6 | Week 2

Het is alweer vrijdag en daarmee is er alweer een einde gekomen aan werkweek nummer 2. Mijn discipline om elke dag wat op te schrijven is tegelijkertijd ook sterk afgenomen.
Afgelopen maandag was een te rustige dag in het ziekenhuis om allemaal dingetjes op te schrijven. Daar zat niemand op te wachten. Hetzelfde verhaaltje van een standaard afdelingsronde, uitleg over patiënten, dossiers doornemen etcetera kent iedereen nu wel.

Dinsdag, daarentegen, was interessanter!! Dan heb ik het vooral over de middag. Ik merk dat het erg belangrijk is om je gezicht zoveel mogelijk te laten zien, en dan natuurlijk ook op een geïnteresseerde en gemotiveerde manier. Zo leert de staff je goed kennen en krijgen ze ook vertrouwen in je. Dit was me dinsdag blijkbaar bij dokter Makara al zo gelukt dat ik een nieuwe patiënt kon verwelkomen, natuurlijk met de dokter als tolk. Voordat we naar de patiënt gingen voor de anamnese, hebben we eerst samen zijn medisch dossier doorgenomen, zijn reden van opname genoteerd en belangrijke informatie in ons opgenomen. De anamnese liep erg vlot en gaf ons niet heel veel meer informatie dan dat we al doorgekregen hadden. Daarna was het tijd voor het lichamelijk onderzoek. Dokter Makara zal gedacht hebben, hiervoor hoef je niet te praten dus ze heeft me niet meer nodig. Zo gebeurde het dan ook dat ik het lichamelijk onderzoek zelf mocht afnemen, zonder supervisie; en daarna zijn dossier zelf mogen invullen. Trotse ik :D . Voordat hij bij ons op de afdeling kwam, waren er al X-ray foto's van zijn benen gemaakt. Hij had namelijk meerdere fracturen. Zijn femur was letterlijk compleet doormidden en de boteinden stonden niet meer tegen elkaar, waardoor tractie nodig was. Voor zijn linkerbeen gold dezelfde behandeling maar dan voor de tibia en fibula, want ja ook deze waren compleet doorgebroken.
Zo verliet ik deze dag het ziekenhuis met een trots gevoel, wetende dat er nu een evaluatie aanwezig is, waar mijn naam en handtekening op staan. Dokter Lisanne at your service.

Woensdag was in zijn algemeenheid een speciale dag. 02-08-2017. Ik werd weer een jaartje ouder. Jarig zijn in een ander land is natuurlijk anders dan thuis, vooral aan de andere kant van de wereld. Vrienden en familie zijn niet aanwezig, maar gelukkig had ik mijn drie huisgenootjes. 's Ochtends heb ik gewoon in het ziekenhuis gewerkt, en met name naar verwijdering van mandibulaire hechtingen en een beugel gekeken. Tijdens de middagpauze zijn we richting de rivier gegaan en hebben we heerlijk genoten van een milkshake bij Riverside Bistro. Een uurtje later kwamen de andere twee meisjes van het huis hier ook naartoe, zodat we met zijn alle gezellig konden lunchen ter ere van mijn geboortedagje. Hierna besloot ik niet meer terug naar het ziekenhuis te gaan. We hebben in plaats hiervan de tuktuk naar een groot winkelcentrum genomen, waar we dachten leuke winkeltjes te kunnen bezoeken. Begrijp me niet verkeerd!! Leuk waren de winkeltjes zeker, maar tegelijkertijd onbetaalbaar. Winkelketens die je ook in Nederland kan vinden, vragen prijzen voor hun assortiment die hoger zijn dan bij ons. Een flesje mascara? Nee, tel nog maar 5 dollar bovenop de prijs die wij gewend zijn. We bevonden ons daarmee dus tussen de rijkste van Cambodja. De elite, die geld hebben om sjieke kleren en luxeproducten te kopen.

