Helaas is het moment daar gekomen. Mijn vakantie is bijna voorbij en daarmee is ook mijn grote avontuur afgelopen. Twee maanden geleden begon ik aan iets waarvan ik niet had gedacht dat het zo mooi zou worden. Ik heb mezelf overwonnen, ik heb ontzettend veel geleerd, prachtige dingen gezien, ontzettend leuke dingen gedaan en meegemaakt, maar ook zeker als mens verandert en gegroeid.
5 weken lang 9000 kilometer verderop, waarvan 4 weken in een ontzettend chaotische stad, in een andere cultuur, omringt door andere tradities en gewoontes. In het begin klonk vijf weken ontzettend lang, maar nee het was ontzettend kort. Was ik klaar om naar huis te gaan? Absoluut niet!

Mijn ervaringen zijn te groot en teveel om te vertellen. Ik kan daar gerust 100 pagina’s over vol typen. Gelukkig heb ik van elke week een klein overzichtje om naar terug te kijken.
Al mijn stukjes zijn in het Nederlands bedacht ik me op de helft. Niet toegankelijk dus voor alle mensen die ik tijdens mijn reis ontmoet heb. Gelukkig bestaat er social media, waardoor ik iedereen kan blijven volgen.
Inmiddels heb ik ook al vaak de vraag gekregen, wil je nog een keer terug? Daarover hoef ik nog geen seconde na te denken. Absoluut! Ja, misschien vergeten mensen in Cambodja mij op den duur, en zullen niet alle mensen bij mij blijven hangen. Maar toch zou ik graag over een tijdje teruggaan om te kijken hoe alles er aan toe gaat. Niet alleen in Phnom Penh maar ook in het dorpje waar ik de laatste week was.
Dolgraag zou ik op de hoogte blijven hoe het met de twee kindjes gaat, die ik in het Health Center heb ontmoet. Dit verhaal heb ik in mijn Village hoofdstukje niet aangestipt. Voordat ik dit afsluit, moet ik daar toch nog even over vertellen. Dit meisje en jongetje zijn namelijk twee personen, die ik samen met hun moeder, nooit van mijn leven meer zal vergeten. Tijdens mijn Village week kwam het meisje (van ongeveer 6 jaar) met haar moeder binnen. Een groot bloedende haarprop plakte op haar hoofd. De moeder begon van alles en nog wat frustrerend uit te roepen tegen de verpleging. Wat bleek: het meisje was tijdens een zoektocht naar voedsel en spullen in het bos aangevallen. Dit gezin is extreem arm, waarvan de vader (de belangrijkste persoon in het gezin hier) overleden is. Ze hebben geen fatsoenlijk huis, leven in een soort open hutje een dorpje verderop. Ze hebben geen geld voor eten, dus gaan daarom regelmatig het bos in om spullen te zoeken die ze kunnen verkopen. Dit gold ook voor vandaag. De moeder zei dat er plotseling iemand een steen richting haar dochtertje had gegooid waardoor ze nu een gat in haar hoofd had. Dit was vorige week ook al gebeurd bij haar zoontje op zijn voet. Bij het meisje was het zo ernstig dat ze naar het Health Center waren gekomen om het te laten hechten. Voor snellere wondgenezing en mindere kosten werd geprobeerd de wond zonder verdoving te hechten. Absoluut geen succes. Met kronkelende magen en tranen in onze ogen aanschouwde we het verschrikkelijke tafereel. Het meisje was namelijk niet zomaar een arm meisje met een gat in haar hoofd, maar was ook geboren zonder hoorvermogen en spreekvermogen. Haar enige contact met de wereld waren haar ogen. We konden haar niks vragen en niks uitleggen over de situatie en de behandeling. Niet vertellen dat we gingen proberen met pijnstilling de pijn te verminderen. Niks.
Daar zit je dan... Een mooie toekomst lacht je tegemoet. Een vergelijkbare toekomst voor dit meisje zal er never nooit niet inzitten. Geen geld voor onderwijs, geen geld voor medische hulp, geen geld voor eten, en geen hulp voor haar handicap.
Met zijn drieën waren we zo geschokt door deze situatie dat we zonder enige twijfel aangeboden hebben de medische kosten van de behandeling voor onze rekening te nemen. 5 dollar hadden we het over! Voor ons een klein bedrag, voor hun een zeer veel geld. De volgende dag hebben we een grote doos met 50 noedels aan een van de verpleegkundigen meegegeven. Hopende dat het gezin hiermee weer een tijdje een voorraadje eten zouden hebben.

Dat Cambodja een heel ander land is dan Nederland zal iedereen wel weten of gemerkt hebben in mijn stukjes. Wat zij daar heel normaal vinden, zouden wij hier gruwelijk onbeschoft vinden. (Vooral) mannen schrapen gedurende de dag voortdurend hun hele keel schoon. Niet op een afgezonderd plekje, waar niemand bij is. Nee, gewoon overal waar je maar kan bedenken. Maar wat wij heel normaal vinden, kan aan de andere kant daar totaal niet vanzelfsprekend zijn. Dit zorgt soms voor miscommunicatie of onbegrip. Als ze vroegen naar hoe Nederland is of hoe anders het is dan Cambodja, stond je enigszins met je mond vol tanden. Wat ga je zeggen? Rijker, moderner, luxer, alles veel beter geregeld, mensen zijn gezonder, betere gezondheidszorg, minder corruptie, welvaart, meer gelijkheid, etcetera? Nee, dat zeg je niet. Een groot deel beseffen ze zelf wel, maar toch zullen ze zich het nooit kunnen voorstellen. Dat heeft geen zin. Bovendien, wij vinden vooral zelf dat het bij ons veel beter is. Maar is dat wel zo?
Wat ik altijd zei was: er zijn ontzettend veel regels. Zodra je je niet aan de regels houdt, gelden er consequenties. Dit klinkt misschien heel zwart/wit, maar toch vond ik dit een algemene rode draad dat ik als verschil kan bestempelen tussen de twee landen.
Dit heeft ook voor de grootste cultuurshock gezorgd, denk ik, toen ik eenmaal terug was in Nederland. Ik heb altijd gedacht dat ik echt iemand van de regeltjes was, dat ik ontzettend graag van structuur hield, het fijn vond als alles vastligt en tot in de puntjes goed geregeld wordt.
Daar kom ik toch van terug. De continue haast, stress, druk, en regels die in Nederland gelden maken het leven totaal anders dan in Cambodja. Is het heel verwend om te zeggen dat ik hier minder gelukkig zou zijn dan in een land waarin alle inwoners dolgraag mijn luxe plekje zouden willen hebben? Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik me ontzettend thuis heb gevoeld in een land dat nog een lange weg te gaan heeft en grotere zorgen kent, maar ondanks alles veel meer uit het leven haalt dan dat wij doen omringt door alle regels, druk en haast.
Wie weet vinden jullie me over een aantal jaar wel in het buitenland. Voor nu zijn het allemaal dromen, en misschien wel te idealistische ideeën, maar ik ga zeker ontzettend hard mijn best doen om ze uiteindelijk uit te laten komen.
Dit avontuur is helaas afgelopen, en met ontzettend veel verdriet zeg ik daarmee dus : Arkun (dankje wel) tegen iedereen die deel was van mijn geweldige tijd, en sluit ik af met de drie woorden: Chom Reap Lea (Tot ziens).