Feria de las Alasitas

Een nieuw jaar, daar horen wensen bij. Hier in Bolivië zetten de mensen hun wensen kracht bij door in miniatuur te kopen naar wat ze verlangen. Dit feest noemen ze ‘Alasitas’ en alle spullen dienen als offer aan de God Ekeko. Om 12u stipt lopen de straten vol en is het haast onmogelijk om door de menigte heen te geraken. Iedereen wil zijn geluk kopen. Ontelbaar veel kraampjes stallen allerhande prularia uit, die de Bolivianen massaal kopen. Alles is er te krijgen: miniatuurauto’s, valse diploma’s of rijbewijzen, minicomputers, Dollars, Boliviano’s, Euro’s (maar dan in monopoly-formaat), spaarvarkens en miniatuur-huisjes. Er bestaat ook een bijgeloof dat zegt dat een miniatuur-kip of -haan ervoor zal zorgen dat je het komende jaar een lief zal vinden. Alleen mag je die kip of haan niet voor jezelf kopen want dat vinden ze hier gewoonweg triest. Je moet het cadeau krijgen van iemand anders, anders werkt het niet.

De broers van Marita gaan helemaal op in deze feestdag en komen thuis met een zak vol bijgeloof. Andrés, de jongste, heeft zichzelf een diploma en rijbewijs cadeau gedaan. Marcelo, de tweelingbroer van Marita, heeft een heel bundeltje Dollars gekocht samen met een certificaat van goede gezondheid voor zijn ouders. Hoewel ik het zelf een gekke gedachte vind om geld uit te geven aan nep-geld om dan dat jaar effectief veel geld te verdienen, vind ik het ook wel een mooie traditie. De Bolivianen laten hun aankopen ook zegenen door de meer ‘traditionelere’ mensen van El Alto. Die staan op allerhande plaatsen in de stad en rinkelen met gouden belletjes. Je kan je spullen dan laten zegenen met iets wat op wijwater lijkt zodat alles wat je wenst, zeker zal uitkomen.

Tijdens dit feest worden er overal op straat vuurtjes gemaakt van hout dat een speciale geur achterlaat. Een beetje zoals wierrook. Uiteraard denkt elk kraampje dat het beter is om zijn eigen vuurtje te maken zodat je op een bepaald punt door een rookgordijn wandelt en niet meer weet wat noord of zuid is (niet dat ik mij anders wel kan oriënteren). Een typische feestdag vraagt ook om typisch eten. Overal vind je kraampjes waar varkenshart op een spiesje wordt geprikt en geserveerd wordt met patatjes. Iets in mij zegt dat ik dat op een dag echt eens moet proberen maar iets anders in mij zegt dan weer dat eten op straat hier wel eens riskant kan zijn. Misschien probeer ik het wel eens tijdens een andere feestdag, als ik de dag nadien niet moet gaan werken.