Konnichiwa!

Dorinde en ik zijn op het moment van mijn schrijven in een park in Takayama, Japan, aan het "chillen". Dorinde wil blijkbaar wat tijd voor zichzelf aangezien ze me aanmoedigt een nieuw reisverslag te gaan schrijven. Deze keer een dubbele titel voor het volgende hoofdstuk. "Fiets 'm d'r in" vond Dorinde al een mooie titel op het moment dat we nog niet eens fietsen hadden. Nu we ze wel hebben zijn we samen op een andere titel gekomen, namelijk "Morgen doen we rustig aan". Uitleg volgt, hoewel beide titels ook voor zichzelf spreken.

Eerst terug naar Bali, waar we op 29 juni dachten onze laatste dag te gaan besteden. We hebben een leuke (voorlopig laatste) scootertrip gemaakt en ook deze keer veel zee gezien. We begonnen bij Nunggalan Beach, toen Green Bay, vervolgens Seaweed Beach, daarna hebben we een "Hidden Plane" gezien, die gevangen leek te zijn door de hoge muren er omheen (al die mensen die iets proberen te verstoppen, ga toch Geocachen!). We besloten ook naar Nusa Dua te gaan, waar veel dure resorts zijn. Dit gebied is erg netjes en duur, maar we waren verder niet zo onder de indruk. Je kon er bijvoorbeeld niet zwemmen doordat de haven vol met boten lag.

Op de namiddag van 29 juni hoorden we dat er een uitbarsting was geweest van Mount Agung. Hierdoor waren er asdeeltjes in de lucht gekomen die gevaarlijk waren voor de motoren van vliegtuigen. We begrepen dat veel vluchten geannuleerd of verplaatst waren. De Grab-chauffeur zei gelukkig dat de vluchten na 19.00 uur wel zouden gaan. Aangezien onze vlucht iets na middernacht was, hadden we er wel vertrouwen in. We kwamen rond etenstijd bij het vliegveld (net buiten Kuta) aan. Ons vertrouwen bleek gegrond te zijn, hoewel de vrouw achter de infobalie niet heel zeker van haar zaak was. Nadat we Kuta in waren gegaan om een deel van onze laatste Rupiahs uit te geven aan een warme Indische maaltijd, kwamen we terug bij het vliegveld. Terwijl we klaar stonden om onze bagage in te checken zag Dorinde dat ze een mail had gekregen waarin stond dat de vlucht verplaatst werd naar de volgende dag (technisch gezien dezelfde dag) rond 14.00 uur. We hebben daardoor last-minute een hotel moeten boeken om de volgende ochtend voor de derde keer op het vliegveld te verschijnen. We waren mooi op tijd op het vliegveld gekomen, maar door de flinke wachtrijen had de verplaatste vlucht uiteindelijk toch een vertraging van een aantal uren opgelopen.

We kwamen daardoor 's avonds laat op Narita Airport aan, wat buiten Tokyo ligt. Ons plan was om met de trein naar de AirBnB te gaan, maar door de vertraging waren we nèt te laat om de laatste trein te halen. De host van de AirBnB wilde ons toen tegen betaling wel op komen halen. De andere optie was om op het vliegveld te blijven slapen, maar dat leek ons toch een minder goed idee. Het ritje duurde zo'n 80 minuten, dezelfde tijd moesten we dus ook op het vliegveld op de host wachten. Hij kwam niet alleen met een enorm grote "mini"van, maar had ook zijn vrouw en twee kinderen meegenomen. Onder "genot" van luid afspelende Japanse reclames en programma's werden we snel bekend gemaakt met de Japanse televisie. Onderweg zagen we verder veel Japanse tekens waar maar weinig Engels tussen stond. We wisten al snel dat de taal wel eens een hindernis kon gaan worden.

