Kuching, Maleisië

De afgelopen 8 dagen waren wij in Kuching. Dit klinkt lang, maar het is voorbij gevlogen.
Deze stad heeft alles, van mega grote winkelcentra, tot strandjes, vele foodhallen en is ook nog omringt door Nationale parken. Je kunt hier dus moeiteloos een weekje verblijven en elke dag wat anders gaan doen!
De parken liggen allemaal op ongeveer een uurtje rijden (motorbike) vanaf het centrum, Ideaal!
We hebben meerdere dingen bezocht:

Kubah National Park:
We hadden deze dag 3 activteiten ingepland, maar het park was al 45 minuten rijden.
Daar aangekomen met een klein flesje water en 2 mueslirepen, bleek de kortste wandeling 3 uur te zijn haha. De ticketbalie was het enige wat open was en daar konden we alleen wat water kopen. 1.5 liter ingeslagen en vertrokken. We zijn eerst naar een waterval geweest, wat gewoon dik een uur omhoog lopen was. Helemaal stuk gegaan haha, waar is die conditie heen?!
Uiteraard even genoten van het mooie natuur en wat plaatjes geschoten.
We hebben onze tocht in de hitte voortgezet en het eten van de mueslibarretjes goed over de tocht verdeeld. Twee uur laten kwamen we bij het Viewpoint aan. Prachtig uitzicht, maar ook heel veel hele donkere wolken om ons heen!!
Frank zei vrij ernstig dat we maar eens moesten gaan lopen..
Ongeveer 15 minuten later brak de hell los. Je denk dat je in het bos nog wel beschut zit, maar tegen de tropische regenbuien in Azië is geen boom besteed. De paden waren redelijk beloopbaar, maar we hadden de hele dag wel voorzichtig gedaan voor onze enkeltjes. Dit hele plan viel in het water en we hebben het op een rennen gezet. We moesten volgens de bordjes nog 1.3 km naar het begin. Gelukkig had ik een poncho aan, want we hadden gewoon een rugzak met camera en telefoon mee!
Men vertelt mij altijd dat er met vochtig weer heel veel bloedzuigers omhoog komen. Ook dat ze heel gulzig zijn en maar 1x in de 7 jaar hoeven eten. Je kan waarschijnlijk zelf wel invullen hoe snel ik beneden was. Uitglijden of vallen? Nee hoor, ging bijzonder soepel allemaal.
Het park was overigens uitgestorven, we zijn in totaal 6 mensen tegen gekomen.

Bako National Park:
Wij reden uiteraard weer eens verkeerd, dus er was weer eens een vriendelijke meneer op een motorbike die een omweg voor ons ging maken om ons voor de ingang van het park af te kunnen zetten. Lang leve de Aziatische bevolking die veelal super behulpzaam is!

Dit park is echt zo'n toeristentrekker, wat ook gewoon nu in het laagseizoen druk bezocht is.
Je komt aan en moet een prijzig bootticket kopen om midden in het park te komen. De bootprijzen gaan ook per boottocht en niet per persoon. Wij zijn dus als echte lowbudget backpackers gaan wachten tot we de boot met andere mensen konden delen. Dit lukte zo'n 30 minuten later en zijn we de hele middag met een (echt heel saaaaai) Duits paar gaan wandelen. De heen tocht was trouwens méér dan het geld waardig, want vanwege de regen stond het water erg hoog en met een flinke wind erbij was het een heftige tocht met een klein bootje. We vlogen letterlijk over het water en kwamen met licht blauwe billen aan! Ik had ook echt weer 1 arm om Frank zijn been en 1 arm om een paal van het dakje van de boot, held op sokken!

We raden iedereen aan op tijd naar dit park te gaan. Wij waren er pas rond 12, maar de laatste boot gaat al om 15.00 uur terug. Wij hebben dus maar een kleine 2 uur kunnen wandelen, om op tijd terug te kunnen komen.
Het gebied heeft vele aapjes, een waterval, leuke wandelroutes en uitkijkpunten.
Je kan in het park als je wilt de hele dag wandelen en ook nog blijven slapen! Ook is er een nachtsafari, die ons ook wel cool leek!
Wij hebben in Kalimantan al zo veel dieren gezien, dat we dit nu even hebben overgeslagen.

