DAG 2 | OSAKA

De eerste dag in Osaka. Ja, daar sta je dan op het station. Dit keer ben ik naar het dichtstbijzijnde station gewandeld, die letterlijk drie meter verderop bleek te zijn vanaf de ingang. Ik herinnerde me ineens dat er een Osaka pas te koop was, een of andere pas waarmee je met de metro kon en korting kreeg op attracties. Het duurde even voor ik bij het loket de goede naam op de goede manier uitsprak zodat de man wist wat ik bedoelde. Die had ik ieder geval op zak, en dan nu naar bezienswaardigheid 1: Osaka Castle. In de wirwar van metro, tram en trein was ik direct het spoor al bijster. De Japanse tekens vlogen me weer tegemoet en ik had echt even geen idee hoe ik erachter moest komen welke route naar het kasteel leidde. Immers had ik wel een informatiegids gekregen, maar bleek deze weer eens Japans te zijn. Een aardige man kwam naar me toe om te vragen of hij me kon helpen en waar ik naar toe moest. Hij kon gelukkig een beetje Engels en zo kwam ik aan mijn eerste westerse tekens metrokaart. Jeej, de reis begint!

Aangekomen bij de locatie leidde een mooi park mij naar het kasteel, dat al in de verte goed zichtbaar was. Het Osaka Castle was een van de machtigste forten van zijn tijd en is

een van de meest bekende kastelen in Japan. Een hele tijd heb ik me vermaakt op het plein, in het kasteel en rond het kasteel. Tijdens mijn verkenningstocht kwam ik nog een een Japanse bruiloft terecht, erg bijzonder om te zien. Ze leken allemaal in twee rijen achter de bruid en de bruidegom te gaan staan en onder het geluid van rare fluitjes liepen ze de shrine naar binnen.

Vervolgens ging ik naar de Shitennoji Temple. Al zoekende vroegen mensen aan mij (nota bene de enige niet-japanner) waar ze de tempel konden vinden. Ik was zelf voor een poort neergeploft om me te oriënteren en zei dat ik dacht dat ik daar nu was. Volgens hen was dit het niet. Nieuwsgierig als ik ben, en eigenwijs misschien ook, toch maar naar het gebiedje met al gebouwtjes gegaan. Volgens mijn vriend Google Maps zou ik er namelijk bijna zijn. Na een korte wandeling in het gebied bleek ik toch aan het juiste adres te zijn! Het bleek uiteindelijk best een groot gebied met verschillende gebouwen. Helaas mocht je binnen nergens foto's maken, maar de buitenkant was ook erg mooi. In een soort overdekte picknickplaats heb ik een ijsje uit de automaat genomen, bij gebrek aan beter. Toch gek, een ijsje uit de automaat!

Na de tempels gezien te hebben besloot ik naar de Tsutenkaku toren te gaan. Ik werd toegezongen door een aantal Japanners (maar wat ze zongen?) en glimlachte snel even voor ik een sprint

trok naar de toren. Er bleek een ondergrondse ingang te zijn, maar toen ik beneden kwam zag ik alleen maar een grote speelgoed winkel en heel veel snoep. Ik besloot weer naar boven te gaan, want ik was ervan overtuigd een bordje gemist te hebben. Boven waren de zingende Japanners weer en ik besloot toch maar weer mijn toevlucht te zoeken in het ondergrondse. Wat een mensen, en tussen de mensen door bleek.. een ingang te zijn voor de toren! Na 45 minuten wachten was ik boven, waar ik nog een kleine 30 minuten moest wachten tot de volgende ingang naar boven. Ook hier riepen ze gekke dingen en maakte ze gebaren in de vorm van een toren en riepen ze "KAKI TOWER".. ofzo. Goed, eenmaal boven genoten van het uitzicht, tussen de drukte door en weer door naar beneden. Ik besloot de toren maar van afstand te gaan bekijken en dat beviel een stuk beter.

