Niets bijzonder, maar toch bijzonder

2 t/m 28 april 2019.
Het is al heel lang geleden dat ik voor het laatst een blog heb geschreven. Er is wel van alles gebeurd, maar niet waar ik een aparte blog over wilde schrijven. Dus ruim twee weken opgespaard.. Het was even lastig om alles terug te halen maar gelukkig kan mijn telefoon mij vertellen op welke datum ik welke foto heb gemaakt.

12 april zijn Nynke en ik naar het Bergnas lake geweest. Nynke was daar al eerder geweest en ik wilde daar graag nog eens kijken. We moesten een uur met de bus en zouden dan daar gaan zwemmen. Nynke was heel enthousiast en ik had hoge verwachtingen. Toen we aankwamen was het er veel drukker dan Nynke had gezien. Er was een soort feestje gaande, waardoor er veel mensen stonden te

dansen en harde muziek stond aan. Hier was een mooie plek om het water in te gaan, maar omdat de mensen hier niet aan het zwemmen waren durfden we ons niet uit te kleden. We liepen het bos in, langs de rand van het meer. Hier was het allemaal vrij steil om het water in te komen, beter gezegd leek dit onmogelijk. Een beetje somber zijn we gewoon gaan zitten. Niet veel later kwam er een Duitse jongen aan die ook opzoek was naar een plekje om het water in te komen. Toen hij vlak voor onze neus dat plekje vond, wilden wij toch ook wel heel graag zwemmen. Eerst wilden we zien hoe hij uit het water zou komen, want het was echt wel erg steil en hij moest echt klimmen om in het water te komen. Hij beleef erg lang in het water en wij besloten het gewoon te doen. Het viel wel mee uiteindelijk, je moest wel je handen en voeten gebruiken maar dan lukte het wel. Nadat we een tijdje hadden gezwommen zijn we terug naar huis gegaan.

De 13de was het oudjaarsdag. Er was een speciale hardloopwedstrijd georganiseerd. Eerder die week hadden Nynke en ik de poster gezien en een foto genomen. Het was maar 2 km, dus echt moeilijk zou het niet worden. Die ochtend gingen Emilien, Julie, Emma, Nynke en ik naar het aangegeven startpunt. Hier kregen we te horen dat de route was ingekort, niet 2 maar 1 km. Het was bijna de moeite niet meer waard, maar toch hebben we het gedaan. Ik vond het wel gezellig, we moesten echt over de ‘grote’ weg en al het verkeer werd voor ons even opgehouden. Dit vonden de

weggebruikers duidelijk niet leuk! Toen we allemaal over de finish waren, zijn Nynke en ik terug naar huis gerend. Om toch nog een beetje een training eruit te kunnen halen. Die middag wilde ik zwemmen. Nynke was druk met haar voorbereidingen op haar trekking en Emma was druk met haar school. Dus ik besloot om met de Fransen te gaan. De meiden waren nog lunchen, maar Emilien en ik besloten alvast te gaan. We waren nog maar een halfuurtje in het water of het begon al te regenen. De meiden lieten weten dat ze niet meer zouden komen en wij besloten niet veel later ook weer terug te gaan. Het was vlakbij ons hotel en voor het zwembad van dit hotel moesten we 450 rupees betalen. Dit is een behoorlijk bedrag voor een halfuurtje zwemmen en dus besloten Emilien en ik om te vragen of we wat terug konden krijgen. Dat lukte gelukkig en toen we terug liepen door de regen gebeurde er iets, waar ik pas onder de douche achter kwam. Toen we bij ons hotel aankwamen ben ik gelijk gaan douchen. Ik zag iets zwarts net boven de hiel van mijn voet. Ik probeerde het weg te spoelen, maar dat wilde niet. Toen ik het eraf probeerde te vegen werd het zwarte dingetje helemaal lang en daarna weer kort.. Direct veegde ik nog een aantal keer en pas na een stuk of 10 keer vegen liet het zwarte dingetje los.. Een bloedzuiger.. Ik kreeg helemaal de kriebels ervan en probeerde het beestje door het putje van de douche weg te spoelen. Mijn voet bloedde behoorlijk. Toen het gekke wormpje eindelijk door het putje was ben ik verder gaan douchen. Toen ik de kraan uitdraaide was mijn grote vriend terug.. Hij kwam door het putje terug omhoog. Ik raakte licht in paniek en belde Emma op, Nynke was weg dus zij viel af. Emma is niet zo’n held met beesten dus ik vroeg haar om hulp in te schakelen. Samen met Jack-Henry kwam ze mijn kamer binnen, waar ik in een handdoek gewikkeld stond naar het wormpje te staren. Jack-Henry pakte een wc-papiertje en spoelde de bloedzuiger door de wc.. Daarna heb ik de bloedzuiger nooit meer gezien. Ik kan Jack bedanken met een stroopwafel, iets waar hij dol op is.

