De Yungasweg oftewel ‘el camino de la muerte’ is een bergroute die La Paz met Corioco verbindt. Vroeger was dit ook de enige weg die tot in Coroico liep. Dat wil zeggen dat er verkeer passeerde in beide richtingen, terwijl er amper plaats is voor 1 normale personenwagen. Omdat de kronkelweg zo smal is en de afgrond stijl, vielen hier jaarlijks honderden doden. Personenwagens, busjes, vrachtwagens, … om de zoveel tijd reed er wel een voertuig de dieperik in. Vandaag de dag is er een nieuwe, geasfalteerde weg die het gewone verkeer tot in Coroico brengt en is el Camino de la muerte een toeristische attractie. Elke dag passeren hier toeristen op mountainbikes om de gevaarlijke route te trotseren en zelfs nu gebeuren hier nog maandelijks ongevallen. Maar el camino de la muerte is een must do in Bolivië dus trok ik ik mijn stoute schoenen aan (en knie- en elleboogbescherming) en raasde ik naar beneden.

De tocht begint met een stevige regenbui en laaghangende mist, na enkele minuten ben ik al compleet doorweekt. Na enkele kilometers klaart de hemel op en wordt het fantastische uitzicht zichtbaar. Overal om mij heen zie ik bergwanden bedekt met ‘jungle’. We passeren enkele prachtige watervallen die over ons heen de afgrond in vallen. Het klimaat is hier totaal anders als in La Paz, de lucht is vochtig en warm en al heel snel sta ik vol muggenbeten. We hebben een kleine groep en aangename gids en om de zoveel tijd stoppen we om even te bekomen en van het uitzicht te genieten. De weg zelf is een hele uitdaging voor mij. We halen toch een zekere snelheid, de bochten zijn scherp en de weg is een rotsweg met overal losliggende stenen. Af en toe voel ik mijn achterwiel wegschuiven, goed voor een lichte paniekaanval en een hart dat even stopt met kloppen. Qua avontuur kan dit wel tellen.

Ik wou dat ik beter kon omschrijven hoe fantastisch deze ervaring was. De natuur, het uitzicht, de geuren, de zon, de watervallen, de vele vlinders en exotische vogels. Dat allemaal terwijl ik in een rotvaart van een bergweggetje donder. 64 kilometer lang gierde de adrenaline doorheen mijn lijf en af en toe heb ik ook echt gedacht: ‘Dat komt hier niet goed’. Maar enkele uren later stond ik aan het einde van de weg, levend en wel. We eindigen de tour in een gezellig hotelletje waar we gebruik kunnen maken van het zwembad. Dit is echt een van de gevaarlijkste, graafste en spectaculairste dingen die ik al ooit in mijn leven heb gedaan. Een ervaring om nooit meer te vergeten en om waarschijnlijk nooit meer te herhalen. Want het feit dat ik veilig beneden ben geraakt, moet wel beginnersgeluk geweest zijn.