Hoofdstuk 7: Goodbye en Namaste!

Deel 1: Goodbye

Inmiddels zijn Dorinde en ik al ruim twee weken in Nepal. Toen we op het vliegveld in Katmandu aankwamen vonden we de stad al snel te druk en ook erg stinken/stoffig (van de smog). Omdat we toch graag de Langtang Track wilden gaan doen was Kathmandu voor ons de reden om de volgende dag direct permits, bustickets, geschikte kleren en geld te regelen om zo snel mogelijk Kathmandu te kunnen verlaten. Zo gezegd, zo gedaan. Dit is de reden dat het even heeft geduurd voor ik het volgende hoofdstuk van het reisverslag heb geschreven. Daarom vertel ik eerst over de laatste twee weken in Nieuw-Zeeland.

Tijdens het Tongariro Northern Circuit hebben we in drie dagen tijd drie verschillende vulkanen gezien: Ngauruhoe (Mount Doom uit LOTR), Tongariro en Ruapehu. De eerste dag hebben we het rustig aan gedaan en zijn we na iets meer dan 3 uur van Whakapapa Village naar Mangetepopo Hut gelopen. Op dag twee was het veel drukker omdat dit het gedeelte is waar de meeste mensen de Tongariro Crossing doen, een ééndaagse track. Dit was dan ook het mooiste stuk, waar de "Red Crater" te zien is en kleurrijke meren. Wij zijn deze dag ten opzichte van de dagtoeristen nog een paar uren doorgelopen om te eindigen in de Oturere Hut waar de gasten 's avonds partytricks aan elkaar lieten zien. De Zwitsers konden geen partytricks bedenken. Dat maakten ze, volgens de spelleider, neutraal (zoals altijd). De laatste dag was met 8,5 uur lopen de langste, maar ook dit stuk was erg de moeite waard. De volgende dag zijn we richting Roturoa gereden en hebben we stops gemaakt bij de "Lady Fox Geyser", de "Mud Pools" en de "Big Steamy Lake". We deden een wandeling door de "Redwoods Forest" en hebben overnacht in Whakatane. We zijn daar blijven slapen omdat we een boottrip naar White Island hadden geregeld. Dit is de meest actieve vulkaan van Nieuw-Zeeland. De vulkaan is niet de enige attractie, want onderweg zijn we gestuit op een grote groep dolfijnen en ook een aantal vliegende vissen die boven het water vluchten voor belagers (in dit geval de boot). Dorinde was erg blij met haar reispilletjes, want om ons heen waren er wel een aantal mensen die net deden alsof ze de zeebodem van dichtbij wilden zien. Op de vulkaan kregen we een helm tegen vallende stenen en een gasmasker tegen de enorme stank die op sommige plekken wel heel erg is (rotte eieren). Om niet te veel last van onze keel te krijgen werden er bovendien snoepjes uitgedeeld om dat tegen te gaan. Na een overnachting bij een tenniscourt vlakbij Pukehina Beach zijn we vervolgens naar de Papamoa Cummunity Garden gereden. Via Te Puna Quarry Park sloten we de dag af in Katikati. Dit dorp staat ook bekend als "Mural Town" (muurschilderingen), we hebben daar dan ook een leuke multicache over gedaan. De volgende dag hebben we een aantal wandelingen gemaakt. Eerst van Waihi Beach naar Orokawa Bay en terug en daarna de Karangahake Gorge loop ("loop" als in rondje). Dezelfde avond zijn we naar Auckland gereden omdat we tickets hadden geregeld voor The Sharks vs. The Blues. Deze rugbywedstrijd werd gewonnen door de gasten uit Zuid-Afrika, ondanks mijn enthousiaste aanmoedigingen voor The Blues (en Dorinde die me daardoor uit zat te lachen). De dag erna was het één april, maar dat er 's nachts een uurtje bij is gekomen was gelukkig geen grap. Omdat de track naar de top van de Pinnacles net weer geopend was besloten we om deze te lopen. Het uitzicht was goed, maar we waren het erover eens dat we mooiere plekken hebben gezien. Na een overnachting in Thames hebben we pannenkoeken bij de Mac gegeten (nou ja, zelf gebakken op de parkeerplaats). We zijn naar Hot Water Beach gereden om vanaf daar een wandeling naar Cathedral Cove te maken. Deze is alleen bij eb te bereiken, maar toen we er kwamen kregen we de indruk dat het bij vloed ook vast wel te doen is. Na een overnachting in Tairua ben ik voor 9 Euro naar de kapper geweest en terwijl Dorinde haar boek uitgelezen heeft, heb ik een rondje geocaches gedaan over de Heritage Trail in Matamata. Daarna zijn we naar Hobbiton gegaan, waar we met een guided tour het thuisfront van de Hobbits uit LOTR/The Hobbit-films konden bezichtigen. Interessante verhalen over het maken van de films en een drankje in The Green Dragon maakten het een leuke middag. Na een overnachting in Hamilton zijn we de volgende dag naar Mangere (zuidelijk van Auckland) gereden om daar alles op te ruimen en de auto in te leveren. We werden vervolgens naar onze AirBnB gebracht. Op Netflix vond ik een toepasselijke titel om het avontuur op Nieuw-Zeeland te beëindigen, de film die ik keek heet "Game Over, Man!".