Die avond zijn we met z’n alle naar Busy Bee gegaan. Bij de hardloopwedstrijd kreeg iedere deelnemer een voucher voor een cocktail. Deze moesten we natuurlijk wel even in ontvangst nemen. Hier heb ik een jongen ontmoet, die bij het Britse leger zit. Hij is hier om Nepalees te leren, omdat het Britse leger nauw samenwerkt met de Gorkha’s. Ik heb een leuk gesprek met hem gehad. En uiteindelijk mijn nummer gegeven, en ja hij wist dat ik verloofd ben. Hij zei dat hij het gewoon fijn vond om nieuwe mensen te ontmoeten en eens met andere mensen te spreken, dan die van het leger. Later ben ik nog een keer koffie met hem gaan drinken en zijn we elkaar nog een paar keer tegen gekomen tijdens het stappen.

De 14de hebben Nynke en ik het rustig aan gedaan, we hebben samen geluncht en ’s avonds vierde we Apsara haar verjaardag. De verjaardagen worden hier niet groots gevierd, maar wel op een leuke manier. Er wordt samen Dal Bhat gegeten en als toetje is er taart. Dan wordt er voor de jarige gezongen en wat met taart gesmeerd, vervolgens krijgt iedereen een stukje en is het feestje afgelopen. De dag daarna ging Nynke op trekking, na dat ik haar heb uitgezwaaid heb ik me heerlijk een dagje terug getrokken. Zo ben ik ook voor het eerst alleen uiteten geweest. Dit vond ik heel spannend, maar uiteindelijk was het eigenlijk heel leuk. Zoals ik al eens eerder heb benoemd in een blog, je hebt hier snel aanspraak. Ik heb dus ‘alleen’ gegeten, maar heb gesproken met 2 andere dames die op reis zijn en ook alleen waren en 2 Nepalezen jongens die daar werkte. Geen moment hoeven vervelen en ook geen moment in mijn boek gelezen.
Nynke was 5 dagen weg. De eerste dag heb ik dus lekker op mezelf door gebracht. De tweede ook, maar omdat ik laat had geluncht en geen zin had om buiten de deur te eten, heb ik een hapje met het gezin meegegeten. De dag daarna heb ik veel voor school kunnen doen en heb ik met de Fransen, Emma en nog wat anderen uit het guesthouse gegeten. De laatste avond voor Nynke haar terugkomst heb ik met alleen Emma gegeten.

De 19de hadden Emma en ik een meeting op een school, waarvan ik de naam niet meer weet. Dit was een meeting tussen de teamleden van 14 verschillende scholen, om het curriculum van het nieuwe schooljaar te bespreken. Ik was heel benieuwd hoe dit zou gaan. Het was één grote teleurstelling. De mannen en vrouwen zaten apart van elkaar in de grote hal, waar we werden verzameld. Hier begonnen mijn kriebels. Vervolgens was de hele speech in het Nepalees, wat ik wel begrijp als er 150 Nepalezen zitten en 2 buitenlanders, maar oke, wel saai voor ons. Toen moesten we per vak apart in een lokaal. Ik ben bij Social Studies gaan zitten. Hier werden de leraren in groepjes gezet, het zag er veel belovend uit. Maar de lagere groepen

