Dit keer ging ons tripje naar het eiland Biliran. Wat erg fijn was, is dat wij bij Gerrit konden verblijven, dit was een oude collega van de oom van Kaylee. Gerrit woont al 8 jaar op het eiland en kon ons dus mooi vertellen wat de mooie plekjes van Biliran zijn. Op de boot werd onze aandacht gelijk getrokken door eenriet tasje waar veren uitstaken op het bankje voor ons. Al snel kwam ik aan de praat met de eigenaar van de tas. Zoals ik al dacht zat er een haan in de tas, een haan nog very ‘’a live’’ was. De jongeman van ongeveer onze leeftijd had de haan voor zijn vader gekocht, voor een hanengevecht. Hoewel Kaylee en ik dit helemaal niks vinden en echt nooit naar zo’n gevecht zouden gaan, omdat ik dat beschouw als dierenmishandeling (en kay ook) waren we toch heel erg geïnteresseerd. De jongen heeft alle ins en outs verteld over hoe zo’n gevecht eraan toe gaat, het wedden met geld, de mesjes aan de poten, vermaak, etc. De hanengevechten zijn hier helemaal hot, overal in de Filipijnen doet men hieraan. Het is echt een traditie, iets wat bij de cultuur hoort. Toen hebben Kaylee en ik besloten om ook een haan te kopen en samen met onze haan Henkie deel te nemen aan een gevecht, GRAPJE!!!We zijn gewoon naar Gerrit gegaan.
Toen we bij Gerrit aan kwamen had een vriendin van Gerrit die ook het weekend daar verblijf gekookt. Kaylee en ik merkte al snel dat Gerrit een man van weinig woorden was, maar toen hij eenmaal ging vertellen werd ik er zelf een beetje stil van. Hij vertelde dat er al diverse keren was ingebroken bij hem (heeft nu gelukkig alarm) en dat er op het eiland ook al een Nederlander was dood geschoten. Je snapt natuurlijk wel dat ik de eerste avond geen oog had dicht gedaan. Ik voelde me echt niet prettig, en ik was echt een beetje bang dat er misschien iets zou gebeuren. Achteraf zit ik me dan weer zorgen te maken om niets, want in Nederland wordt er natuurlijk nooit ingebroken….
De tweede dag zijn we naar een heel klein eilandje gegaan, om te snorkelen. Kaylee en ik hadden een paar weken daarvoor al stad en land afgezocht voor een snorkel set, wat denk je?? In een land wat uit meer dan 7100 eilandjes bestaat kun je nergens een snorkel set vinden, hoe bizar. Gelukkig had Gerrit deze wel en mochten we die lenen. Wat erg jammer was, was dat er bijna geen koraal meer was, dit is allemaal kapot gemaakt door de vissers die dynamiet in het water gooien, zodat de vissen omhoog komen. Hoewel het eilandje heel mooi was viel het snorkelen een beetje tegen. We hadden wel wat mooie visjes gezien maar konden niet diep de zee in, omdat er continue water in onze duikbrillen liep, het zout pijn deed aan onze ogen en Kaylee daarboven op ook nog eens pijn aan haar neus had. Maar we zijn nog niet weg uit de Filipijnen;) Aan het eind van de middag gingen we naar een restaurant, waar we konden karaoke. Dit was de eerste keer in 2,5 maand Filipijnen dat Kaylee en ik gingen karaoke. Met keuze uit meer dan 1000 nummers en mijn singstar-ervaring die ik in mijn vroegere jaren heb opgedaan bij Nadia op het zoldertje, moest dit helemaal goed komen.
De derde dag stond er een waterval op de planning. Je snapt natuurlijk wel dat ik na mijn ‘’geweldige’’ ervaring van de vorige keer niet meer zo kapot ben van watervallen, als de weg die je daarvoor moet afleggen erg lastig is. Omdat Gerrit zelf al 58 is, ging ik er vanuit dat er geen moeilijke hike aan vooraf zou gaan, dit had ik voor de zekerheid toch nog maar even na gevraagd. De waterval was makkelijk bereikbaar en dus zijn we meteen in de auto gestapt. Op naar de Tinagofalls in leisure park.De waterval leek voor de auto zelf wat minder goed bereikbaar te zijn. Op de weg richting de waterval kreeg de auto ineens kuren. Ik zag het lijk al hangen, dat wordt duwen…. Elke keer als ik dacht nu moeten we duwen starte de auto weer…. Uiteindelijk had de auto het gered en konden we genieten van de waterval want deze was werkelijk prachtig!, zie foto’s. Ook bij deze waterval hadden Kaylee en ik een duik genomen.