Terug naar huis

Zaterdagmorgen slaap ik rustig uit. Ik vlieg tenslotte pas om half 5, dus wij hoeven ons niet te haasten. Wij rommelen wat aan, Arnold pakt mijn koffer (valt toch een beetje tegen, er moet een heleboel in!!). Wij hebben een tweede koffer gekocht, een maatje kleiner dan degene die ik in augustus kocht, maar verder precies hetzelfde. Die neem ik nu mee, Arnold volgt dan later met de grote maat. Anders komen alle cadeaux niet mee!
Arnold heeft dinsdagochtend een telefoontje gehad van de verhuizer in Amerika, die meldde dat onze container aangekomen was en ingeklaard, en of zij hem de volgende dag even langs mochten brengen. Dat mochten ze niet, want ik ga nu in de laatste paar dagen niet de hele boel opruimen! Dat wordt nu dus begin februari!!
Om half 2 rijden wij naar Austin, waar Arnold mij bij de terminal af zet. Hij zou eerst met mij meelopen naar binnen, maar omdat hij zich vergist in de afslag kan hij niet parkeren, alleen drop-off. Het geeft niet want het gaat allemaal heel soepel. Op de stoep is een punt waar je je bagage kunt afgeven, dus loop ik alleen met handbagage de hal in. Bij Security staan 2 mensen voor mij in de rij, en als ik aan de beurt ben, vraagt de forse dame: 'have you been pre-checked?' Ik weet niet wat dat is, maar wordt verwezen naar een andere rij met een klapdeurtje. Ik moet door het klapdeurtje heen, en hoef eerst mijn schoenen niet uit te trekken (terwijl dat wel overal op bordjes staat). Ik zet tas en jas op de band, maar als ik door het poortje stap, begint het te piepen: de metalen ringetjes op mijn gympen !! Dus moet ik alsnog mijn schoenen uit, maar 2 minuten later sta ik in de vertrekhal en moet dan nog ruim twee uur wachten. Ik slenter wat langs de winkeltjes, haal iets te drinken en app het thuisfront (er is gratis wifi). Precies op tijd vertrekt mijn Delta vlucht naar Atlanta.
Het kleine vliegtuig is niet vol. Ik heb zelfs een drie-persoons bank voor mij alleen. Hoewel ik een gangplaats had gevraagd, ga ik toch maar voor het raam zitten en fotografeer ik ons vertrek.
Je krijgt alleen een drankje en een zakje nootjes. Ik lees wat en de vlucht is snel voorbij (duurt ca. 2 en een half uur). Het wordt al snel donker buiten en ik zie Atlanta als een verzameling lichtjes.
De transfer gaat heel soepel, er is een balie net buiten de gate waar ik de weg vraag. Er rijdt een treintje langs alle terminals. Ik moet naar de laatste op de rij, F. Daar eet ik eerst een broodje, want het is intussen 8 uur 's avonds. Alles is peperduur, een broodje hamburger of een salade kost 10 dollar. Ik kies voor een panini met kip en bacon, het is redelijk. Water had ik nog.
Je hoeft hier niet door security of zo, ik kan zo naar de gate lopen,

alwaar ik ook weer anderhalf uur moet wachten. Mijn verbindende vlucht naar Amsterdam vertrekt pas om kwart voor 11. Maar alles verloopt ook hier erg soepel. Boarding start op tijd, vliegtuig vertrekt op tijd. Het is wel weer volledig volgeboekt en ik ben blij met mijn gangplaats zodat ik tenminste mijn benen een beetje kan strekken.
Aangezien het al 11 uur is als wij eindelijk in de lucht hangen, maak ik me meteen klaar om te gaan slapen. Maar het cabinepersoneel draait eerst weer het hele riedeltje af: warme doekjes, drankje, nootje, en om middernacht beginnen ze met het ronddelen van Chicken or Pasta!! Ik trek de deken over mijn hoofd en eet niets. Na het eten gaat het licht uit en ik dommel wat, maar slaap niet echt. De vlucht duurt 7 uur maar dat is nog te doen. Ik vind alleen reizen tot dusver zeer relaxed, als er tenminste niets tegen zit!!
Na een warm ontbijt landen wij keurig om 12.38 uur op Schiphol (e.t.a. was 12.35 uur). Door lange gangen worden wij naar de kofferband geleid en daar bel ik met Tania, die mij al staat op te wachten. Zij heeft zich nog gehaast omdat zij bang was te laat te komen. Maar het ophalen van de koffers duurt altijd even en uiteindelijk kom ik pas tegen half 2 naar buiten en kan ik na twee maanden mijn dochter weer omhelzen! Wij drinken een kopje thee bij een tentje op Schiphol en aanvaarden dan de terugweg. Rond 4 uur 's middags zijn wij thuis in Helmond, waar ik warm verwelkomd wordt door de Poezenpoes, a.k.a. Puck!

Nu kunnen de voorbereidingen voor de Kerst beginnen, want volgende week komen Arnold en Dad.
Gelukkig ben ik de jetlag al snel kwijt, mede dankzij Valdispert tabletten met Melatonine! Mijn eerste week in een somber, regenachtig pre-kerst Nederland gaat op aan bezoeken aan vriendinnen, boodschappen doen voor de kerst en versieren van het huis. Tania heeft al een beginnetje gemaakt, maar het grote werk moet nog gedaan worden. Wij gebruiken de nepboom uit Friesland, dat werkt wat handiger en binnen een paar dagen is alles in kerstsfeer en in afwachting van de rest van de familie!
Onze eerste etappe zit erop..............................!