De berg Chacaltaya was ooit het hoogste skigebied ter wereld. Vandaag de dag is er vanwege de opwarming van de aarde en het regenseizoen amper sneeuw te bespeuren. Toch is de beklimming meer dan de moeite. Al heb ik meermaals gedacht dat we in eerste instantie nooit tot aan Chacaltaya zouden geraken. De weg was onverhard en heel er smal waardoor ik vanuit het raam alleen maar afgrond zag. Na anderhalf uur hobbelen in het kleine busje en verschillende keren te hebben gevreesd voor mijn leven, kwamen we uiteindelijk aan bij de oude blokhut. Hier betaal je inkom en wandel je zelf nog enkele honderden meters naar omhoog, tot aan de top. Op het eerste zicht lijkt deze korte wandeling gemakkelijk maar de lucht is er ijl door de hoogte. Chacaltaya ligt op 5420 meter boven de zeespiegel en het zuurstofgehalte is er lager dan normaal. Marita en ik kregen de slappe lach van onze eigen bomma-fysiek wat de ademhaling niet echt bevorderde. Boven aangekomen was het uitzicht prachtig. De bergen, enkele meertjes, besneeuwde toppen in de verte, echt adembenemend (letterlijk dan). Nog voor het een skigebied was, werd deze berg als brug gebruikt tussen Noord en Zuid en was het een route die mensen gebruikten om hun koopwaar naar de andere kant te brengen. Ik kan amper geloven dat hier mensen met hun hele hebben en houden te voet de overtocht maakten. Ik vind het geweldig om de drukte van La Paz even te ontsnappen en te genieten van de natuur, zelfs al moet je er doodsangsten in een bus voor doorstaan.