Santubang National Park:
De dag voor vertrek zijn we samen met Carlijn (Nederlandse vriendin van ons) naar dit park gereden. Dit park staat bekend om de heftige klim omhoog van de “Mount Santubang”.
Later zul je lezen waarom Frank dit op zijn nieuw nieuwe nikes mocht doen.
We hadden al gehoord dat je goed fit moest zijn voor dit park, maar we hadden het alsnog onderschat. Dit was absoluut ons tofste hike-pad tot nu toe.
De paden waren ondergelopen van de regen van de afgelopen tijd. We hebben hier momenteel echt heel slecht weer. Het was glad en alle paden bestaan uit vele brokken steen en boomwortels die alle kanten op gaan. Sommige stukken moet je gewoon de riviertjes in stappen om aan de overkant te komen. Er zijn bruggen gemaakt van boomstammen, waar je efficient en overheen moet huppen om niet te vallen. Ook zijn er aardig wat stukken stijl omhoog en naar beneden, waar touwen zijn opgehangen om te klimmen of via de abseil manier naar beneden te komen, Cool!
Het park is absoluut een hele uitdaging en een zware tocht omhoog.
Er zijn twee mooie watervallen waar je verkoeling kan vinden en even kan rusten.
Om de top te bereiken doe je een trekking van 4 kilometer. Je loopt daarna dus ook nog ongeveer hetzelfde naar beneden. Op twee derde van de tocht Is een Viewpoint, waar Carlijn echt klaar was met onze hike-dag en ik met haar samen terug ben gegaan. Frank ging alleen verder en was zeer benieuwd naar het laatste stuk. De stuk staat bekend om het zware klimwerk en nodig hebben van de daarvoor gemaakte ladders en hulpstukken op naar boven te komen.
Helaas voelde ik een frisse wind op komen zetten na het scheiden van onze wegen. Ik wist al hoe laat het was en Frank waarschijnlijk ook. Ik heb Carlijn gezegd het op een rennen te gaan zetten, maar dat is natuurlijk niet te doen met deze paden.
Ik had overigens Frank zijn poncho in mijn rugzak, dus die was nog verder van huis..
Ongeveer 2km voordat ik terug was, barstte het los. Ik had de laptop en mijn mobiele telefoon mee, dus heb het op een rennen gezet. Mijn conditie is al lang gevlogen en de heuvels werkte ook niet echt mee. Ik ben overigens alsnog redelijk droog aangekomen. Jippie-jeej voor de Roze met wit gestipte poncho!

Frank kwam een uurtje later aan..Verzopen. Die regen hier is nog altijd ongekend, niet normaal hoeveel regen er naar beneden kan vallen. De man had er wel aan gedacht om een plastic fles onder zijn shirt over de camera en zijn mobiel te houden.. Dit heeft ook nog positief uitgepakt. Alles werkte nog!

Fairy & wind Cave:
Deze twee grotten kan je op één dag achter elkaar bezoeken. 5RG entree is een koopje en de afstand tussen de twee grotten is zo'n 7-8KM.
De wind cave is een hele donker grot, waar je echt HEEL VEEL vleermuizen hebt. Als je op ze gaat schijnen (zoals frank constant deed en dit hilarisch vond omdat ik het maar eng vond) gaan die beesten dus rond vliegen. Het stinkt er naar vleermuizenkak, maar de grot is prachtig! Het is helaas geen klimwerk, want er is een grote loopplank door de grot gemaakt. Je bent er wel dik een half uur zoet.

De Fairy cave is echt geniaal voor mensen met mooie camera's. Het is echt heel erg hoog binnen en super vochtig, waardoor er heel veel groen groeit. Het geeft een heel mooi kunstig effect, met de matige zonnestralen die door 1 opening naar binnen komen. Je kan aan verschillende kanten omhoog klimmen en je bent er zo'n 30-45min aan de wandel. Het echo'de ook heerlijk, dus hebben wij even onze zangstem even opgezet. We waren ook helemaal alleen in de grot, heel tof!
Dit is de mooiste grot tot nu toe, maar wij zijn stiekem ook wel fan van de grotten waar je echt moet klimmen en waar je goed vies in wordt. Deze was ook voorzien van looppaden en zitbankjes. Puur om van de schoonheid te genieten.

