Salar de Uyuni

Als ik het meest magische moment van mijn reis in Bolivië moet opnoemen, zou ik kiezen voor de zoutvlakte van Uyuni. Salar de Uyuni is de grootste en hoogste zoutvlakte ter wereld. Door het regenseizoen staat er een laagje water op de zoutgrond en de reflectie van de zon zorgt voor een hallucinant uitzicht. Ik denk echt dat ik in de hemel ben aangekomen. Nog nooit heb ik zoiets prachtigs gezien. ’s Nachts logeren we in een zouthotel waar alles - de vloer, de muren, de tafels - van zout gemaakt zijn. Omdat el Salar een zoutwoestijn is, zakt de temperatuur hier in de nacht tot -20 graden.

We laten el Salar achter ons en reizen verder tot in het Nationale Park ‘Fauna Andina Eduardo Avaroa’. De natuur is hier echt prachtig. Van vulkanen die nog actief zijn tot geisers en warmwaterbronnen, alles ziet er zo mooi uit. We spotten ook flamingo’s, zomaar in het wild. Zelfs ’s avonds, aangekomen op de slaapplaats, stop ik niet met mij te verbazen. Het dorpje waar we overnachten leeft van elektriciteit via een generator en die werkt maar 3 uur. Dus als we ’s avonds gezellig bijkletsen aan tafel, valt het licht in het midden van het gesprek gewoon uit. Dan maar buiten sterren spotten en aangezien er geen lichtvervuiling is, zijn dat er echt ontzettend veel.

De laatste dag wordt een deel van de toeristen afgezet aan de grens met Chili en plots overvalt mij ook het besef hoe ver we al gereisd hebben. We hebben heel wat kilometers afgelegd en alleen maar prachtige dingen gezien. Tijdens de lange tochten heb ik amper geslapen in de jeep en dat komt niet alleen door de verschrikkelijke hobbelpaden, ook omdat het uitzicht gewoon te knap is om niet te bekijken. Na 3 dagen rust, natuur en geen gsm-ontvangst komen we weer aan in Uyuni. Tijd om thuis te laten weten dat ik nog leef en om de bus te nemen richting Potosí.