Ik begon met lopen, met als doel: een restaurant dicht bij het hotel, zodat ik ieder geval de weg terug kan vinden. Wanhopig op zoek naar iets wat er niet al te raar uit zag keek ik bij de tentjes naar binnen. Nee, dat zag er allemaal zo gurig uit.. en zo liep ik verder en verder, op zoek naar iets wat er een beetje fatsoenlijk (misschien zocht ik stiekem naar iets westers) uitzag. Na een uur dwalen in iets wat een soort overdekte winkelstraat van eettentjes leek, en al drie keer langs elk tentje te zijn gelopen bleef ik staan. Allemaal Japanse tekens vielen mijn ogen aan. Ik moet nu echt ergens naar binnen! Op dat moment kwam de eigenaar van het tentje naar buiten. Echt Engels praten deed hij niet, maar het kwam er op neer of ik de 'pot' wou. Voor dat ik een of andere 8 potige op mijn bord kreeg, of iets met teveel graadjes, vroeg ik of er vis in zat. "No fish". Hmm. Oke, nou prima dan. Ik viel al bijna om van de honger dus, vooruit.

En daar ging ik, een mooi eenpersoonsplekje aan de bar met een eigen 1-pits-kookstelletje. Hierop kwam niet veel later een grote rvs pan met vooral veel taugé en her en der stukjes.. ja wat eigenlijk? Fish was het niet volgens de beste man. Het leek ergens wel op kip, maar er dreven ook grote witte zachte stukken in. Gelukkig kreeg ik er een schaaltje rijst bij, mooi droog voedsel. En jawel, stokjes. De man zag me stuntelen en ik kreeg een spoedcursus "Hoe houd je stokjes vast". Heel leuk allemaal, maar na een uur klooien dreven er nog steeds slierten in mijn pan, jongens jongens wat een ramp. De rijst begon iets te slinken en na 1,5 uur mikado verliet ik het restaurant. Dat belooft wat voor de komende twee weken..