In het vorige verslag vertelde ik al over ons plan om fietsen te gaan kopen. Tijdens de vier dagen die we in Tokyo waren hebben we het uiteindelijk voor elkaar gekregen om twee fietsen te kopen met 27 versnellingen en accessoires zoals bagagedragers, fietstassen, sloten en verlichting. Daarnaast hebben we zelf nog een paar spinnen gekocht om te tassen mee te kunnen tillen en een tent (waar bij de eerste winkel de verkoper een pauze nodig had tijdens het opzetten van verschillende tenten en bij de tweede winkel de verkoper zijn moeder belde die vervolgens naar de winkel kwam om te kunnen helpen met het vertalen) om in te kunnen wildkamperen. Verder hebben we in een "100 Yen shop" ducktape gekocht voor noodgevallen. Tijdens deze vier dagen hebben we veel geld geïnvesteerd (in totaal zo'n 1200/1300 Euro), maar nu we inmiddels 17 dagen "op pad" zijn, zijn we erachter gekomen dat onze dagelijkse kosten (alleen eten en eventuele kosten voor "uitjes") behoorlijk laag zijn. Overnachtingen zijn in Japan vrij duur en ook het vervoer is behoorlijk prijzig, hier besparen we dus erg veel op.

Ons plan (de korte versie) was, en is, om vanaf Tokyo naar Nagano te fietsen en om dan via Matsumoto, Kamikochi, Takayama, Gifu en Kyoto te eindigen in Osaka. In Osaka hopen we onze fietsen te verkopen (heb je interesse, kijk dan op de Japanse craigslist) en mocht dat niet lukken dan nemen we de fietsen misschien wel mee naar Nederland. Dat zien we later nog.

In Tokyo hebben we daarnaast tijd gehad voor een (gratis) tour door het Asakusa gebied. We hadden "geluk" volgens het toeristencentrum, want er ging een cameraman mee die opnames nam van de tour. Na deze tour werden we ook nog geïnterviewd. Misschien dat we de opnames ergens kunnen vinden, maar tot nu toe is het lastig zoeken op Japanse websites.

Onze indruk van Tokyo was dat alles superstrak geregeld was en dat de mensen erg zakelijk, serieus, precies en inflexibel waren. Op het laatste na zullen veel mensen aan mij denken, maar dit vond ik zelfs te erg. In de trein was iedereen of aan het slapen, of aan het werk, of op zijn/haar mobiel filmpjes aan het kijken of wat voor zich uit aan het staren. Ik weet niet precies wat mensen bedoelen met een "cultuurshock", maar van Bali naar Tokyo was voor ons wel "even wennen".

De winkel waar we de fietsen kochten was de dag voordat we vertrokken helaas dicht. We moesten daardoor op de dag dat we de fietsen mee konden nemen alle bagage (inclusief tent) meenemen naar de fietsenwinkel en daarna direct door naar het adres in Kasukabe van de mensen waar we zijn gaan couchsurfen. We verbleven daar bij twee Japanners die redelijk goed Engels spraken. Ze maakten oconomiyaki voor ons, ook wel bekend als "Japanse pizza" (hoewel het meer op pannenkoeken lijkt). We sliepen in een traditionele Japanse kamer op een futon. Het sliep prima! De eerste twee dagen fietsen hebben we veel regen gehad. We waren daarom ook blij dat we na de eerste dag regen bij mensen binnen konden slapen.

Op het einde van de tweede dag fietsen gingen we voor het eerst de tent opzetten. We mochten dat doen (na overleg met een begeleidster) naast een kinderopvangcentrum. Dezelfde begeleidster kwam 's avonds terug om te kijken of alles goed ging (mede door het regenachtige weer die dag), maar ze was niet alleen. Een groep van 8 mensen had zich verzameld om ons te ontmoeten en ze gaven ons rijstballetjes, pakjes drinken, heel veel tomaten en warme maïskolven. De volgende ochtend kwam de begeleidster terug om ons uit te nodigen in een lokaal café waar we een uitgebreid ontbijt kregen (helemaal gratis dus!). Dat was de eerste keer dat we er achter kwamen dat de mensen in Japan enorm vriendelijk en behulpzaam zijn (in Tokyo waren de mensen wat minder spontaan).

