Naar Nanchang

De wekker ging enorm vroeg; om half 6, aangezien we om kwart over 6 in de lobby hadden afgesproken. We waren geïnstrueerd dat we om half 7 zouden gaan vertrekken zodat we ruim 2 uur zouden hebben voor een rit van 22 kilometer. En zo werden we door onze chauffeur en gids om kwart over 7 afleverd in de vertrekhal van het treinstation. Iedereen was natuurlijk chagrijnig dat we voor niets zo vroeg hadden moeten opstaan en nu bleek dat we meer dan een uur moesten wachten.
Dit gaf ons genoeg tijd om rond te lopen in de gigantische vertrekhal die meer weg had van een luchthaven dan van een station. Compleet met bagage- en lichaamscheck (waarom hebben we dit nog niet in Nederland?), winkeltjes en restaurantjes en stewards en stewardessen die je kaartjes controleren voordat je naar het perrron mag. De trein vertrok stipt om 9.00 uur. Het is een soort tgv met luxe stoelen die met ruim 300 kilometer per uur door het landschap raast. We zaten als groep bij elkaar, de meisjes met 4 stuks verdeeld over 3 stoelen. We konden niet zo veel zien van het landschap aangezien het enorm hard regende. Maar we konden regelmatig rijstvelden, dorpen en steden onderscheiden en en af en toe een

heuvelachtig gebied.

We arriveerden in Nanchang om kwart over 12. Daar werden we opgewacht door een gids met haar vriend. Beiden spreken goed Engels en dat is prettig aangezien zij morgen met ons meegaat naar de provincie en het kindertehuis. Het was honderden meters lopen naar de uitgang; later hoorden we dat het station van Nanchang (formaat 4 keer Amsterdam Centraal Station) twee jaar geleden is gebouwd. Het oude station is destijds vanuit de stad naar buiten verplaatst om ruimte te maken voor groei. Tijdens de busrit naar het centrum werd ons duidelijk dat Nanchang enorm aan het groeien is. Er ontstaan nieuwe wijken met hoge flats. De stad heeft nu 5 miljoen inwoners en onze gids kon niet geloven dat onze hoofdstad minder dan 1 miljoen inwoners had....

Deze nacht slapen we in het Galactic Peace International Hotel, voor ons een historisch hotel aangezien we hier 10 jaar geleden verbleven toen we onze kinderen kregen. Het hotel was toen gloednieuw en ziet er nu uit als een "Van der Valk" die op de nominatie staat om gerenoveerd te worden maar nog wel een paar jaar meekan. Tijdens het inchecken, wat in China altijd eindeloos duurt, werd Yoeri van alle kanten belaagd. Door (jonge) vrouwen én mannen. Ze vonden hem zo "handsome" dat ze allemaal met hem op de foto wilden. Een vreemd idee dat de foto van onze zoon nu al append een eigen leven gaat leiden in China.....

In de middag koos ik er voor om even rust te nemen en niet de stad in te gaan. Het is hier warm en benauwd (vochtig) en ik had geen zin om slenterend de stad te verkennen. Ik koos ervoor om te gaan sporten in de fitness zaal, terwijl onze reisgenoten zich verbaasden over het uitgebreide en soms merkwaardige assortiment in de supermarkt (verse kikkers!).

Na een lekkere duik in het zwembad deden we wat we 10 jaar geleden ook veel hebben gedaan: genieten van het dinerbuffet in het hotel. Het grote verschil met 10 jaar geleden is dat je enigszins kunt praten met het personeel omdat ze Engels spreken (niveau brugklas) en dat er veel minder personeel is dan destijds. Toen werden we omgeven door personeelsleden, nu is de verhouding klanten-personeel net iets meer dan bij ons.