Deel 2: Namaste

Zoals ik in deel één al beschreef was de aankomst in Kathmandu geen pretje. We hebben daarom zo snel mogelijk onze voorbereidingen gemaakt voor een 15-daagse trektocht door de gebieden Langtang, Syabru en Helambu. De dag erop was een "interessante" busrit. 9 uur lang over een hobbelige weg langzaam richting Syabrubesi. In deze Expressbus (noem het maar toeristenbus) werden we voor 5 Euro per persoon getrakteerd op weinig knieruimte, bollywoodclips en zelfs twee bollywoodfilms. Iedereen deed bobbelhoofdend mee, maar dat kwam eerder door het wegdek dan door het volgen van het oude televisiescherm. Af en toe was er een tussenstop en het was elke keer weer de vraag wat er moest gebeuren. Was er een plaspauze? Moest er iemand in-/uitstappen? Waren er onderhandelingen over zakken eten die mee moesten? Toen we over de helft waren, was er weer zo'n stop. Na een paar minuten stilzitten bleek dat de chauffeur, de opzichter en de loopjongen (de laatste doet het regelwerk/onderhandelingen/geldzaken) lunch hadden besteld en dat we een lange pauze hadden. Na een half uur zijn we weer verder gegaan en met het gangpad vol met zakken groenten en rijst zien we de rijstvelden en plantages waar het eten vandaan komt. Onderweg eten we breakfast biscuits, maar inmiddels staan ze bij ons bekend break-fast biscuits. Bij aankomst waren onze backpacks, die soort van veilig in de achterbak zaten, volledig bedekt met zand. Het was eerder een zandbak dan een achterbak. Ondanks een jetlag en een ruige busrit besloten we de volgende dag een heel stuk te klimmen om daar snel te kunnen wennen aan de hoogte. Via Sherpagaon, Ghoda Tabela en Langtang zijn we na vier dagen in Kyangjin Gompa aangekomen. Onderweg hebben we een enorme vogel (arend?) gezien met een spanwijdte van zeker vier meter (is mijn inschatting). Ook zagen we een gekko en meerdere eekhoorns. We zagen mensen die de tassen van toeristen achterop hun rug droegen en anderen die hetzelfde deden, maar dan met balken, planken of deuren. Onderweg was de schade en heropbouw van de aardbeving die hier op 25 april 2015 plaatsvond goed te zien. Op de dag dat we in Kyangjin Gompa aankwamen werd er een klooster geopend voor een aantal toeristen, waaronder wij. Vanaf Kyangjin Gompa zijn verschillende dagtripjes mogelijk. We kozen voor het beklimmen van de berg Kyangjin Ri (4650 meter hoogte) en een wandeling door de vallei. Vooral het beklimmen van de berg zorgde voor prachtige uitzichten op de (een paar dagen daarvoor) besneeuwde bergen om ons heen. We deden als enige een alternatieve route terug die ons langs twee gletsjers bracht. Over beter gezegd, het pad was ondergesneeuwd en we hebben zelf een pad moeten vinden. Dorinde nam de groene piste en ik de witte (dit waren in dit geval de echte kleuren van de ondergrond). Later deze dag hoorden we dat de eerste paraglider ooit in dit gebied zijn heup had gebroken tijdens de landing en dat er in Lama Hotel een toerist was overleden (verschillende verhalen deden de ronde: een hartaanval en/of een val op een rots?). De helikopter die voor de paraglider was gekomen (en waarschijnlijk ook voor de overleden toerist) kon de volgende dag weer aantreden, want een Israëliër (jonge Israëliërs komen massaal naar Nepal toe na hun verplichte periode in het leger) had last van zijn knie en moest opgehaald