De derde dag fietsten we iets verder dan Takasaki en de dag erna zijn we naar Karuizawa gefietst. We moesten deze dag veel klimmen en zijn onderweg gestopt om te kijken bij een groepje mannen die aan het kleiduifschieten waren. We sloten de dag af met een potje badminton, de rackets en pluimpjes hadden we in Tokyo in een tweedehands zaak gekocht.

De dag erna zijn we naar het Ueda Castle Park gefietst. Onderweg genoten we van een mooi landschap met veel bergen om ons heen en een brede rivier waar we vaak langs zijn gefietst. Door enorm harde regen op de namiddag ging onze tent lekken en moesten we hem verplaatsen naar een plek met een afdakje. Het was op een gegeven moment namelijk praktisch gezien kamperen in een zwembad.

De dag erna konden we Nagano bereiken en zijn we halverwege gestopt bij een onsen om ons daar te wassen. Kort gezegd waren er veel naakte Japanners die zichzelf nog schoner probeerden te maken dan ze al waren. Een bijzondere ervaring was dat. Na de tijd kregen we een blik met snoepjes en chips toen we met de werkneemster aan het praten waren over onze fietstocht. We zijn de dag geëindigd bij het olympisch stadion van Nagano waar we in het park waar het stadion staat hebben overnacht.

Toen we bij het olympisch stadion waren, kwamen we erachter dat er een High School honkbal toernooi bezig was. Het toernooi duurde zo'n twee weken en elke dag werden er een paar wedstrijden in het stadion gespeeld. Aangezien we op 50 meter van het stadion onze tent hadden staan, konden we de volgende ochtend direct een wedstrijd bekijken. Er was niet zoveel publiek, maar de teams hadden wel een High School Band die voor en tijdens de wedstrijd hun team met muziek en zang aanmoedigden. Zo was er een leuke sfeer in het stadion en zagen we voor 4 Euro p.p. een wedstrijd van goed niveau. Baseball is duidelijk de #1 sport van Japan!

's Middags zijn we naar verschillende andere stadions geweest, waaronder het White Ring stadion (waar in 1998 tijdens de olympische spelen het kunstschaatsen en shorttrack zich afspeelde), het Big Hat stadion (waar in 1998 het ijshockey werd gespeeld) en het M-wave stadion (waar in 1998 de Nederlanderse schaatsers het goed deden, maar waar de foto's van Shimitsu veel groter én vaker waren afgebeeld). We hebben onze tent opgezet in een park vlakbij de Zenkoji tempel voor de overnachting.

Als "sidetrip" zijn we naar een paar hoogliggende shrines geweest, de Togakushi Shrine Chu-sha en de Togakushi Shrine Houkou-sha. Het was een zware tocht, want het was een lange, steile klim. Sommige gedeeltes waren 16% omhoog. Tussen de twee shrines door zijn we naar het Ninja museum geweest. Dit was zeker de moeite waard, want ze hadden een goede balans tussen de geschiedenis, attributen zoals gebruikte wapens, gevechtstechnieken, een verrassingstoren en als hoogtepunt een ninjahuis. Dit was een soort doolhof waar je de uitgang moet halen door geheime deuren/luiken te openen, een soort puzzel dus. We mochten geen foto's/video's maken, dus ga er zelf naartoe! 's Avonds zijn we terug gegaan naar dezelfde plek als waar we de nacht ervoor sliepen.

De volgende ochtend hebben we eerst de Zenkoji tempel bekeken. Daarna zijn we naar Chikuhoku gefietst. Ook hier werden onze benen goed getest, omdat dit een lange tocht was waarbij we veel moesten klimmen. Onderweg was een erg mooi meer te zien waar we een lange pauze hebben genomen.