werden door de vrouwen gedaan en de hogere door de mannen. Ik zat op de grens, met dus zowel mannen als vrouwen aan de tafel. In mijn groepje waren alleen de mannen aan het woord. De vrouwen zaten er super verveeld bij en als ze al iets toevoegde aan het gesprek werden ze compleet genegeerd. Emma was al eerder weggegaan en ikzelf ben tot na de lunch gebleven. Toen ben ik naar de Batcave gelopen. Waar Nynke en Emma als waren geweest toen ik met Yannick op trekking was. In mijn eentje naar de grot. Het was helemaal niet zo groot, maar wel echt gevaarlijk.. Er was niet echt een pad en alles wat je aanraakte was super glad. Na dat ik de 50 vleermuizen had gezien ben ik teruggekeerd naar huis, waar ik Nynke eindelijk weer zag!

Zaterdag 20 april zijn we weer met de hele groep uit geweest. Weer zijn we naar Busy Bee geweest. De volgende ochtend was het eerste paasdag. Nynke en ik hebben samen ontbeten en bij ons ontbijt een gekookt eitje gegeten, toch een beetje paas-achtig. We hebben zelfs voor deze gelegenheid ons eitje versierd met waskrijt. Verder hadden we deze dag een meeting op de stageschool. Prem had ons een hele lijst gegeven met onderwerpen die besproken zouden worden en met de vraag of wij er ook over na wilden denken. Ik had een heel lijstje en gemaakt en meegenomen. Toen we op

school kwamen hoorden we dat de meeting in het Nepalees zou zijn, want ja onze eigen directeur kan geen Engels.. Prem zou het voor ons vertalen en zo gebeurde het ook. Het was meer een betoog van de directeur, want niemand anders kon iets inbrengen. Toen Hij klaar was zei Prem een paar korte zinnen en gaf mij de beurt.. Ik voelde me compleet voor het blok gezet en totaal niet comfortabel om iets te zeggen tegen het hele team. Toch deed ik het, want iedereen keek al naar mij. Het was geen overleg, want toen ik klaar was, was de meeting voorbij. Nee echt zin in morgen, de eerste dag van het schooljaar heb ik niet.

De kinderen van Prem waren dol enthousiast, ze mogen weer naar school!! En ik moet zeggen tegenzin had ik niet echt, maar zin ook niet. Die vakantie beviel me prima en zeker omdat de rest van het guesthouse besloten had om op deze dag te gaan raften.. Caja en Laura zouden deze dag mee, zij hebben hier twee jaar geleden

stage gelopen en zij terug op vakantie. Caja met haar vriend en ouders en Laura alleen. Laura is ziek geworden ergens in het voorafgaande weekend en zelf zo erg dat ze naar het ziekenhuis moest. Iets met een nierbekontsteking en een gevaarlijke bacterie. Die was dus maandag niet mee gekomen. Wel is ze maandag uit het ziekenhuis gekomen en kon dus dinsdag de school weer zien. Caja en haar familie zijn maandag mee geweest. De stage dag was niet echt bijzonder. Echt een opstart dag. Alleen bij klas 6 vond ik het helemaal niet leuk. Ik had een soort kennismakingsspel met ze gedaan, maar tijdens het spelen wilden de jongens en de meisjes niet mengen.. Ik word daar echt kriegel van. Hoe moeilijk is het om met een jongen te praten als je een meisje bent. Na 4 keer benoemen ben ik echt boos geworden en heb ze het huiswerk gegeven om op te schrijven waarom het zo moeilijk is om met iemand van het andere geslacht te werken. De volgende dag kreeg ik dit terug van 7 leerlingen, terwijl er 16 leerlingen waren. Ik heb toen 6 kinderen gekozen om mijn opdracht voor school mee te doen, want als de leerlingen niet gewoon doen wat ze gevraagd wordt, kan ik het mezelf beter wat makkelijker maken. Ik zal toch mijn opdrachten moeten uitvoeren, dan liever succes bij 6 leerlingen dan een ramp met 28.

