10 | Mijn leven na 1 maand

Precies vier weken geleden zat ik totaal gestrest mijn koffer in te pakken. Als een echte luxeprinses, al zittend erop, aan het proberen mijn enorme koffer dicht te krijgen. Nu vier weken later zit ik op het balkon te kijken naar zelfgewassen kleren, waar ik de zweetlucht nooit helemaal uit zal krijgen, terwijl op de achtergrond motortjes en tuktuks voorbij rijden.
Ik kan wel zeggen dat ik me inmiddels helemaal thuis voel.
Natuurlijk zijn er punten waaraan je je immens ergert en dan blij terugdenkt aan Nederland waar ik over 1 week weer zal zijn. Maar toch... het primitievere leven, de niet mooi schoon aangelegde straten, en de blije Cambodjanen (zelfs degene die niet veel geld hebben) brengen je terug naar een leven waar kleine dingen mooi en goed zijn.
Mijn laatste week zal ik doorbrengen in een dorpje in de Province (provincie) waar ik 's ochtends in een Health Center aanwezig zal zijn, en 's middags de lokale cultuur zal gaan ontdekken.

Afgelopen week was het ziekenhuis in Phnom Penh nog mijn verblijfplaats door de dag heen. Helaas heb ik geen natuurlijke bevallingen meer gezien. Tijdens onze nachtshift durfden de verloskundigen ons niet wakker te maken... We moeten er blijkbaar erg lief uit hebben gezien al slapend op de kantoortafel... Wel heb ik een andere stap overwonnen. Nee, niet de ontelbare Bartholiniklier infecties of cystes die er tijdens consulten voorbij kwamen. Nee, ik heb een operatie overleefd!
Ik werd er al op gewezen dat ik in een eerder hoofdstuk niet meer terug was gekomen op mijn keizersnede avontuur, niet slim van me. Mijn excuses. Hier alsnog:
Operaties op televisie of in crime scene series zijn niet mijn ding. In het echt dus ook niet... Vorige week werd een vrouw met een tweeling in haar buik naar de OK gebracht voor een keizersnede, waar wij mee mee mochten kijken. Nu kan je de operatiekamers hier niet vergelijken met die in Nederland, aangezien alles wat viezer op het oog lijkt, deuren die open en dicht gaan, vliegen die ronddartelen, en hygiëneprotocollen die op een zeer aparte manier geïnterpreteerd worden. Maar goed, wij gingen met zijn tweeën zeer netjes wat achterin de kamer staan om te observeren. Vanuit ons punt konden we, echter, letterlijk alles zien. Je moet je voorstellen dat het daar ontzettend warm is. Het duurde dan ook niet lang, nadat de snee gemaakt was, dat ik redelijk heftig ging transpireren. Na het maken van een redelijk grote snede was de opening blijkbaar nog niet groot genoeg voor kleine baby's. Ze gingen met twee man sterk als malle aan de huidopeningen trekken. Dit vond mijn lichaam wat minder, dus niet snel daarna werd ik enorm licht in mijn hoofd en zocht ik gauw naar een afgezonderd plekje om te zitten. Hierna heb ik een aantal keer geprobeerd terug te gaan naar de plek waar het allemaal plaatsvond, maar helaas... Al zigzaggend en zwevend ben ik uiteindelijk maar naar de kleedkamers geprobeerd te gaan, waar ik daarna een kwartier heb uitgepuft op een stoel. Jammer dit...

Ik heb natuurlijk al verklapt dat ik hierna wel een operatie overleefd hebt! Het was maar een kleintje maar toch! Ik heb op een halve meter afstand op mijn tenen mee kunnen kijken met een appendectomie, en ik was zo fit als een hoentje!! Een stap dichterbij om co-schappen Snijdend te overleven :) .

Verder heb ik deze week nog een keer baby'tjes gewassen!!! Ik ben helemaal blij!!
Voor de rest kende deze week niet heel veel meer speciale gebeurtenissen, los van de dagelijkse standaardpraktijken. Zo kwam dan ook snel vrijdag, wat onze laatste werkdag was. Deze ochtend was vooral zelf een beetje afscheid nemen van het ziekenhuis, want al het personeel heeft vrijdags vergadering waardoor de afdelingen erg leeg zijn.

's Avonds was de laatste avond met ons viertjes. Dat moest natuurlijk mooi afgesloten worden. Met drankjes bij de Eclipse Sky Bar hebben we uitgekeken over heel Phnom Penh. De altijd drukke stad, die vanuit zo hoog toch heel eventjes mooi en zen lijkt met al zijn lichtjes op de straten.