worden. Zijn blessure was niet zo erg, maar er is maar één weg die je kan nemen en die kan alleen lopend gedaan worden. Hij had wel een goed alternatief gevonden en het was ook handig voor de familie waar we bij verbleven, want de kinderen konden daardoor mooi mee naar Kathmandu om naar school te kunnen na de vakantieperiode. Na de eerste zes dagen waarbij we vooral in hoogte zijn gestegen zijn we een groot stuk terug afgedaald en sliepen we aan de rivier bij (hoe toepasselijk) River Side Hotel. De route was ons al bekend en daardoor niet al te spannend meer, maar wel zagen we een groep witte apen. Dorinde had er tijdens de busrit een week ervoor ook al een aantal gespot. De dag erna daalden we weer een groot stuk, maar maakten we ook een grote beklimming om op hoogte te kunnen blijven. Deze dag waren we dan ook 9 uren onderweg, maar zo konden we de dagen erna wel rustiger aan doen. We hoefden niet meer dan 500 meter per dag te stijgen om zo de kans op hoogteziekte te verkleinen. Via Domen, waar een rode aap de restjes spaghetti van de kippen aan het stelen was, zijn we via Chambari (waar veel rododendrons te zien waren en we een kaasfabriek hebben bezichtigd), Laurebina (waar eindelijk eens wat smaakvoller eten was dan alleen flauwe gerechten met wortels en kool) en Phedi komen we uit bij Goisainkund waar verschillende meren te zien waren. Vlak daarna liepen we een half uur door de sneeuw om het hoogste punt van onze tocht te bereiken. Hier zagen we ook een aantal bevroren meren. Hier bedacht ik me dat ik in Nieuw-Zeeland op maar een paar honderd meter hoger nog een skydive heb gemaakt. Hierdoor is het verschil tussen deze landen wel te merken. Via Kutumsang en Chisapani (waar een aantal huizen wel erg scheef staan) kwamen we uit bij Sundarijal. Vanaf hier namen we de bus terug naar Kathmandu en zijn we met ijzersterke benen weer terug in Hotel Horizon aangekomen. Het was een zware tocht en de laatste dagen merkten we dat wel. We vonden het zeker de moeite waard, hoewel de laatste dagen wel wat minder interessant waren. Het hoogtepunt voor mij was de Kyangjin Ri, waar de witte toppen erg dichtbij, maar toch veraf leken. Omdat we voor èn na de tijd het geld geteld hebben weten we dat we samen iets minder dan 500 Euro besteed hebben, niet gek voor een halve maand op reis!

Jeanine, een vriendin van Dorinde heeft in Nepal meegeholpen aan een project. Een vriendin van Jeanine, Corrina uit Duitsland, wilde ons hier wel het één en ander over laten zien. Ze heeft ons het weeshuis in Chapagaon laten zien waar ongeveer 50 weeskinderen zijn opgevangen. Een plek met een eigen tuin en een wekelijks programma waar de kinderen klaargestoomd worden voor het "echte" leven. Vlakbij is ook de school waar we een kijkje mochten nemen. Het zag er voor Nepalese begrippen verzorgd uit en hierdoor krijgen deze kinderen een kans op een goede toekomst.

Inmiddels hebben we in Kathmandu onze was laten doen en hebben we al onze spullen verzameld voor een lange busrit naar Pokhara. We hebben veel positiefs over deze stad gehoord en hopen hier dan ook een weekje te kunnen verblijven. Nu het reisverslag is bijgewerkt ga ik Mission Impossible 5 zien die ik offline heb opgeslagen op Netflix. Nu ik dit typ zijn we iets over de helft, dus heb ik hiervoor nog een paar uurtjes de tijd. Groetjes van D & M!!!