Copacabana is een beetje het Oostende van Bolivië. Bij goed weer rept iedereen zich ernaartoe om te genieten van het zonnetje en de vakantiesfeer. Met het verschil dat Copacabana niet aan zee ligt maar wel aan het hoogst gelegen meer ter wereld, el Lago Titicaca. Ondertussen heb ik ook al gemerkt dat ‘het hoogste’ de constante is in al mijn blog-verhalen. Wikipedia omschrijft het Titicacameer als het ‘hoogstgelegen commercieel bevaarbare’ meer ter wereld. In het weekend komen de Bolivianen hier genieten van lekker eten, prachtige uitzichten en boottochtjes op het water. Vanuit La Paz reis ik tot in San Pablo de Tiquina waar je met bus en al wordt overgezet over het water. Van aan de overkant, vanaf San Pedro de Tiquina, is het nog een dik uur rijden tot aan Copacabana. Dit kleine stadje is begeerd bij toeristen en dat valt te merken aan de vele winkeltjes die allerhande souvenirs verkopen.

Ik zoek een bootje dat mij tot aan het ‘Isla Del Sol’ kan brengen en overduidelijk ben ik niet de enige met dat idee. Als sardientjes in blik zitten we op elkaar gepropt in een klein bootje dat hevig op en neer gaat. Terwijl ik mijn best doe om niet zeeziek te worden, probeer ik ook een beetje van het uitzicht te genieten. Bijna 3 uur later komen we aan op het ‘eiland van de zon’. Het lijkt alsof de tijd hier is blijven stilstaan. De bevolking leeft hier nog erg traditioneel. Ze vervoeren hun spullen per ezel, warm water is er schaars en ook een supermarkt of bank is hier nergens te bespeuren. Wel zijn ze voorbereid op het aantal toeristen want aan hostels is hier geen gebrek. Ik kies er eentje uit dat mij een warme douche en internet belooft. Misschien is ‘ijskoud’ hier op het eiland een synoniem voor ‘lekker warm’ en ‘internetverbinding’ synoniem voor ‘er is hier eigenlijk nergens bereik’ maar dat zijn dingen die je uiteraard pas achteraf ontdekt. Eigenlijk ook wel fijn om even back to basic te gaan, zeker omdat ik het gevoel heb echt midden in de natuur te zitten. Op de top van het eiland, had ik een fantastisch uitzicht over het meer en kon ik in de verte Peru zien.

De volgende ochtend keer ik terug naar het vasteland. Ik bezoek de kathedraal van Copacabana en eet er een overheerlijke ceviche. Dat is blijkbaar een typisch Peruaans gerecht, zo kom ik achteraf te weten. Omdat het weer helemaal gekeerd is en de regen met bakken uit de lucht valt, neem ik een bus vroeger terug naar La Paz. Het bezoekje was kort maar krachtig en zeker meer dan de moeite. Ik ben helemaal zen en terug klaar om de drukte van La Paz te trotseren.