11 | The Village

Na 4 weken werken in het ziekenhuis, stond ook nog een week in een village in de Province op het programma. In de stad is alles al wat gemoderniseerder, is er stromend water, en zoek je de wat meer Westerse plekjes op. In het dorpje Takeo-Samrong is dat allemaal net even wat anders.

Zondagmiddag stond de auto voor ons klaar om ons naar het dorpje te brengen, waarna we 5 dagen elke ochtend naar een Health Center zouden gaan, en ons 's middags in de Cambodjaanse cultuur zouden onderdompelen. De Health Center was nog primitiever dan het ziekenhuis. Je kan het ongeveer zien als huisartsenpraktijk, maar dan waar ook verpleegkundigen en verloskundigen werken. Alle simpele patiëntencasus konden hier behandeld worden, medicijnuitgifte en vaccinaties vinden hier plaats, en niet-gecompliceerde bevallingen.
Vergeleken met het ziekenhuis was er nog minder te doen hier. Tot ongeveer half tien zagen we patiënten, maar daarna stierf het behoorlijk uit. De voorzieningen in de Health Center waren maar primitief, waardoor dus ook maar een kleine groep patiënten geholpen kan worden. We hebben hierdoor helaas weinig kunnen doen, maar gelukkig was vrijdag vaccinatiedag. Dokter Lisanne stond klaar!! In de kleine beentjes en armpjes moest ik een grote vaccinatienaald inbreng.

Zoals ik zei hebben we in de middag diverse activiteiten ondernomen. Zo hebben we maandag op het rijstveld gewerkt van ons gastgezin. Met de blote voeten in een warm modderig badje waar je kleine palmpjes rijstplantjes in de modder moet steken. Ik vond het helemaal geweldig! Natuurlijk zou ik er gek van worden als dit elke dag mijn baan zou zijn, maar maandag voelde ik me helemaal cool. Daarna zijn we op de fiets de rest van de omgeving gaan bekijken. Loved it!

Dinsdag zouden we 's middags naar een traditionele medicijn man gaan. Om meer kans te hebben dat we een patiënt zouden zien, waren we expres al eind van de ochtend gegaan. Helaas... hij was niet thuis. Ik heb me laten vertellen dat hij erg beroemd is in Cambodja, en vooral veel mensen vanuit andere provincies naar hem toe komen om hem je hand te laten lezen, en zo met hetzelfde tabletje voor elke patiënt, maar misschien wel een verschillende spreuk, beter te kunnen worden. 'Superstition', zoals onze gids zei, is

erg belangrijk in Cambodja. Je moet er in geloven.
Na dit mislukte bezoek zijn we naar een pagoda doorgereden. Hier hebben we ons door een monnik laten zegenen. Super geweldig om mee te maken!

Woensdag hebben we de Chiso Mountain bekeken, waar je een prachtig uitzicht hebt over de prachtige omgeving. Ondanks dat het 1,5-2 uur rijden is naar de village waar de heuvel ligt, behoort het tot de toeristische attracties van Phnom Penh. Druk is het er echter niet.

Donderdag was het tijd voor het Wildlife Rehabilitation Center!!! Met een tuktuk zouden we rondrijden waar we omringd werden door aapjes. Olifanten, leeuwen, krokodillen, schildpadden, wilde everzwijnen, beren, tropische katten, andere tropische dieren, en een tijger. Allemaal mochten we aanschouwen en voeren. Het klinkt een beetje als een dierentuin, maar het idee achter dit centrum is om

gewonde of afgestoten dieren op te vangen en voor ze te zorgen.

Vrijdag was de allerlaatste dag dat we afsloten met een Ox card. Dit houdt in dat je door stieren voor een kar voortgetrokken wordt. We gingen dieper de bush bush in waar we nog meer konden genieten van de prachtige natuur.
Helemaal zonder stoten en slagen ging het niet, want het is natuurlijk een oude primitieve manier van jezelf transporteren. Je moet oppassen voor uitstekende takken op de smalle paadjes, de staart van de koeien die ze hard heen en weer zwiepen, hun behoeftes die ze elk moment lozen als ze dat willen, en het hobbelen en stoten van de modderpaadjes. Maar serieus: ik genoot van elke hobbel, elk zwiep van de staart, en elke tak die tegen me aan kwam.

