Da lat, Vietnam

Hoi An staat bekend om het maken van kleding op maat, dus heb ik een bordeaux rode zomer jumpsuit laten maken. Ik wilde stiekem ook nog wel een wintereditie, maar die kan ik niet aan nu en moet ik dan nog maanden meesjouwen. Ik heb al een lichtelijk ‘te volle tas probleem’ maar een klein cadeau voor jezelf is altijd best leuk :)..

Na nog anderhalve dag in Hoi An te hebben genoten van de zon, zijn we op de nachtbus naar Dalat gestapt. We vetrokken woensdag midddag om 17.00uur met een minivan richting de slaapbus.
De bus vertrok keurig op tijd, 18.00uur stipt. (wereldwonder hier)
We werden zoals gewoonlijk weer helemaal achterin die bus gestopt. Blijkbaar wilde niemand helemaal achterin, want daar bleek ook de wc te zitten. Wij kwamen als laatste in de bus en kwamen dus ook daar terecht. We hadden ruime bedden, ook twee naast elkaar, terwijl de rest alleen lag. Ook hebben we niks gemerkt van de stinkende wc, waar men het in de bus over had. Er was overigens plek voor drie, dus rond middernacht kroop er nog een vietnamees van de reisbegeleiding bij. Ondanks Frank vrij breeduit lag, werden we gewoon opzij geschreeuwd. Oké. komt u maar.

Na wat broodjes en meegebrachte snacks, want 'ja” we zijn tegenwoordig helemaal reis-proof en voorbereid, hebben we vrij goed geslapen!
Alleen moesten we de bus uit om half 5 ’s nachts en buiten op straat 3 uur lang wachten tot de volgende bus kwam. Die mensen bedenken het ook wel hier hoor.. Zit je dan, met je hele zooi in de nacht op straat. Alles dicht en je hebt geen idee welke kant je op kan gaan,

omdat je voor het eerst hier bent.

Gelukkig stond daar dan eindelijk om half acht een kleine bus, die ons SUPER langzaam de bergen van Dalat in reed. Om 13.00 uur kwamen we wat wit en vermoeid de bus uit, maar stonden Fleur en Roel ons schattig op te wachten met muffins in hun handen! Krachtvoer!

Dalat ligt op een hoogte van 1500 meter en is over het algemeen koeler dan de meeste plaatsen in Vietnam. Het stadje is saai en totaal niet op toerisme gebouwd, dus waren we erg blij met het feit dat Roel en Fleur het hotel al hadden geregeld. De meeste toeristen komen hier dan ook voor de outdoor activiteiten.

Na een verfrissende douche hebben we meteen via het hotel scooters kunnen huren en zijn we met zijn vieren op pad gegaan. Frank en ik waren nog wat in de zomerse zon-flow, dus reden een half uur later de stomende regen in, zonder poncho’s bij ons te hebben. Die berggebieden zijn in dit seizoen echt niet te vertrouwen, het weer kan in no-time omslaan. Bij het eerste beste winkeltje plastic poncho’s aangeschaft en gewoon weer doorgesjeesd.

We hebben een stop gemaakt bij een fabriek die zijde maakt. Wauw, alle oude machines zijn in tact gebleven en daarnaast werd er heel veel handwerk verricht. Ongekend hard werken voor Nederlanders zoals wij. Er werken hier sowieso veel mensen erg hard en lang. Ook zie ik regelmatig kleine, maar sterke vrouwen in de bouw werken.

Daarna zijn we gaan wandelen bij de "Pongour watervallen" .
In de zomer is het er waarschijnlijk een prachtig oord, maar de regenbuien en de late aankomsttijd zorgde voor een vrij verlaten plaats.
Op de terugweg van de waterval speelde Frank zogezegd voor: 'Daredevil'.
De mannen waren op boevenpad en namen de snelweg om lekker door te karren en ontweken we het tolhuisje door achter een local aan te rijden. Plan van Frank was ook: de tank zo leeg mogelijk, omdat ze die toch leeg halen. Midden op de berg richting het centrum van Dalat zei hij, dat we het misschien wel niet zouden redden...
De benzinemeter bleek al vanaf de snelweg in het rood te staan en jawel hoor.. Hij sloeg af en daar stonden we in het schemerende berglandschap, 7km voor Dalat. Vrij hopeloos rende ik naar het eerste beste restaurant om te vragen of ze toevallig flessen benzine verkochten. Soms is dat zo namelijk!

