Terwijl Dorinde en ik in het vliegtuig zitten naar Jakarta heb ik rustig de tijd voor een nieuw reisverslag. We staan in de wachtrij om op te stijgen en "er zijn nog 19 wachtenden voor u". De vorige keer dat ik het reisverslag schreef in de bus naar Pokhara voelt als een hele tijd geleden. Toen we daar aankwamen na een rit van 7 uren hebben we de dag erna een rustdagje genomen. De volgende dag hebben we een roeibootje gehuurd om op het Phewa Lake te varen. Aan ditzelfde meer werden trouwens opnames gemaakt voor één of andere videoclip/reclame, grappig om te zien. We zijn naar een eilandje gevaren om de Tal Barahi Temple te kunnen zien en daarna aangemeerd om naar de Peace Pagode te kunnen lopen. 's Avonds zijn we naar de Movie Garden gegaan waar we in de open lucht naar de film "The Big Lebowski" hebben gekeken. Een erg mooie locatie waar we tijdens de film pizza aten met het meer op de achtergrond. De volgende dag zijn we aan het wandelen geslagen met als doel het oude gedeelte van Pokhara te bekijken. Aan sommige huizen was goed te zien waarom dit het oude gedeelte van de stad wordt genoemd. We zijn met de bus terug gegaan, want na een lange wandeling is 30 Eurocent voor ons samen natuurlijk een schijntje voor een rit van 30 minuten. De volgende dag was Dorinde wat minder fit en besloten we de deur niet uit te gaan.

Dit gaf ons de gelegenheid om het één en ander te regelen. We hebben besloten om na Nepal eerst een week naar Kuala Lumpur te gaan omdat dit op de route ligt naar Indonesië. Indonesië, waar we (inmiddels) op dit moment naartoe vliegen, hebben we gekozen omdat veel landen in Zuid-Oost Azië te warm zijn in deze periode. De eilanden Java, Bali en Lombok hebben wel een goed reisadvies wat het weer betreft, dus daar gaan we de komende 50 dagen rondreizen. Het schijnt dat deze eilanden goed met de trein te doen zijn en dat er ook leuke uitstapjes te maken zijn naar kleinere eilandjes. Omdat we moeten aantonen dat we Indonesië ook weer verlaten, hebben we ook een vlucht naar Japan geboekt. Hier gaan we op 30 juni naartoe vanaf Denpasar (Bali).

Terug naar onze tijd in Pokhara, want hier zijn de laatste twee dagen nog wel het schrijven waard. Op 30 april zijn we namelijk gaan golfen buiten de stad. 18 holes op de Himalayan Golf Course, met twee caddies, een "ball boy" en een tas vol met golfclubs. Dit golfterrein staat in de top 10 van de wereld van meest unieke en golfterreinen en daarnaast ook als één van de moeilijkste terreinen. Dit was dan ook te merken, want hoewel Dorinde en ik beide (jaren geleden) een paar lesjes afslaan en een lesje putten hebben gehad zijn er toch veel golfballen verdwenen. Heel veel ballen in de rivier, een aantal in de bosjes en ook een enkele in de bouwkeet waar een groepje mannen rustig aan het werk waren op het midden van een hole. Hier en daar hadden we wel een paar prachtige slagen afgeleverd. De caddies waren het hier niet altijd mee eens omdat dat toch niet de richting van de green bleek te zijn, maar waar de rivier stroomde. Mijn caddie was soms meer zelf aan het golfen dan richting te geven aan mijn golfballen. Het was al met al een hele leuke, maar ook erg lange ervaring. De dag erna zijn we gaan raften. We hadden van tevoren geboekt, maar toen we ons bij het bureau mooi op tijd gemeld hadden (eigenlijk om alleen een vraag te stellen) bleek de boot stuk te zijn. De trip ging niet door! Balen, maar we zijn doorgelopen naar een concurrent die om 13.00 uur een trip had gepland. We hoopten dat we ons daar bij aan konden sluiten terwijl we daar om 13.15 uur aankwamen. Dit was geen probleem, want er had nog niemand zich aangemeld. Zo ging het gelukkig toch nog door en het was zeker de moeite waard! Nadat de boot was opgeblazen en we instructies hadden gekregen over de juiste technieken en commando's zijn we een een stuk rivier van raftniveau 3/4 (op een schaal tot 5) afgegaan. Op een rustiger gedeelte riep de stuurman, die vanuit achterin de boot de commando's gaf ineens dat we de boot uit moesten springen! Er bleek een slang aan boord te zijn gesprongen en de stuurman, die eerst nergens van onder de indruk was, stond oneens doodsangsten uit. Na een paar seconden stond iedereen op de randen van de boot en hield iemand van de crew met zijn peddel de kop van de slang tegen de onderkant van de boot geduwd. De kajakker, die voor de veiligheid was meegegaan, klikte een touw aan de boot vast en trok ons naar de zijkant van de rivier. Toen we allemaal uitgestapt waren werd de boot ondersteboven gegooid en zo kon de slang het water weer in. De stuurman, die inmiddels meerdere keren had gezegd dat hij niet van slangen houdt, heeft dit maar één keer eerder meegemaakt, 7 jaar geleden. Wel bijzonder dat we dit dus mee konden maken. De dag erna zijn we met de bus teruggegaan naar Kathmandu om op tijd terug te zijn voor onze vlucht en misschien nog tijd te hebben om een dagtrip te maken. De rit duurde deze keer geen 7, maar ruim 11 uren! Er was een ongeluk gebeurd en dit zorgde ervoor dat het verkeer helemaal vast kwam te zitten. Ook de ambulances die zich probeerden te melden op de plek van de crash kwamen amper door het verkeer heen. Dorinde voelde zich al een aantal dagen niet fit door een bacterie die ze heeft opgelopen en ik had inmiddels dezelfde darmproblemen te pakken. Dat was de reden dat we de dag erna nog maar een rustdag hebben genomen in plaats van een dagtrip te doen.

