Dit weekend zijn we naar lapu lapu gegaan, om precies te zijn in Gun-ob. Hier wonen en lopen lisa, babs en carlijn stage. Dit zijn een van de andere studenten die stage lopen in de filipijnen. Lapu lapu is ongeveer 2 uur reizen vanaf Danao (als alles mee zit dan toe minste, wat het nooit doet). nadat we in het centrum waren aangekomen gingen we naar ons hotel, het GV hotel. Nadat alle tricecle chaufferus ons probeerde op te lichte (wat er natuurlijk bijhoort) zijn bij het hotel aangekomen. Voor maar liefst 6 euro per nacht p.p heb je een kamer met wifi, tv, airco en een eigen badkamer. Recht voor ons hotel zat een supermarkt, de jollibie (mc donalds van de filipijnen) ideaal dus. Toen we de meiden zagen, hadden we gezellig bijgekletst en onze ervaringen uitgewisseld. Kaylee en ik zijn mee gelopen naar hun huisje, zij wonen echt in een community midden tussen de locals. Iedereen kent elkaar, zegt elkaar goedendag, maakt een praatje met elkaar en helpen elkaar. Dit is iets wat Kaylee ik heel erg missen en we vinden het jammer dat wij dit niet hebben. Het opgenomen worden in de comminity en het echte filipijnse leven leven., dit hebben wij niet. de meiden zitten nog geen tien minuutjes lopen van het centrum waar ze naar de markt kunnen, heerlijk kunnen eten en karaoke kunnen zingen. In plaats daarvan zitten wij in de groene bergen (wat wel een mooie omgeving is), wij zitten meer geïsoleerd, wonen op de organisatie en hebben weinig contact met de locals. Stiekem was ik wel een beetje jaloers…
De meiden hadden een weekend programma in elkaar gezet en de zaterdagochtend begon al vroeg. 7 uur in de taxi naar Cebu-city, voor een hike. Met geleende schoenen van de buurman konden we ertegen aan. We begonnen met een klim van 750 m. eenmaal bovenaan de top hadden we een prachtig uitzicht over Cebu-city. Als klapper op de vuurpijl konden we dit vieren met een stuk taart. Op deze berg werd namelijk een verjaardag gevierd, na prachtig het welbekende happy birthday gezongen te hebben, konden wij heerlijk van een stukje taart smullen. Na een eind gewandeld te hebben in het prachtige weer, hoopten kaylee en ik dat het niet meer ver was tot de waterval. Stiekem waren wij er een paar uur later al wel een beetje klaar mee. Toen moest echter het moeilijkste gedeelte nog komen. Het was geen normale hike; een flink stuk wandelen. Nee, toen we in het bos aankwamen was het klimmen, klauteren en nog veel meer. Het was afdalen springen etc. op sommige plekken was het heel modderig en dus spekglad. Er lagen waren er elke keer veel stenen, dus je moest goed kijken waar je je voeten neer kon zetten. voor mij was dit heel moeilijk, als je geen diepte kunt inschatten, is dit best wel eng allemaal. Er waren stukken bij de hike, waarbij iedereen dacht, als je hier je voet verkeerd neer zou zetten val je te pletter….. er waren geen tuigjes of andere veiligheidsmaatregelen. Je moest jezelf vast pakken aan de planten en takken (als deze er waren). In Nederland zou deze hike verboden zijn, dat wat ik zeker. Hoe verder we liepen, hoe minder leuk ik de hike begon te vinden. Op een gegeven moment zei de gids; nu komt het moeilijkste gedeelte van de hike, en zag ik dat we langs een berg naar beneden moesten. Toen was ik er helemaal klaar mee en wilde ik het liefst omdraaien, wat natuurlijk geen optie was. Toen dit ik dit zei, kwamen er natuurlijk een paar traantjes mee…. Toch heb ik doorgezet en na support van de meiden waren we dan eindelijk bij de waterval aangekomen. De waterval was prachtig! Na op deze plek mooie foto’s geschoten te hebben en gelunchte te hebben hoefde we nog maar een klein stukje tot de bewoonde wereld. Achteraf was de hike, wel een mooie ervaring maar was het voor mij ‘’ones in a lifetime!!
Na alle inspanningen van de hike en met mega veel spierpijn hebben we de laatste dag van ons weekendje afgesloten met een dagje strand. Even heerlijk relaxen met als lunch een Hollands broodje kaas. Nadat Kaylee en ik nog heerlijk bij de mc hadden gegeten, een starbucksje achterover hadden gegooid kwamen wij om 10.00 uur savonds thuis aan. De poort van BP zat natuurlijk al op slot en niemand reageerde op de bel. De vraag was hoe komen we binnen….? dan maar over het hek. Toen Kaylee over het hek aan het klimmen was, zag iemand van de organisatie aankomen lopen met een golfstick in zijn hand, het was victor. Hij verzon maar snel dat de golfstick was om de honden weg te jagen…. maar Kaylee en ik wisten wel beter, hij wilde de inbrekertjes met de golfstick om de oren slaan hahaha.