DAG 5 | WELKOM IN KYOTO

De volgende stad stond alweer voor de boeg, en tevens de laatste stad die ik alleen zou gaan bezoeken. Alleen al het station van Kyoto was een grote belevenis, ik heb nog nooit zo'n groot station gezien. Het station was als het ware ín een gebouw, wat eigenlijk ook weer meerdere gebouwen telde. Bepaalde roltrappen gingen maarliefst 11 verdiepingen hoog, niet te geloven! Hier waren trouwens alleen maar super luxe winkels, zoals Chanel, Dior etcetera. Op maar 10 minuutjes lopen vanaf het station was het Tour backpack hostel, waar ik de komende nachten zou gaan doorbrengen.

Dit was een redelijk bijzondere belevenis. Ik had besloten daar direct heen te lopen, omdat op de website stond dat je al vooraf je bagage daar kon dumpen zodat je daar niet de hele tijd mee hoefde rond te sjouwen. Ik kwam aan en zag niemand, dus drukte maar op de bel. Ik vertelde dat ik graag mijn bagage wou achterlaten, maar hij begreep niet wat ik bedoelde.. mijn engelse uitspraak van 'bagage' was meer een franstalige uitspraak geworden, maar gelukkig kwam hij tot de ontdekking dat ik mijn backpack bedoelde. Ik kon, ondanks dat het nog geen 16.00 was, ook direct inchecken, handig! De volgende 15 minuten waren redelijk bizar. In een sneltrein vaart kreeg ik alle ins en outs te horen over Kyoto: het verkeer, welk vervoer het handigst was, de bakker, avondeten, treinen, mooie plekken.. too much information! Gelukkig kreeg ik er een handig boekje bij en een mini plattegrondje, succes gegarandeerd.

Ik besloot als eerste naar het dichtstbijzijnde bezienswaardigheid te gaan, om even rustig te beginnen. Nishi Honganji, een grote boeddhistische tempel, was slechts op 300 meter afstand. Overigens was ik eerst even naar de bakkerij gelopen om wat te halen want ik had nog geen ontbijt gehad. Die heb ik hier genuttigd en het was zo lekker! Ik weet helaas nog steeds niet wat het is, maar het leek een soort chocolade-cake brood.. mmm..

Goed, ik was dus in de tempel en ontmoette daar direct twee toeristen die uit taiwan bleken te komen. Ze vroegen of ik een foto van hen kon maken, wat natuurlijk geen probleem was. Vervolgens, op elke plek waar ik ze tegen kwam, was ik weer de pineut: een foto maken. Ik vond het zelf wel grappig en ze boden ook aan een foto van mij te maken. Na het zoveelste foto moment kwam de vraag die ik al een tijdje verwachte: mag ik met je op de foto? Natuurlijk! En zo geschiedde het, ik was zelf een toeristische attractie geworden. Want ja, ik was zo lang en blond..

Vanwege het mooie weer leek het me een goed idee om met de Sagano Romantic train te gaan, want de komende dagen was het weer wat onzekerder; dat wil zeggen meer kans op regen. Na een wandeling - het zweet brak me aan alle kanten uit met drie truien

in 16 graden - kwam ik uit bij... NIKS! Frustraties, want hoe kom ik in deze stad met zo ongeveer alleen maar bussen als vervoermiddel weer terug bij, bijvoorbeeld het hotel of station? Bij nader Googelen bleek dat de locatie die was opgegeven voor Sagano in de verste verte niet in de buurt kwam van waar ik wou zijn. Dit had me al met al best veel tijd gekost en ik twijfelde of ik nog voldoende tijd over had om toch naar Sagano te gaan. Uiteindelijk ben ik (enigszins op de gok) in een bus gestapt nadat er al een aantal gepasseerd waren en kwam op goed geluk bij Station Kyoto uit. Vanaf daar was het gelukkig niet zo moeilijk om bij de Sagano train te komen.