Op 4 mei maakten we ons klaar voor de vlucht naar Kuala Lumpur. We hadden in Kathmandu broodjes besteld en hebben die op het vliegveld opgegeten. Voor de lezers met de zwakke maag: ik raad je aan om het volgende stuk over te slaan en door te gaan naar de volgende alinea. Het broodje kip was me niet goed bevallen en al voordat de vlucht begon voelde ik me niet lekker. Tijdens de vlucht ben ik naar de wc gevlucht en 10 minuten later werd de wc gesloten omdat de wasbak voor driekwart volzat met stukjes kip, groente en andere lichaamssappen. Toen we geland waren en inmiddels in een zakje nog eens 7/8 keer heb overgegeven waren er een aantal mensen die tegen me zeiden dat het nu over was. Waarop ik antwoordde dat ik helaas geen last had van de turbulentie, maar van voedselvergiftiging. De rit met Grab (soort van Über) van het vliegveld naar de AirBnB duurde dan ook nog eens 45 minuten te lang, maar gelukkig konden we toen snel naar bed. Terwijl Dorinde de volgende dag boodschappen en de was heeft gedaan ben ik lekker op bed gebleven met hier en daar een bezoekje aan de wc.

Het uitzicht van de AirBnB op de 32e verdieping zorgde ervoor dat ik erg graag Kuala Lumpur in wilde duiken. Gelukkig was ik de volgende dag fit genoeg en zijn we via de Canopy Bridge (een toeristische "high"route door de bomen) naar de Menara Kuala Lumpur gegaan, ook wel KL Tower genoemd. Vanaf deze 421 meter hoge toren hadden we een mooi uitzicht over de stad en dus ook de Petronas Towers. Later zijn we door het Paviljoen/winkelcentrum gelopen waar we onder andere konden zien hoe zuurstoksnoepjes gemaakt werden. Kort gezegd, maar wel toepasselijk, een ingewikkeld proces. De dag erop zijn we naar China Town geweest, waar verschillende tempels te zien waren. Na het eten bij één van de vele eettentjes hebben we nog even in een textielmuseum rondgekeken, waar we goed konden zien hoe bepaalde prints op kleding worden gemaakt. Een lang proces, met heel veel stappen. Gelukkig zijn er tegenwoordig veel machines die deze moeite kunnen besparen. De volgende dag zijn we naar de Petronas Twin Towers gegaan, het park ernaast en het winkelcentrum eronder. Er schijnt ook een concertzaal onder te zitten, maar die hebben we gemist. Wel was er een Art Galery, die wel de moeite waard was om een rondje doorheen te lopen. De dag erna zijn we naar de Batu Caves gegaan. Hier moet je eerst een flinke trap beklimmen om vervolgens een tempel in een grot te kunnen bewonderen. Ook zijn er verschillende (stand)beelden, stalactieten/stalagmieten en heel veel apen te zien. Die apen zijn in dit toeristengebied uit op voedsel. Of het in een prullenbak ligt, op de grond of als iemand het vast heeft, dat maakt ze niks uit. Op de vroege avond zijn we naar de Helipad Lounge Bar gegaan, waar je alleen hoeft te betalen voor een duur drankje om vervolgens bovenop een gebouw een 360 graden uitzicht te hebben. Hier hebben we genoten van de zonsondergang en de sfeervolle muziek op het terras. De dag erna zijn we met een trein/tram die boven/door de stad over rails (een beetje het achtbaan-gevoel) naar een park gegaan waar je goed kan hardlopen met een mooi uitzicht over een meer op de gebouwen erachter. Helaas is hardlopen overdag niet te doen met ruim 30 graden, maar dit hebben we wel de dag erna op de lopende band gedaan op de zesde verdieping van ons flatgebouw. Hier was het iets koeler en het was een goede reden op onze laatste dag het zwembad ernaast te testen. En het is goedgekeurd!

Het laatste stuk van het reisverslag heb ik geschreven in ons nieuwe AirBnB, waar we opnieuw een uitzicht hebben over een gedeelte van de stad, alleen deze keer van Jakarta. We hebben inmiddels ook gekeken naar leuke highlights op Java en zijn daarom druk bezig met het regelen van treintickets naar Bandung. Het is met zo'n 30 graden overdag lekker warm, net als in Nederland hebben we gehoord. Tot de volgende keer!