar terwijl men nog niet berecht is. Tegen deze gevangene loopt nog een proces, alleen duurt dat net iets langer dan in Nederland.