Eenmaal aangekomen op het station moest ik op zoek naar een ander stationnetje, waar het romantische treintje zou vertrekken. Uiteraard liep ik hier straal langsheen, maar na een wandelingetje kwam ik op de goede plek uit. In de trein had ik gelukkig de open coupé; gunstig voor de foto's! Heel romantisch zat ik in m'n eentje in de trein. Niet veel later kwam er een vrouw met een klein jochie bij mij zitten. Het jochie keek wat ongemakkelijk naar mij (blond, blank, lang) maar z'n moeder maakte al snel een praatje. Al kijkend vanuit de trein naar de mooie valleien bleek dat het jochie half Japans, kwart Nederlands en kwart Frans was. Hij heette 'Thoma',

afgeleid van Thomas. Zij had een tijdje in - ik geloof - België of Nederland gewoond en sprak goed Engels. Halverwege de rit kwam het jochie ook wat los en de rest van de rit hield hij mijn hand vast, wat schattig! Had ik toch nog een romantische trein.. :)

Ik had besloten een retourtje te kopen. Dit had goedkoper gekund, namelijk met de 'normale' trein terug. Maar ik had bedacht dat ik op de terugweg dan nog wat extra foto tijd had, en ikgwou graag uitstappen bij het één na laatste stationnetje, om vanaf daar naar het bamboobos te gaan en terug te lopen naar het hoofdstation. Dit was volgens het kaartje namelijk 20 minuten. Dit was een prachtig plan, dus ik stapte uit bij de brug (op het kaartje stond dat er een brug was). Mooie omgeving. Ik besloot de brug over te gaan, en kon nergens aanwijzingen vinden voor het bamboobos. Het zag er allemaal verdacht Nederlands/Oostenrijks uit, geen bamboo te zien. Steeds meer bekroop me het gevoel dat dit misschien niet de juiste plek was, er ware ook geen andere mensen uitgestapt en ik voelde me echt even alleen op de wereld. Toch gek, want volgens mijn kaartje was het toch echt het één na laatste stationnetje. Na ongeveer een kwartier dwalen bleek dat wel te kloppen, mits je de kaart andersom hield. Dat betekende dat ik een paar kilometer en stationnetjes verder uit had moeten stappen! Er was maar 1 optie mogelijk, gezien mijn kaartje ongeldig was en er verder geen bewoonde wereld bleek te zijn. 5 kilometer wandelen naar het dichtstbijzijnde station, om vanaf daar terug te gaan naar het hoofdstation. Na 20 minuten wandelen bleek dat ik toch weer eens 'de kaart op de kop had', en kon ik weer terug. Uiteindelijk belandde ik op het goede station, nam de trein naar Sagano en ging vanaf daar op zoek naar het bamboobos. Een beetje haast was er wel bij, gezien het al donker was en ik niet die hele reis voor niets gemaakt wou hebben (nouja, 'niets'). Ik was uiteindelijk ook vooral gekomen voor die bamboo!

Gelukkig waren er veel mensen die een bepaalde richting opliepen en ik besloot wijs de bordjes - maar dit keer vooral de menigte - te volgen. En jawel, na een klein kwartier zag ik daar: het Bamboobos!

Je had de keuze om lopend te gaan of je kon je laten voorttrekken in een Japans karretje, getrokken door een Japanner. Hier voelde ik niet zo veel voor ondanks mijn pijnlijke voeten (ik wou immers nog wat plaatjes schieten). Toch beste en aparte ervaring, al die bamboo, en zo hoog! Na een klein uurtje ben ik terug gegaan zodat ik voor het donker weer in de trein zat.

Eenmaal weer op station Kyoto heb ik mijn avond gevuld met eten en koffie. Die koffie was niet helemaal de bedoeling, maar door een foutje van de zaak kreeg ik gratis Starbucks espresso. Die nacht heb ik ook maar even 'n slaaptabletje genomen..