We hebben de afgelopen 8 dagen geslapen in een schattige homestay, bij een ouder stel die heel goed voor ons heeft gezorgd. We sliepen aan de zijkant en hadden onze eigen grote kamer.
Het enige dieptepunt deze week is dat we bestolen zijn.. We hadden om 10.00uur afgesproken met Carlijn, het Nederlandse meisje die we in Vietnam hebben leren kennen. Die opzoek was naar ons slaapverblijf en rondjes reed in de buurt. Frank was eerder al op de scooter gesprongen voor te pinnen en water te halen en was nog niet terug. Het was onderhand een paar minuten voor tien en gezien we niet kunnen bellen besloot ik even naar de wegkant te lopen, zodat Carlijn mij kon herkennen. De sleutel van de kamer kon ik nergens vinden en ik wist niet zeker of Frank hem had meegenomen.
Gezien onze oprit 20 meter van de deur af zat, besloot ik de deur achter mij dicht te trekken en hem op slot te doen al we zo zouden vertrekken en als ik zeker wist dat Frank de sleutel had. De eigenaars waren 15min eerder vertrokken, want die gingen een dagje op pad.
Toen ik bij het pad aan kwam is een Maleisische man mij gepasseerd, die mij notebene gedag zei.
Ik was druk opzoek naar de route van die we moesten afleggen met de scooter vandaag, keek even op en zei “hallo” terug. Hij knikte vriendelijk. Tien minuten later is hij weer vertrokken en toen kwam Frank terug. Die had inderdaad de sleutel in zijn zak en heeft de deur op slot gedaan.
We zijn de hele dag op pad geweest en kwamen er pas in de avond achter, dat die man in onze spullen heeft zitten neuzen.. :( NIET LEUK!
Ipad, oplader en broek van Frank gejat!? De eikel had blijkbaar een nieuwe nodig en god mag weten wat nog meer. Daar komen we vast nog achter de aankomende week.
In zijn haast heeft hij gelukkig niet goed rond gekeken, want de macbook lag nog half onder het bed, onze camera en gopro nog in onze rugzak en mijn portemonnee op bed. Had dus nog vervelender kunnen aflopen!

We moesten aanhoren dat er de avond voor onze roof een vreemde man op het erf was aangetroffen. Die rond sloop tussen de auto's. Eén van de bewoners was nog wakker (1.15uur) en liep naar buiten. Hij vroeg nochelant om een vuurtje voor zijn sigaret.. Had ik dit geweten!!.. aaaah..

Het verhaal wordt nog mooier, de volgende dag is de dief in de avond terug geweest en probeerde via het slaapkamerraam van de eigenaar het huis binnen te komen. Wij slapen in een aparte aanbouw en hadden alles goed op slot. Ook hebben we tralies voor de ramen. De huisbaas niet, maar schrok wakker en schreeuwde naar de dief. Hij liep ook meteen naar de woonkamer en zag de dief te tuin door rennen naar de weg toe. Weg was ie.

De volgende ochtend werd Annie (vrouw van de eigenaar, rond de 70jaar) wakker en liep ze over de trap naar beneden. Helaas wist ze toen nog niet, dat de dief een deur in de woonkamer uit het slot had getrokken (oud ding) en al een tijdje binnen was. Toen ze diegene op de trap “goedemorgen” wilde zeggen, stond ze oog-in-oog met de man, die ik had omschreven als de dief. Helemaal overdonderd en schreeuwend ging ze achter hem aan. Hij was in no-time buiten. Helemaal beheerst ging hij via de achterdeur naar buiten en het oude vrouwtje maakte geen schijn van kans. Blijkbaar had hij het beeldje wat hij had willen stelen op de grond laten vallen.
Wij hoorden dit allemaal bij het ontbijt, Vreselijk!
Ook vertelde Annie haar man, dat ze afgelopen nacht zo onrustig was en een rondje langs het huis had gelopen. Ze trof ons raam en het hor die er voor zit open aan. Mogelijk heeft hij gewoon naar binnen zitten gluren, terrible!
Ook heeft hij nog even Frank zijn stinkende Nikes meegejat. Te smerig van alle hikes en drijfnat stonden die nog buiten. Ongelooflijk, dat iemand zo iets jat. Dan te bedenken dat die eikel er momenteel nog hip bijloopt ook.

De huis eigenaren hebben nu al voor de tweede nacht mensen in een auto op de wacht gezet en iemand in het park hier tegenover om hem te grijpen.
Maarja, of hij echt nog een keer zal terug komen????
Laten we het wel hopen, want de mannen hebben de instructies gekregen zijn been te breken, zodat hij niet kan ontsnappen. Ik ben overigens in voor beide benen.

Morgen vertrekken wij naar het “National Park Mulu”.
Dit park is extra speciaal omdat je er alleen maar heen kunt vliegen.
We verblijven hier tot aanstaande vrijdag en gaan weer heel veel lange wandelingen maken. Wederom grotten en watervallen bekijken, daar kunnen we echt geen genoeg van krijgen!
We proberen ook een beetje te trainen voor de 2-daagse bergklim die ons te wachten staat in Kota Kinabalu!
Liefs