Roel en Fleur hadden ook nog maar een bodempje benzine en gezien we niet wisten waar een pomp zou zijn, wilden we het niet gokken ze weg te sturen.
Onderhand had waarschijnlijk de eigenaar van het restaurant het balletje opgegooid en kwamen er vier Vietnamezen onze kant op. Er verscheen een rubberen slang en in een klein spa blauw flesje werd benzine uit een eigen brommer getrokken.
Wij kregen het flesje en hoefde ze alleen maar een vriendelijke hand te geven en ze te bedanken. Wel kregen we strikte orders, regelrecht naar Dalat te rijden, want er was verder niks te vinden in deze omgeving.
Werden we maar weer goed gered hier!

In de avond konden we aanschuiven aan tafel voor een klein bedrag in het hotel. De vietnamezen zijn echt geweldig goed in het maken van

pompoensoep, dus heb ik gewoon 3 kommen weggewerkt.
Uiteraard stond de tafel verder vol met gebakken rijst, groenten, kip, varken en salade. Als dessert kwam er nog Dragonfruit op tafel. Helemaal niet slecht, want buiten de deur eten is hier ook niet echt te doen. Er zijn nauwelijks barretjes of eettenten. In Dalat zijn veel villa's te vinden, die door de Fransen zijn gebouwd om de hitte in de steden te ontvluchten. Verder zijn er wat fabrieken en buiten de stad populaire aardbeien velden. Helaas is het daar nu de juiste tijd niet voor en hebben wij deze niet bezocht.

Ons tweede uitje was meteen de volgende dag. We zijn gaan "Canyioningen". Ik had mij al aangemeld, voordat ik überhaupt wist wat mij te doen stond en frank haakte af, bij het moment dat mensen over het springen van rotsen begonnen.
Enthousiast stond ik vanmorgen met Roel en Fleur op de bus van 8.00 uur te wachten. Ontbijt al naar binnen gewerkt, bikini gewoon

hoopvol aangedaan en een korte broek met shirt en schoenen.
Mijn rugzak had ik gewoon ingepakt, maar die moest blijkbaar in de auto blijven.
Aangekomen in het bos, buiten Dalat, kregen we meteen een hele uitrusting van de organisatie aan: reddingsvest, helm en riemen met haken voor het abseilen.
Na een stuk wandelen kwamen we meteen al aan bij een schuine helling. We leerden vlot hoe we de touwen aan de haken moesten bevestigen en hoe je met abseilen jezelf laat zakken.
Ik vond het best spannend om steeds een beetje touw los te laten om te kunnen afdalen. Na 2 oefenrondjes, stonden we 15 minuten later bij de eerste helling.
Ik was toch wel een beetje nerveus en begon meteen verkeerd.
Uit zenuwen leunde ik naar voren, terwijl je met abseilen echt naar achteren in het touw moet hangen. BAM.. Roos tegen de muur.
Ook had ik opeens beide handen voor mij en snapte ik even niet meer

hoe ik dat goed moest krijgen. In principe heb je 1 hand voor je aan het touw, en 1 hand bij je rug. Even een momentje van zenuwen en het niet meer kunnen nadenken. Je moet het maar zo zien, je komt altijd wel beneden ^_^...
Een drijfnat pak was het gevolg, maar ach er stond ons blijkbaar nog veel meer te wachten.
Na een korte trekking door het woud, stonden we onderaan een immense waterval. Ik klom enthousiast omhoog achter de gids aan en ging twee keer onderuit, omdat ik zo nodig mijn sandalen (teva's) aan wilde vandaag. Geen gejank natuurlijk en niemand vertellen van de zenuwen, of dat ik al vanaf het begin naar de wc moest haha.
We liepen de waterval voorbij, dikke meevaller, maar moesten daarna gaan zitten voor de speech. Natuurlijk gingen we abseilen vanaf deze waterval naar beneden en kregen we nog even een korte uitleg hierover: 'Hoe je het het best kon aanpakken". Het was overigens wel de meest gevaarlijke van vandaag. Weljaaaa, je kan het meteen maar gehad hebben?!!!!!
Er werd medegedeeld dat je door het keiharde kletterde water niemand om je heen kon horen, dus vragen tussendoor waren niet optioneel. Ook zaten er gaten en spleten in de berg van de waterval, waar je vooral niet moest instappen. Niet dat je überhaupt iets kan zien als je in die stortbui hangt.. maar oké..
Ik zat mooi achteraan en zag wat mensen met heftige blikken naar

