Eenmaal aangekomen in Osaka stond de volgende uitdaging te wachten: met het openbaar vervoer naar een trein of metrostation en vanaf daar naar het hotel zien te komen.

Vanaf dit moment liep ik wel echt tegen de Japanse taal aan: niks en Engels, en ook amper in westerse tekens. Na eerst zelf een dappere poging te hebben gedaan om een ticket te krijgen voor de bus, ben ik toch maar naar het informatieloket gelopen. Daar verwezen ze me weer door naar buiten, waar ik net vandaan kwam. Echter zag ik toen wat ik niet had gezien: een mevrouw in een loketje! Bingo! En zo was mijn busticket toch nog een feit.

Eenmaal aangekomen bij een redelijk centraal station in Osaka, moest ik vanaf daar naar een van de nabijgelegen trein- of metrostations in Osaka. Niet zo'n probleem op zich, want er leiden meer wegen naar Rome. Vervolgens begon helaas de echte zoektoch: vanuit de trein zoeken naar het hotel. Google Maps en ik waren op dat moment nog niet echt vrienden: waar hij dacht dat ik links ging, ging ik voor mijn gevoel rechts. We waren het niet eens over het Noorden, nocht over het aantal meters. Na bijna een uur was ik toch wel redelijk wanhopig, want hij vertelde me toen ik de trein uitstapte dat het slechts 300 meter was. Hoe kun je op zo'n klein stukje verdwalen? Mijn coördinatiegevoel liet me echt weer drastisch in de steek. En niet alleen mijn coördinatiegevoel: mijn mobiel besloot er ook mee op te houden.. Tjonge jonge! Alsof het zo zijn moest stond aan de overkant van het kruispunt, jawel, met westerse tekens: een routekaart. Een blik op de kaart vertelde me dat ik met enkele tientallen passen bij het hotel zou moeten zijn, en tussen alle grote borden van dure hotels in een klein inhammetje met een glazen schuifdeur, jawel: mijn eerste overnachtingsplek in Japan.

En niet zomaar een plek zal ik je vertellen. Ik stapte mijn kamer binnen, en daarmee tegelijkertijd mijn bed. Ja, zo klein was de kamer en het bed was gelijk aan de grond; geen matras maar een afgebakend stukje hout. Dit wist ik natuurlijk van te voren, want ik wou een keer "Japanse stijl slapen". Maar dat er helemaal geen matje of iets op het hout lag, dat bleek me later nog drie weken lang zere heupen te bezorgen.

Na zo'n lange zoektocht was ik ernstig in twijfel: direct slapen of eerst eten? Ik besloot toch maar wat te gaan eten, want ik kon mezelf hier niet eeuwig opsluiten. Bovendien wist ik nu in ieder geval waar het hotel ongeveer zat en was mijn mobiel weer enigszins opgeladen. Vol goede moed begon ik aan mijn voedsel-zoektoch-avontuur...