De 25ste hebben Emma en ik geleerd om Dal Bhat te maken. Apsara, Emma, Julie en ik hebben voor het gezin gekookt. En omdat Nynke zo gruwelt van dit gerecht heeft zij alleen buiten de deur gegeten. Na het eten hebben we met z’n alle wat gedronken bij het Freedom Cafe. Hier werken 2 vrienden van Laura, die wij de afgelopen week ook beter hebben leren kennen. Ook zijn deze 2 jongens de beste vrienden van het broertje van Apsara, Sudin. Hij heeft in het begin van mijn reis een hele tijd in hetzelfde huis geslapen. Ik had hem dus al vaak genoeg gezien, maar nog nooit echt gesproken. Inmiddels hebben we dat wel en ook met zijn beste vrienden dus, Bowan en Raju. Raju is Laura haar ex en tussen hun hangen nog wel de nodige spanningen, maar opzich heb ik daar geen last van gehad. de dag daarna hebben Nynke en ik een stukje gelopen naar het rustige gedeelte van Lakeside. Daar waar eigenlijk alles al opgehouden is. Hier zijn veel meer plekjes waar je rustig aan het meer kan zitten en kan pootje baden. We hebben hier de vieste burger van Nepal gegeten. En daarna dus lekker op het gras gezeten. Er waren recht voor onze neus buffels in het water aan het badderen. Echt een leuk gezicht, steeds even kopje onder en verder gewoon aan het staan. Die avond zijn we met Sudin, Bowan, Raju, Laura, Emma, Nynke en ik uit geweest. Eerst hebben we weer bij Freedom gezeten, want daar werken die twee jongens dus. Zij konden gedeeltelijk tijdens het werk al bij ons zitten. Na truth or dare zijn we naar Treasure geweest, een club vlak voor Busy Bee, waar we nog nooit eerder waren geweest. Er waren ook voornamelijk Nepalezen, en bij Busy Bee zijn het toch meer toeristen. Echt een leuke avond gehad.

Zaterdag was het net als de dagen daarvoor erg warm! Emma wilde voor school bezig dus die bleef thuis. Laura Nynke en ik besloten om de jongens mee te vragen om te gaan zwemmen die middag. Dat wilden ze maar al te graag en we spraken een tijd af. Ook hadden zij het goede idee om naar een rivier te gaan, dat zou 45 minuten op de brommer zijn. Er zijn 3 jongens en 3 meisjes, dus we konden allemaal bij iemand achterop. Een uurtje later ontmoette we elkaar weer en vertrokken we naar het plekje bij de rivier. Ik ging achterop zitten en gelijk vond ik het al niet meer zo leuk. Ik had geen helm op een jurkje (dus blote benen). En de weg was natuurlijk erg hobbelig. Sorry mam, ik weet dat het niet de verstandigste keuze was. En ja ik weet wat er allemaal had kunnen gebeuren, maar guess what! Nothing happend. Onderweg begon het wel al te regenen, waar we even voor gingen schuilen toen we de weg vervolgde was ik me erg bewust van hoe glad modder kan zijn. Toch is er niets gebeurd. Het plekje was echt heel mooi, helder water, rustig, perfect. Al snel lage we in het wel ijskoude water. Later begon het weer te regenen, maar pas met het onweer zijn we uit het water gegaan. Het regende behoorlijk hard en we moesten terug want de scooter kon minder goed door het water dan de twee brommers. Een heel klein stukje moesten Nynke en ik samen achterop de brommer, omdat het te glad werd voor de scooter. Een heel avontuur om met z’n drieën op een brommer te zitten. Gelukkig duurde het niet al te lang, want al snel waren mijn benen verzuurd van het omhoog houden. Toen we terug waren, waren we doorweekt en koud. Na een warme douche konden we er weer tegen aan. We aten bij Freedom Cafe en hebben daar nog even gezeten. Toen ben ik met de jongens en Laura nog naar Busy Bee geweest, waar ik weer die Britse jongen tegen kwam. Later zijn we als één grote groep naar Treasure geweest. Erg laat lag ik in bed en zoals ik inmiddels hier gewend ben was ik om half 9 klaar wakker. Zondag hebben we het dus rustig aan gedaan. Laura is vandaag terug gegaan richting Nederland en wilde graag nog een afscheidslunch bij Freedom houden. Daar hebben we ongeveer de hele middag nog gezeten en wat kaartspelletjes gedaan. Echt een leuk weekend gehad, maar ook heel vermoeiend. Maandag weer naar school dus maar op tijd naar bed.