beneden gaan...
Roel bleef achter mij, want ik kon mijn zenuwen en angst blijkbaar niet voor iedereen verschuilen.
Mental-coaching is fijn, maar werkt niet voor trillende benen. Onze gespen moesten we midden in de waterval vastklikken. Daar moesten we dus eerst in gaan staan. Mijn glibber-sandalen vertrouwde ik voor geen meter, dus hield ik de man van de organisatie aan zijn gesp vast, helemaal tot ik dubbel zat vastgebonden. Eigenlijk wilde ik niet, maar dat hoort natuurlijk niet bij zo'n tocht.
Ik had ook lekker simpel voor mezelf bedacht, dat ik vooral niet naar beneden zou kijken en dat ik mijzelf hier "vrij enthousiast" voor had aangemeld. Trots stak ik nog even 1 hand in de lucht voor de foto, heb ik toch altijd vrij veel voor over haha. Het eerste stuk was nog vrij rotsachtig waardoor ik goed mijn voeten kon neerzetten. Dat werd halverwege de waterval wat minder en dat was ook het eerste moment dat ik me voet niet goed kon neerzetten en weggleed. Er zitten spleten in de rotsen, waar je met abseilen omheen probeert te lopen/springen, maar met een foute stap dus inglibberd, heerlijk richting de berg. Gelukkig knalde ik alleen met mijn elleboog tegen de muur en bleef ik deze keer helder nadenken (soms lukt dat wel!!) Ik zette mij hard af van de rotsen en kon daarna mijn benen wijd doen, om weer een goede positie te vinden om te blijven staan. Zodoende kwam ik weer een stukje verder naar beneden! Niet heel lang daarna gleed ik wederom met mijn sandaal weg. De stroming van het

water was hard en kletterde keihard op mijn helm. Deze keer schoot het klittenband van de voorkant van mijn sandaal los en hing mijn sandaal nog aan 1 bandje op mijn enkel. Oké, dit was wel even een dieptepunt, want we waren pas een uurtje onderweg, de afgrond leek nog ver en die schoen zou ik absoluut nog nodig hebben.
Ik nam even een denkpauze, welja..die stijve vingers van het vasthouden van de touwen in keihard stromend water maakte niet uit. Helaas kon ik geen van mijn handen loslaten om mijn schoen te fixen, waardoor ik ging hopen dat hij aanbleef. Gewoon door hoppen naar beneden, want ja hoor, dan opeens is daar de stem van de gids, die je na het koppie ondergaan, uit het water tilt. In zijn hand gaf ik hem overigens mijn sandaal, want uit het water kon ik zelf nog wel komen. Zelfs in de rimboe, nog zuinig op mijn spullen!

De trekking langs en door de rivier was ook nog wel een hele tocht. Je ziet geen drol van de stenen in de rivier, dus daar ga je ook regelmatig onderuit. We konden ook een stuk van de rivier drijvend doen en werden we gewoon meegesleurd naar beneden.
Het was maar goed dat Frank niet mee was, want tijdens het klimmen over een schuine wand van stenen langs de rivier op zo'n 2-3 meter hoogte, gleed ik weg en wist ik mij vast te pakken aan een tak van een boom die over het water hing. Ik moet zeggen dat ik een trots aapje was, toen ik mijn been weer omhoog wist te gooien en weer op de stenen kon klimmen. Dat ik trillende handen en voeten had, vertel ik natuurlijk nu pas. Best wel spannend allemaal hier!

De gidsen bleken in hun rugzakken nog een heerlijk verzorgde lunch te hebben die we midden op een rots op de rivier hebben opgegeten.
Later in de middag hebben we nog wat rivierglijbanen en sprongen van de rotsen kunnen doen!
Ons laatste abseil-avontuur eindigde met een leuke verrassing, want ons touw was te kort. Dit was overigens met voorbedachte rade, want

wij mochten een paar meter boven het water onze touwen los laten en in het diepe water vallen. Pas toen had ik door hoe eng het is, dat je eigenlijk gewoon constant kan vallen. We hadden alleen met de steile rivier een veiligheidsriem aan, verbonden met de gids en de andere keren niet.

We liepen terug in een tropische regenbui, maar koud was het niet.
Achteraf vond ik het een geweldig avontuur, waar ik zo af en toe doorheen moest bikkelen!

Morgen staat de wekker om 6.00 uur en nemen we de eerste bus naar Mui Né. Wederom een plaatsje aan het strand, waar we met zijn vieren een appartement aan de zee hebben geboekt. Lekkkker leven!