Na een tijdje te hebben rondgelopen besloot ik naar de andere kant van de stad te gaan. Hier zou als het goed was een lichtshow plaatsvinden en als ik nu met de trein ging was ik daar mooi op tijd om te zoeken. Dan kon ik eerst nog naar Dotonbori. Dit is van origine een theaterdistrict langs het kanaal dotonbori. Tegenwoordig is het een soort toeristische trekpleister met veel winkels, restaurants etcetera. Een van de bekendste beelden hiervan is de hardloper die over de finish komt. Deze heb ik in real life gespot, het is inmiddels een soort van 'beeld van Osaka' geworden. Hij was niet verlicht toen ik er was, maar de rest eromheen wel dus ik kon het alsnog goed zien. Voordat ik verder ging naar alle mooie dingen moest ik eerst even wat eten. Dat uitzoeken duurde natuurlijk weer een eeuwigheid, maar vond toen vlak bij Dotonbori een restaurantje met Engelse menukaarten, bingo! Ik besloot tonijn te bestellen en wou er graag een bakje rijst bij, maar dit ging niet gebeuren. Volgens mij begrepen we elkaar niet en was het lastig om dingen apart te bestellen. Ik hield het dus maar bij tonijn, omdat ik verwachtte dat dit goed aan het stokje zou blijven zitten. Dat wilde aardig, maar blijkbaar had ik er weinig eten (en dat vond ik zelf ook wel), want ik kreeg van twee hele gastvriendelijke Japanse mensen wat van hun eten. En niet zo maar wat, nee, een heuze mega garnaal! Nog erger dan de Barcelona garnaal, en deze moest ik met stokjes opeten en niet met mes en vork. Vol weerzin begon ik met de stokjes te pielen: dit werd echt he-le-maal niks. Na een krappe twee minuten klooien schoot de vrouw me gelukkig te hulp en slachtte het beest met blote handen (dit was mijn beleving op dat moment). Vervolgens was het aan mij om het op te eten, jummie.. alsof dat nog niet genoeg was kreeg ik tien minuten later nog wat. En wat ik al de hele tijd had zien sudderen op hun kookplaatje kwam nu naar mij toe. Een gigantische schelp, red mij! Dit ging niet gebeuren en dit beest moest wél met stokjes naar binnen worden gewerkt. De rillingen schoten over mijn lichaam

toen ik het groene sap uit de witte... bol? zag lopen, wat een nachtmerrie. Kokhalzend probeerde ik hem tussen mijn stokjes te klemmen en hapje voor hapje op te eten. Ik had op dat moment nog geen idee welk zeedier ik aan het eten was en gokte op een mossel of oester. Een kleine blik in de kaart vertelde me dat het 'Clam' was, iets wat bij nader inzien niet helemaal leek te kloppen. Wanneer je dit googled, krijg je overduidelijk een mossel te zien terwijl dat van mij qua uiterlijk overeen kwam met een oester. Wat het ook zij, ik heb het overleefd, maar dit bleek later gepaard te gaan met een nacht diarree..

Daarna ben ik door alle straatjes gaan wandelen en daar kwam ik op een totaal onverwachte plek iets tegen waar ik heel graag heen wou, maar niet eens meer aan had gedacht.. een uilencafé! Het heette 'Lucky Owl' en ik besloot naar boven te gaan om een kijkje te nemen. Voor ik het wist stond ik al midden in het café en kon ik aftikken. Nouja, ik was toch al van plan er te blijven. Eerst zag ik maar een stuk of 4 uilen, maar hoe langer ik er was, hoe meer ik er ontdekte. Er waren er echt een stuk of 14. Je mocht ze alleen over de snavel aaien, nadat je je handen had gedesinfecteerd. Over de veren aaien was verboden; hier worden de vogels gestrest van. En daar ging ik, toch een beetje huiverig voor die grote snavels bleef

ik me eerst nog even vasthouden aan mijn mango smoothie. Maar eigenlijk was het best grappig, de uilen leken een soort van te lachen als je ze over de snavel aaide, en gingen kroelen als een kat. Na een uur moest ik weer moven, mijn tijd was om.

Tijd om naar de "lichtshow" te gaan, dat was wel even weer een zoektochtje met vriend Google Maps. Maar uiteindelijk zag ik het eerste verlichtte gebouw en toen was het "follow the path". Hier werden verschillende lichtshows gehouden met muziek. Gedeeltes waren betaald, daar ben ik niet in geweest. De terugweg was ik weer eens verkeerd gelopen en uiteindelijk kwam ik 's avonds weer aan in mijn heerlijke "bed".. en toen begon de diarree. Zonder wc papier! Help. Gelukkig had ik van Iris de tip gekregen om tissues mee te nemen, dat was mijn redding voor de komende uren. Om half 5 viel ik dan toch in slaap.