Naar de laatste bestemming

We moesten vandaag enorm vroeg op omdat de boot vanwege de lage waterstand niet verder kon varen. De wekker ging om 5.30 uur zodat we om 6.00 uur konden ontbijten en om 6.30 uur de boot konden verlaten om met de bus (in plaats van met de boot) naar Chongqing te gaan. Het was een busrit van 2,5 uur, voor een deel door dichte mist en door veel tunnels. Ik hoopte dat de chauffeur beter was uitgeslapen dan ik zelf, want ik kon amper mijn ogen openhouden. In Chongqing werden we opgewacht door een gids en mochten we overstappen op een andere bus die ons naar het treinstation bracht. De gids vertelde dat Chongqing de grootste stad ter wereld zou zijn: 33 (!) miljoen inwoners op een oppervlakte van 300 bij 400 kilometer. Dan val je dus even stil als je dat hoort.

Het treinstation was imposant om te zien en, zoals op alle stations in China, enorm druk. Maar ook hier ging het er weer efficiënt aan toe en stond we in een mum van tijd op de juiste plek om naar het perron te gaan. Ook hier weer een uitgebreide check van bagage en van ons zelf,

inclusief controle van de paspoorten. De trein stond al klaar op het station dus we hadden ruim de tijd om rustig in te stappen, ook omdat er vrijwel niemand meer in de trein zat.
In iets meer dan 2 uur zoefden we met de hogesnelheidstrein met een topsnelheid van 300 kilometer per uur naar Chengdu. Daar duurde het even tot de gids ons had gevonden. Onze gids bleek Anna te heten (iedereen heeft hier een Chinese en Engelse naam) en ze begeleidde ons naar de bus die ons naar het hotel bracht.

Wat mij meteen opviel in het straatbeeld waren de auto’s: waar we tot nu alleen maar grote en nieuwe auto’s hadden zien rijden, zagen we nu voor het eerst kleine en oudere auto’s. Net zoiets als in Nederland. Anna legde uit dat men in Chengdu een beetje anders is dan in de rest van China: auto’s worden hier minder gezien als een statussymbool maar meer als een praktisch vervoermiddel. Volgens haar zou het levenstempo in Chengu lager liggen dan in de rest van China en ook de levensstandaard ligt lager. Het bijzondere is dat de zon hier vrijwel nooit schijnt; het is bijna altijd bewolkt omdat Chengdu wordt omgeven door bergen en de wolken daardoor blijven hangen.

We bleken een prachtig hotel te hebben geboekt: Buddha Zen Hotel. Het ziet er authentiek uit en ligt in een oude wijk, met laagbouw en winkeltjes. Na het inchecken gingen we in de buurt lunchen. Het eten

in deze streek is behoorlijk pittig, dus bijna overal zitten pepers in. Wij vinden dat wel lekker (Maya is er niet dol op) maar we zagen dat smaken binnen de groep behoorlijk verschillen. Na het eten liepen we nog even naar een supermarkt om alvast iets in te slaan voor morgen, als we een trektocht gaan maken in de bergen. Vervolgens hadden we tijd voor ons zelf om even tot rust te komen. Ik gebruikte dit om op internet op zoek te gaan naar een pizzeria en José viel in slaap.

Om 18.30 uur liepen we met een deel van ons reisgezelschap naar Pizza Hut, op een kwartier lopen. Daar hebben we heerlijk gegeten hoewel een deel van de bestelling (salades, drinken) wel op de bon was aangeslagen maar niet was gereserveerd. Omdat we dit niet wilden betalen, duurde het even voordat we de zaak konden verlaten. De bon was namelijk in het Chinees en het personeel sprak slecht Engels. Maar het lukte! Inmiddels was de kleinste van ons gezelschap in slaap gevallen; José hield een taxi aan waarna dit gezin met de taxi naar het hotel terug kon gaan. Wij konden nog even genieten van de drukte en warmte op straat en we vielen vervolgens als een blok in slaap.