Santa Cruz de la Sierra

Ben ik de enige of is er nog iemand met een panische angst voor vliegtuigtoiletten? Dat verschrikkelijke geluid bij het doortrekken doet mijn hart telkens stilstaan en geeft mij de indruk dat ik elk moment kan worden meegezogen. Bij het boarden heb ik voor de 12 uur durende vlucht richting Bolivië 2 missies. 1: slapen zodat de tijd snel voorbijvliegt (haha) en 2: niet drinken zodat ik niet naar het toilet moet.

Aangekomen in Santa Cruz de la Sierra kan ik met trots melden dat beide missies geslaagd zijn.

Al snel merk ik dat ik me nu in Latijns-Amerika bevind. Een uur aanschuiven aan de douane, koffers die op een hoop staan in plaats van netjes op een band voorbij rollen, deze langzame en ongeorganiseerde chaos heb ik toch wel een beetje gemist. Het voelt fijn om weer in een land te zijn waar het warm en vochtig is en de straten kleur hebben.

Ik heb een fijn hostel waar ik al meteen verschillende nieuwe mensen ontmoet. Ik moet constant wisselen tussen Frans, Spaans en Engels waardoor de gesprekken soms een warboel van verschillende talen worden.

Er zijn wel weer enkele dingen waar ik terug aan moet wennen. Zo is het ontzettend moeilijk om mij weer aan te passen aan het toiletpapier dat hier niet in het toilet mag belanden. Uiteraard herinner ik mij dat meestal pas als het al te laat is. Een zebrapad betekent hier trouwens iets helemaal anders dan bij ons. ‘Opgelet de voetganger heeft hier voorgang’ wordt hier ‘Als je niet snel genoeg weg bent, plak je tegen mijn voorruit’. Het verkeer is hier een echte ‘locura’, om over het openbaar vervoer nog maar te zwijgen. De stad wemelt van de kleine busjes (Micro’s genaamd) die mensen overal mee naartoe nemen voor slechts 2 Boliviano’s, dat is nog geen 25 cent.

Overal op straat staan mensen die aan kleine kraampjes eten, telefoonkaarten en snoepjes verkopen. Ook jonge kinderen worden ingezet en lopen tussen het drukke verkeer door om de mensen in de busjes hun spullen te verkopen. Er lijkt hier geen middenweg tussen arm of rijk. Je ‘auto’ valt bij elke put verder uit elkaar of je

kan rondrijden in zo’n gigantische Amerikaanse truck met een laadbak zo groot dat je er een paard in kan vervoeren.

Samen met een Boliviaanse gids, iemand van de organisatie waarvoor ik zal werken, wandel ik voorbij alle bezienswaardigheden. La Plaza de 24 de Septiembre, de kathedraal, het park ‘El Arenal’. Ze vertelt me ook een aantal interessante dingen over de Bolivianen. Zo is er een groot verschil tussen de mensen uit Santa Cruz en de bevolking van La Paz. Ook politiek gezien ligt die tweedeling hier gevoelig. De president is hier al aan zijn 3e ambtstermijn bezig en zet in op een vierde, terwijl dit ongrondwettelijk is. Ook het feit dat Bolivië een land is vol met mineralen en grondstoffen maar dat deze rijkdom niet terug te vinden is onder de bevolking, is raar.

Ik probeer ook het typische Boliviaanse eten en drinken uit. Mocochinchi, een drankje gemaakt van gedroogde perzikken en chincha, is erg lekker. ’s Avonds gaan we met enkele mensen van het hostel nog op zoek naar een avond-snack. We komen uit bij een kraampje voor een supermarkt dat een soort hotdogs, Choripán, verkoopt. Zonder overdrijven een van de beste hotdogs die ik al ooit gegeten heb! Op dat moment denk ik, ik sta in Bolivië op straat voor een kraam waar reggaeton door de boxen knalt terwijl ik een hotdog eet die geserveerd wordt in een plastic zakske, kan het eigenlijk nog wel beter?