Reis met hindernissen

Wij slapen wat onrustig, het is warm in de kamer en het raam kan niet open. Er is wel airco maar dat helpt niet echt. Ik ben meerdere malen bij bewustzijn en Arnold ook. Als ik mijn ogen uiteindelijk open doe, zie ik dat het al licht begint te worden en ik vraag me af hoe laat het eigenlijk is. Ik wek Arnold, die ook bij bewustzijn ligt te komen en die kijkt op zijn horloge: het is 8 uur!!!!! We hebben geen wake-up call gehad en ook geen ontbijt. Ik ren naar de deur en de deurhanger met bestelling voor het ontbijt hangt nog keurig op zijn plek! Grote schrik. Arnold belt de receptie en ik vlieg de douche in. Daarna bel ik de receptie om iemand te vragen te helpen met de koffers. Ik reserveer ook plaatsen voor de shuttle

van half 9, wij hadden eigenlijk die van 8 uur willen hebben. In vliegende haast kleden wij ons aan en er staat al een meisje voor de deur om te helpen met de koffers. De catering belt nog over het ontbijt, maar er is geen tijd meer, we moeten weg. Als we buiten staan te wachten op de shuttle, komt een dame van de roomservice aan met twee doosjes met wat broodjes, melk en fruit. Door de schrik krijg ik niet veel binnen. Wel aardig om nog iets te brengen.
Om kwart voor 9 zijn wij op het vliegveld, inchecken bij British Airways gaat nog ouderwets bij een loket. Omdat wij het eerste stukje naar Londen business class mogen vliegen (de rest zat zeker al vol!), kunnen wij bij een apart loket inchecken en dat gaat allemaal snel. Mag ook wel met onze stapel koffers. Bij de gate is een computer-hoekje en wij proberen frequent flyer kaarten aan te maken op de website van BA, maar dat lukt niet. Wij zitten comfortabel en krijgen ontbijt met champagne! Enige nadeel: de vlucht vertrekt te laat en wij moeten nog een tijdje wachten voordat wij in Heathrow kunnen landen. Wij cirkelen een paar keer over Londen en hebben mooi uitzicht over de Theems. Om 10.40 uur zouden wij moeten landen maar dat wordt 11.15 uur. Wij zitten gelukkig voor in het vliegtuig en stormen naar buiten. Bij de gate staat een kereltje met een IPad en een paars hesje op ons te wachten. Op de IPad staat ons vluchtnummer. Hij wijst ons de weg naar de volgende vertrekhal, we moeten weer door security. Samen met

nog een slachtoffer, een meisje van midden 20, worden wij doorgeloodst naar een aparte rij, maar daar moeten wij weer het hele riedeltje afwerken: alles in bakken leggen, schoenen uit. Ons rode koffertje wordt op een zijspoor gezet en dat moeten wij apart openmaken en het wordt gescand. Dit kost allemaal kostbare minuten want onze vlucht naar Austin gaat zo weg. De man in het paarse hesje blijft kalm, in Heathrow zijn ze dit soort situaties gewend, maar ik heb hartkloppingen van de stress. We hollen door de vertrekhal, lift in, lift uit en komen net op tijd bij de gate. Hehe.......
De rest van de reis verloopt gelukkig rustig. Wij zitten in een heel nieuw vliegtuig van BA, met allerlei nieuwe snufjes, een touchscreen schermpje, ramen die je kunt verduisteren (geen luikje ervoor) en een zeer luxueuze business class met aparte cabines. De vlucht komt prima op tijd aan in een zonnig Austin. We zitten de hele reis naast een meisje van midden twintig met blauw punkhaar, ze woont half in Londen en half in Austin en vertelt dat deze lijnvlucht pas sinds april operationeel is. Austin heeft eigenlijk een relatief klein airport dat hoofdzakelijk lokale vluchten verzorgt, maar ze willen graag groter groeien. Als wij landen is dat te zien, er wordt een nieuwe hal gebouwd, maar het huidige geheel is vrij klein. Dat is in ons voordeel.
Er is maar 1 bagage band, en onze koffers liggen vooraan. Wij waren bang dat zij de snelle transfer in Londen niet overleefd zouden hebben, maar gelukkig.... Wij zijn als eersten bij de Immigration en daar verloopt alles ook heel erg snel. Wij moeten vingerafdrukken afgeven en onze papieren laten zien, maar we krijgen stempels en een smile en dat was het dan. Hup naar de Hertz.
Daar is geen auto voorradig die groot genoeg is, dus moeten wij even wachten. Na een minuut of 20 krijgen we een seintje en kunnen wij naar de afhaal car lot, aan de overkant van de weg. Wij krijgen een witte Chevrolet Impala met leren bekleding, spiksplinternieuw. Als wij alles ingeladen hebben en bij de uitgang uitchecken bemerkt Arnold echter dat er een waarschuwingslampje brandt, dat de olie moet worden bijgevuld. Nu durven ze ons die niet mee te geven dus krijgen wij een beige Chevrolet Malibu , die echter veel ouder is en nogal stinkt. Bovendien is ie kleiner en heeft ie geen Tomtom! Wij kunnen hem evt. omruilen als ie niet bevalt.
Om kwart over 6 zijn wij in de Candlewood Suites Hotel, op Wonderworld Drive, vlakbij ons apartementencomplex. Wij laden alles uit en gaan dan een hapje eten bij een broodjeszaak, de Panera, waar wij in augustus ook al waren. Ze hebben alleen broodjes en geen warme dingen, maar dat geeft niet.
Wij laten de koffers voor wat ze zijn en gaan snel naar bed!