Eenmaal teruggekomen in het huis stond er een verrassing om me te wachten. Door de tip van Kaylee, dat het mijn verjaardag was, was er een taart besteld. De details waren geweldig om te zien. Niet alleen was mijn naam op de taart geschreven met Happy Birthday erboven. Nee, ook mijn verjaardagsdatum stond sierlijk op een hartje erbij geschreven. Hoe persoonlijk kan je een taart krijgen? Dank jullie wel.

Na het heerlijke avondeten en een stukje zeer vullende taart, was het tijd om richting de stad te gaan. Boven op de Eclipse Skybar hadden we uitzicht over een groot deel van Phnom Penh. De chaotische en drukke verkeerswegen leken van bovenaf rustgevende en vredige lichtpuntjes die een soort dans door de nacht vormden. Hier boven in de lucht leek je voor een tijdje weg te zijn uit de arme stadsomgeving, de stoffige zandlucht, en de niet zo aangename geur, die elke dag onder je neus doorwaait. Voor twee uurtjes genoten we van het uitzicht, de rust, en toch een beetje de luxe onder het genot van heerlijke cocktails. Hiermee sloot ik dan ook mijn verjaardag in Cambodja af, samen met genoeg verjaardagswensen vanuit het Westen.

Donderdag kon ik niet geloven dat de week alweer bijna erop zit. Met 's avonds de BBQ als soort van afsluiter voelde de week al bijna voorbij. Officieel is het mijn een na laatste dag op de Medecine B department. Het geluk stond me dan ook bij dat vandaag een van mijn lievelingsartsen 24 hours duty had. Hij is een van de weinige die goed Engels praat, het niet erg vindt om ons zoveel mogelijk uit te

leggen en ons betrekt bij de gang van zaken. Zo kwam het er dan ook op neer dat ik 's middags kon helpen met de injectie ronde. Intramusculaire injecties en injecties via de infuusopening op de hand zijn doe ik inmiddels in een handomdraai haha.

Vandaag is het, zoals ik zei, alweer vrijdag. Helaas, was vanochtend iets minder leuk in het ziekenhuis. Je bent enorm afhankelijk van de artsen die aanwezig zijn op de afdeling, hoeveel je meekrijgt en hoeveel je mag doen en kan meehelpen. Daarnaast speelt de taalbarrière een enorme rol gedurende de dag. Ik kan helaas niet even simpel met een patiënt een gesprek gaan voeren. Zelfs de communicatie met de rest van het personeel gaat vaak erg stroef. Doordat dit ziekenhuis een heleboel studenten onder zijn vleugels neemt en begeleidt in hun opleiding, zorgt dit ervoor dat er elke dag ook twee leraren aanwezig zijn. Ze zullen vast en zeker goede bedoelingen hebben en zo proberen ons zoveel mogelijk te laten zien, maar begrijpen niet dat wij niet zomaar met een patiënt een babbeltje kunnen maken, niet echt staan te springen voor een 45-minuten durende presentatie van de leraar waarvan ik de ballen niet snap. Dit leidde vandaag helaas tot een kleine aanvaring en frustraties aan beide kanten. Helaas, maar niks aan te doen.

Het is hier nu 12:32. In Nederland is iedereen nog in dromenland, maar ik zit hier zwetend in het huis mijn verhaal op te schrijven. Zweten, zweten, zweten. Dat is wat je hier 24 uur per dag doet. Neem je een lekkere douche? Houdt er rekening mee dat je alweer baadt in het zweet als je je alleen nog maar hebt omgekleed.
Zo, voor nu was dit mijn klaagzang haha. Ik heb het reuze naar mijn zin hoor!! Ik ben super blij hier te zijn, en heb al ontzettend veel geleerd en mogen doen wat in Nederland veel minder vanzelfsprekend is.

Volgende week ga ik voor twee weekjes een kijkje nemen bij Obstetrie & Gynaecologie. Ik ben benieuwd!!! Maar nu eerst een weekendje naar Kampot. Ik houdt jullie op de hoogte. Chom reab lea!! Byebye!!