De volgende dag zijn we naar Matsumoto gefietst, waar we het kasteel hebben bekeken. We hebben het op de namiddag rustig aan gedaan en hebben bij ons tentje in het Agatanomori park nog even een potje badminton gedaan (maar dan zonder wedstrijdelement).
De volgende ochtend kwam één van de "buren" naar ons toe om ons een sinaasappel te geven. Even later kwam ze nog eens terug met een Matsumoto Temari, oftewel een Japanse Thread Ball. Na het afbreken van de tent wonnen we bij het informatiecentrum in Matsumoto informatie in over Kamikochi, wat lastig te bereiken kan zijn. Daarnaast vroegen we waar een zwembad te vinden was, waar we dezelfde middag een stukje buiten de stad naartoe zijn gegaan. Omdat er inmiddels sprake was van een hittegolf en het weekend was, was er een file voor het zwembad en lag de andere helft van Japan samen met ons in het zwembad. Superdruk dus! Vlakbij het zwembad was gelukkig een rustig park waar we terecht konden om te slapen.

Toen Dorinde de volgende ochtend eerder wakker werd dan ik (wat bijna altijd het geval is) kreeg ze van een hardloper een zakje tomaten. Er waren verschillende hardloopgroepen actief die vlakbij onze tent aan het rekken en hardlopen waren. We zijn richting Kamikochi gegaan ook al wisten we dat we dit niet in één dag zouden halen. We kwamen onderweg langs een reusachtige dam (de Nagawado dam) waar tijdens de bouw 99 werknemers zijn overleden door een ongeluk. We vonden uiteindelijk een mooie plek voor een overnachting onder een brug aan de Azusa rivier.

De volgende dag was het niet erg ver meer naar Kamikochi en hadden we 's middags nog de tijd om bij de Taisho pond en de Kappa Bridge te kijken. We hebben onze tent opgezet bij de Konashidaira Camping Retreat. Hier heb je een mooi uitzicht op de Japanse Alpen, dus onze inzet was niet voor niks.

De dag erna hadden we een fietsvrije dag, maar pas "morgen doen we rustig aan", dus hebben we een wandeling van een aantal uren gemaakt naar de Hotaka Dakewasa Hut en terug. Hier konden we de sneeuw van de Alpen aanraken en genieten van de verre uitzichten. Toch zijn we inmiddels wel wat verwend, want in Nieuw Zeeland en Nepal was het toch echt wel wat mooier.

De dag erna zijn we naar Takayama vertrokken. Vanaf Kamikochi was dit veel afdalen, maar al snel kwam ik erachter dat dit voor mij geen pretje zou gaan worden. Vlak na vertrek gingen we een tunnel door waar er gewaarschuwd werd voor de 11% afdaling. Ondanks dat ik vol in de remmen ging, ging mijn fiets steeds sneller. Toen we de tunnel uitkwamen gingen we gelukkig weer omhoog en stapte ik met trillende benen van de fiets af. Later bleek dat de remschijven aan vervanging toe waren en ik te lang hiermee gewacht had. Mijn kennis op het gebied van "roadbikes" is niveau beginner, dus ik had dat niet door gehad. We moesten daardoor lopend naar beneden en dat voelde echt als een "afgang". Toen we een paar kilometer voor Hirayu zaten is Dorinde vooruit gefietst in de hoop iemand te kunnen vinden die nieuwe remschijven had en ook wist hoe hij/zij ze kon vervangen. Helaas was dit dorp vrij klein en was dat niet het geval. Dorinde kwam met een politieagent in een auto mij en mijn fiets ophalen en uiteindelijk ben ik met de fiets in de bus naar Takayama gegaan. In de tussentijd heeft Dorinde de 40 km zelf gefietst (respect!) en zouden we elkaar ontmoeten bij ons tweede couchsurf adres in Takayama. Erg vervelend dus, maar gelukkig kon ik in Takayama snel iemand vinden die de remschijven kon vervangen en als pluspunt (wat we anders zouden missen) zagen we tijdens de wandeling met de fietsen een zwarte beer! Hij/zij lag langs de weg en toen we er langs liepen maakte de beer een geluid en liep hij bij ons weg. Hij was echt vlakbij (zo'n drie meter afstand) en ik zag zijn kop toen hij zich omdraaide. Dorinde had helaas alleen de achterkant gezien, maar we waren erg verrast.

