4 | Settled in

De eerste dag was, zoals ik schreef, enorm leuk! Inmiddels is er alweer 1,5 dag voorbij. Het gaat toch best snel! Vorige week om deze tijd was ik nog enorm aan het stressen met inpakken, huis poetsen, werken en alle laatste dingetjes regelen. Nu zit ik hier op het trappetje voor het huis mijn verhaaltje op te schrijven, terwijl de auto's, maar vooral brommertjes en tuktuks wild voorbij scheuren; maar het ondanks dat kalm en rustig aanvoelt door de mooie Aziatische oprit-tuin die voor het huis ligt.

Gisteren en vandaag zagen er in principe qua indeling hetzelfde uit als de eerste dag. In de ochtend liepen we met de afdelingsronde mee, keken onze ogen uit naar de meest ernstige complicaties, vergevorderde stadia van kanker, levercirrose, diabetische voeten, breuken en wonden door verkeersongelukken, half comateuze patiënten door hematomen vanwege ongelukken, een patiënt met HIV, TB en diabetes (II) en noem maar op. Zolang je je pro-actief opstelt, vragen stelt, en probeert mee te denken over de patiënt, leggen ze je een heleboel uit. In de middag gaan we door dossiers heen,

en proberen we patiënten verder uit te werken die we in de ochtend gezien hebben. Vanmiddag konden we zelfs meekijken hoe er bij een nieuwe patiënt de anamnese en lichamelijk onderzoek werd afgenomen, meedenken met de DD en uiteindelijk het plan voor verdere onderzoeken uit te werken. Daarna begon de injecteerronde van de zusters.

Natuurlijk lijkt dit allemaal qua structuur erg op hoe het er bij ons aan toe gaat. Qua kennis weten ze enorm veel, zijn ze goed op de hoogte van alles, maar ondertussen merk je toch dat ze ontzettend gelimiteerd zijn, afhankelijk zijn van of patiënten onderzoeken kunnen betalen, en er soms ondanks de kennis enorme misstappen gemaakt worden. Hier is het gewoon mogelijk er patiënten bij een TB-positieve patiënt op de kamer liggen, sommige wel een mondmasker op hebben, andere niet, maar zelfs een kind van een andere patiënt (want de familie woont er voor die periode bij) zonder mondmasker rondwaggelt.
Hygiëne is dus wel een dingetje.

Zo keken ze gisterenmiddag ook totaal niet op toen ik een poezennestje onderin de kast vond, in de staff room van de doktoren. Kleine babypoesjes kropen over de mamapoes heen. Rondlopende poesjes zijn überhaupt geen raar fenomeen hier in het ziekenhuis. Kun je het je voorstellen in Nederland? Ik niet.

De dag werd gisteren afgesloten met een uitje naar de Eclipse Sky Bar in Phnom Penh. In een enorm hoog kantoor-/bankachtig gebouw op de 22e verdieping lag een enorm decadent, maar prachtig restaurantje waar je het prachtigste uitzicht hebt over de stad onder het genot van een lekkere cocktail. Normaal gesproken kan je op deze hoogte ook op het terras zitten, maar helaas was gisteren een erg regenachtige dag. Goede reden om nog eens terug te komen!!

Vanavond is het alweer donderdag en dat betekent: khmer les om half zes en BBQ om half zeven. De rest van het huis gaat daarna nog stappen, maar wij slaan over want morgenochtend vertrekt ons vliegtuig naar Siem Reab!! Angkor Watt here we come!!