3 | De eerste dag

Whaaaa!!! Het echte werk begint!!
Dinsdagochtend 8.30 uur verzamelden Kaylee, Sumita en ik ons om met Sorn met de tuktuk naar het ziekenhuis te gaan. Daar was afgesproken dat we een rondleiding zouden krijgen van het hoofd van alle afdelingen. Dit hield vooral in dat er wat "officiële" zaken geregeld moeten worden. Alsof we een crimineel waren, hadden ze een blaadje met een grote foto van ons hoofd erop, waarop stond wat we gingen doen etcetera (althans daar ging ik maar vanuit). Het is ook zeker niet onbelangrijk dat je "officieel" tussen aanhalingstekens leest, aangezien je nog wel zal lezen dat het dat allemaal in werkelijkheid niet is. Er zijn namelijk heel wat regeltjes en procedures waar je je "officieel" aan moet houden, maar "onofficieel" toch niet gebeurt, of je aan hoeft te houden.

Rond negen uur/half tien werden Sumita en ik gedropt bij de afdeling General Medicine B, waar ik mijn komende twee weken zal verblijven. Kort gezegd heb je twee soorten General Medicines in dit ziekenhuis. Medecine A is voor patiënten die nog een beetje geld hebben (dus die komen met minder erge complicaties binnen), en B is voor de echte arme mensen, die dus vaak in een ernstige situatie binnenkomen, omdat ze vaak lang wachten voordat ze hulp zoeken. Zij kunnen het immers eigenlijk niet betalen.
Tussen 8 en 11 is het een krioel van personeel op de afdeling voor 28 bedden. Studenten van de universiteiten in Phnom Penh komen in deze uren "hun" patiënten zien, voeren vaardigheden en verzorging uit (verpleegkundigen of verzorgende zijn er dus ook niet echt aangezien geneeskundestudente deze taken overnemen), en uitleg krijgen van de doktoren.

Eenmaal daar hadden wij het geluk dat er op deze afdeling twee doktoren waren die best goed Engels kunnen en Chelsea van ons huis er al 1,5 week zat. Voor we het wisten stonden we dan ook naar studenten te kijken die een katheter inbrachten. Erg interessant!!

Tja, voor dit stukje moet ik jammer genoeg een extra enter indrukken. De allereerste dag gaat namelijk niet altijd even vlekkeloos. Helaas heb ik niet de allerbeste genen gekregen wat betreft huidskleur, warmtebestendigheid, haarkleur etcetera. Je kan je voorstellen dat het hier een stuk warmer en benauwder is dan in Nederland. Alles is redelijk stoffig, er hangt een erg typische onaangename lucht op de afdeling, je draagt een mondmasker voor de infectie ziektes en er waren ook nog eens tig mensen op de afdeling. Voor ik het wist werd ik dus ook ontzettend licht in m'n hoofd, werden mijn benen trillerig en was mijn zicht ook niet wat het hoorde te zijn. Snel zij ik tegen Sumita en Chelsea dat ik duizelig was, terwijl ik op de grond ging zitten in het al veel te krappe doorgangspaadje waar ook gewoon bedden van patiënten staan. Lekker Lisanne! Echt top! Val lekker

flauw op je eerste dag. Gelukkig waren er lieve mensen aanwezig die me snel bij wat doorluchting hebben neergepland, en me daarna naar de dokterskamer brachten waar airco was.

De rest van de ochtend heb ik dus vooral daar gezeten, op een stoel. Helemaal niet erg! Want hier hebben ze het leuke systeem dat er een bord hangt, waarop elk bednummer staat met daarachter geslacht, leeftijd en diagnose van de patiënt. Alle dossiers liggen ook gewoon op tafel, op de X-ray foto's na, die hebben de patiënten zelf. Zo kon ik dan ook heerlijk mezelf inlezen de rest van de ochtend.

Om 11 uur ging de staff afronden, en werd het langzaam lunchtijd. Sumita en ik bedachten ons dat we Kaylee wel konden opzoeken om samen naar de straat met de cafétjes te gaan. Kaylee had, echter, op haar eerste dag een uiterst lieve mevrouw ontmoet die goed voor haar wou zorgen. Kaylee zat namelijk te wachten op een heerlijke lunch die de mevrouw aan het klaarmaken was. Een klein keukentje midden op de afdeling, ernaast een toiletpot en op tafel rauwe vis die er al de hele ochtend al gestaan. Uhm ja.... erg lief!! Maar onze Europese magen kunnen dat niet echt aan.
Zo kwamen we dan toch uiteindelijk bij de Kampuchea Kraom Boulevard uitgekomen waar we heerlijke broodjes gegeten hebben. Zo gingen we van een enorme arme omgeving naar een Westers ingericht bakker/caféetje.

Rond half twee gingen we met zijn drieën terug naar het ziekenhuis. Kaylee was die morgen verteld dat, ondanks dat ze op de chirurgie afdeling staat, niet de operatiekamer zelf in mocht, aangezien ze daar 6 jaar medische studie voor afgerond moet hebben. Toen we terugkwamen, kwam echter net een ander meisje van ons huis aanlopen, die gewoon de operatiekamer in ging lopen en mee ging kijken. Ja, kan allemaal. Deuren van de operatiekamers staan gewoon open, zweet van de doktoren valt gewoon in de patiënten, en ja zelfs 4 Ieren waren aanwezig die hun outfit ingepakt hebben, vliegticket hebben geboekt naar Cambodja en hier de operatiekamer zijn binnengelopen om mee te kijken. Ze mochten zelfs steriel staan. Kan je je het je voorstellen?
Sumita en ik hebben de middag doorgebracht in de dokterskamer, waar we probeerden alle dossiers (voornamelijk in Khmer en Frans) door te lezen om op de hoogte te komen van wat er op de afdeling speelde. Tja... ik ben 1,5 uur bezig geweest met mevrouw van bed 1. In de ruimte waren ook twee Cambodjaanse studenten, waarvan er eentje 24 hours duty had. Na een wat awkward stille periode, gingen ze reageren op mijn vragen en kwamen ze langzaam los. Het eindigden in een super gezellige middag, waarna ze ons ook over alle patiënten op de afdeling ging vertellen wat hun reden van opname, diagnose en behandeling was. Dag 1 geslaagd!!

's Avonds stond de taalles op het programma. Mega moeilijk. De uitspraak is zoo raar. Het was een soort van training voor mijn kaken en mond. Conclusie die ik uiteindelijk trok: ik kan geen woord uitspreken waar een 'r' in zit. Mijn r is zo dood en achter in mijn keel als het maar zijn kan, en de Cambodjaanse r moet lekker voor in je mond rollen... Taalles 1 iets minder geslaagd!! Maar wel leuk :D.

De dag sloot ik af met een FaceTime rondje met het thuisfront in Italië, en een tripje naar een nightmarket in Phnom Penh. Het leukste wat ik heb gezien? Hahaha nou erg veel leuke dingen, maar als ik echt moet kiezen dan ga ik toch voor het super cute babypakje met olifantjes. Iemand met een baby die interesse heeft?

Zoals ik straks geleerd heb met de taalles ga ik dan nu bye bye zeggen met mn handen tegen elkaar op de borst, buig ik, en zeg ik: chhom reab lear! (bye bye)