We hadden 's avonds een leuk gesprek met het gezinnetje van couchsurfing (man, vrouw en dochter van bijna drie jaar oud), ook al ging het gesprek soms wel via de laptop omdat we elkaar niet altijd begrepen (ze spraken niet zo goed Engels en wij vrij weinig Japans). De moeder maakte lekkere curry (kare) voor ons en we hebben met de energieke dochter wat spelletjes gedaan.

De volgende dag zijn we naar de Takayama Castle Ruins geweest, maar eigenlijk niks te zien was behalve een bosje bij een park. In het park zagen we wel een goede plek om te kunnen slapen en dat hebben we die nacht daarna dan ook gedaan. Ook hebben we verschillende tempels bekeken en zagen we het oude gedeelte van de stad waar veel oude Japanse woningen te zien waren (in zo'n huis hadden we de nacht ervoor ook geslapen).

De eerste helft van dit verslag heb ik gisteren geschreven in het park waar ik het net over had en de tweede helft heb ik vandaag geschreven. We zijn vandaag vanuit Takayama door en over de bergen naar een camping/rustplek gefietst om de komende dagen via Gujo bij Gifu te komen. Vandaag hadden we een erg rustige route, dit kwam ook mede doordat de weg waar we fietsten was afgezet vanwege gevaar voor vallend gesteente. De weg was hier en daar flink verminkt, maar voor het grootste deel prima te doen. We hebben deze weg genomen, omdat we anders een heel stuk terug moesten fietsen (sorry moeders, maar alles is prima in orde). Onderweg hebben we weer mooie uitzichten en plekken gezien, wat alleen de eerste dagen fietsen minder het geval was. Dorinde zag onderweg een das en ik zag een slang, dus af en toe zijn er ook wilde dieren te zien in dit bergachtig gebied.

De afgelopen week is het (op het hoge gebied in Kamikochi na) erg warm geweest. Gelukkig kunnen we de temperaturen van rond de 35 graden hier en daar in de schaduw vermijden. Fietspaden hebben ze niet echt, er wordt van je verwacht dat je over de stoep of over het wandelpad fietst. Inmiddels fietsen we veel meer over de autowegen die veel beter zijn. De auto's mogen meestal maar 40 of 50 km/uur op de wegen waar we fietsen, dus erg gevaarlijk is het niet. Daarnaast zijn de wegen vaak ook vrij breed. We hebben nog helemaal geen klachten gehad over het fietsen op de autoweg, de mensen lijken er aan gewend te zijn. We hebben onderweg eigenlijk elke dag wel weer iets leuks en onverwachts meegemaakt. Zo dronken we coca cola clear uit één van de vele drankautomaten, mocht Dorinde de eetstokjes van een bijna driejarige gebruiken om te oefenen, hebben we in veel supermarkten prima opwarmmaaltijden gegeten, keken we sumoworstelen op de tv van de camping, kregen we tijdens het omhoog fietsen waaiers mee voor onderweg, hebben we miljoenen uitkijkspiegels gezien in de bochten van de wegen, zagen we heel veel striphelden bij iemand in de voortuin en hebben we onze namen in het Japans gekregen.

Naast de lage kosten is het tot nu toe een goede keus gebleken om met fietsen en een tent Japan door te reizen. Vandaag over een maand stappen we weer op het vliegtuig. Of er voor die tijd nog een reisverslag komt, dat weet ik nog niet. Als we naast de net verdwenen ducktape geen spullen meer kwijtraken, nemen we heel wat souvenirs mee die we in Japan hebben gekregen en misschien ook nog wel twee fietsen.

Morgen doen we rustig aan... Not! Dan gaan we naar Gujo.

Groetjes van ons!