Jullie denken natuurlijk. Die is gek. Waarom wordt je daar blij van? In de village ga je back to basic. Niks geen luxe, schone kleren, moderne sanitaire faciliteiten etcetera.
Het toilet bij het gastgezin was nog erg modern, wat betekende een heuse toiletpot! Papiertjes erin gooien of doortrekken behoorde hier echter niet toe. Papiertjes gooide je in het afvalemmertje buiten de deur (de wc was trouwens op het land naast het varken) en "doorspoelen" deed je door met een emmertje water in de toiletpot te gooien. Douchen was ook net wat anders. Op de wc (ik gebruikte vaak de sta-wc) gebruikte je hetzelfde emmertje en hetzelfde regenwater waarmee je je kon douchen. Haren wassen? Gewoon veel water over je hoofd gooien. Was je vies? Accepteren dat je gewoonweg niet helemaal schoon wordt. Rondom het huis liepen ook al het vee (kippen, hanen, en ganzen inclusief de honden) rond waardoor de behoeften van deze dieren ook gewoon overal lagen.
Gek genoeg vond ik dit na 1 dag helemaal niet erg. Ik vond het niet erg om mezelf met een emmertje water te wassen, ik genoot van de rustige natuur en omgeving, en ik genoot van de gastvrijheid en vriendelijkheid van het gastgezin.
Daarnaast werd elke dag leven ingeblazen door het vierjarige dochtertje van de familie, waarmee je kon spelen tot je neerviel. My little girlfriend!
Het enige grote nadeel aan de hele week was dat we redelijk vergasd werden door de "keuken" die naast onze slaapkamer was. Er wordt hier gekookt met een soort kampvuur, waardoor grote rookwolken ontstaan, die zo onze kamer binnen kwamen. Hierdoor kreeg ik erg veel luchtwegproblemen, waren we nog wat meer vies dan had gehoeven, en werden we allemaal misselijk en oogproblemen.
Op vrijdag roken we pas echt hoe erg we stonken naar rook toen we de gewone geur van het huis in Phnom Penh betraden en al onze tassen opentrokken. Ik heb me inmiddels 2 keer helemaal ingesopt en mijn haar gewassen, maar de rook wil nog erg graag even bij me blijven.

Verder sloten we elke middag in de Village af met een Engels les geven op het schooltje in het dorp. Kinderen konden voor maar een paar dollar per jaar elke avond een uur extra Engels les krijgen, om zo beter onderwijs te krijgen. Deze week hadden ze een paar gekke nieuwe leraren die de lessen kwamen overnemen. Elke les werden we hartelijk ontvangen met het galmende geluid van kinderstemmen: HELLO TEACHER, HOW ARE YOU? I am fine, and you? I AM FINE, THANK YOU. Thank you, you can sit down now. THANK YOU TEACHER. Elke les werd ook weer netjes afgesloten met: THANK YOU TEACHER, SEE YOU TOMORROW.

Zoals elke dag gestart werd, elke ochtend afgesloten, werd ook elke dag afgesloten met een maaltijd rijst. Momenteel zit ik weer aan een heerlijke salade met een stukje pizza naast mijn laptop en ik kan wel zeggen dat ik dat toch wel erg gemist heb! Gek hè, dat je vooral houdt van het eten waar je mee opgroeit. De mensen in de village, die hun levenslang drie keer per dag rijst eten, zal ik niet blij maken met mijn Europese eten.

Ik sluit dit hoofdstukje misschien wat cliché af, maar na deze week ga ik als een beter persoon terug naar huis. Denkend aan alle arme kindjes die ik gezien heb en achterlaat, die niet naar school kunnen en geen onderwijs kunnen krijgen, elke dag de bossen en velden ingaan op zoek naar eten. Ook denkend aan al het moois wat ik gezien heb, de rust en de mooie natuur. Wie weet ga ik ooit nog wel eens terug.