Hoi An, Vietnam

Vanwege het matige weer en het niet-kunnen-stranden hadden we vanaf Hanoi (vlakbij Cat ba Island) een vlucht geboekt naar Hoi An. Dit was overigens één van de goedkopere opties en ook de snelste.
Hoi An ligt halverwege Vietnam en tevens ook aan de kust.
Na een dagje reizen met 3 bussen, 2 taxi's en een klein uurtje vliegen, kwamen we aan in het centrum van de stad, waar het keihard regende..
De mensen van het hostel waren super aardig, maar probeerde ons bij aankomst een duurdere kamer te verkopen. Uit beleefdheid en omdat er soms moeilijk onderuit te komen is, stapten we even de kamer binnen.

Ik holde er alleen twee keer zo snel weer uit, want er zat een spin net zo groot als mijn hele hand op de muur.. Hij zette het ook nog op een rennen...Aaaaaaaaah... heb ik dit nou weer?!!!!
Oké, ook dit heb ik overleefd en deze kamer wilden we sowieso niet houden, dus snel door naar de ander. Die had gelukkig "alleen" maar een kakkerlak op de tv zitten "zucht".. dus hier zouden we slapen.
De liefste Roel en Fleur hebben meteen een vang-actie ingezet en het beest naar buiten weten te begeleiden. Daarna even snel wat eten en met Frank om mij heen gevouwen, een soort van rustig gaan slapen.

Tussendoortje: Frank heeft ook zijn haar geknipt! Coupe Vietnamees it is ^_^

De dag daarna was het 'Nationale-baaldag'.
Onze dag begon eigenlijk super voorspoedig, met een heerlijk zonnetje die onze kamer binnen drong.
Tassen waren vlot ingepakt en in ons hostelstraatje is een heel fijn ontbijttentje waar we een tafel vol eten bestelden (lees: kip in gele curry, bananenpannenkoeken, gebakken en gekookte eieren en fruitshakes en alles op!!)
Ik ging op tijd terug naar onze kamer om mijn daypack in te pakken. Het plan was scooters te huren en naar Hué te rijden en daar te overnachten. Volgens de kaart zou het hier 100 km vanaf moeten liggen.

Al inpakkende kwam ik tot de conclusie dat ik mijn nieuwe zonnebril (1 week oud) nergens kon vinden. De regen van de afgelopen 48 uur, werkte hier niet erg aan mee. Geen idee waar ik dat ding gelaten moest hebben(verder ben ik super goed georganiseerd hoor :D) .
Frank had onderhand voor 2 dagen, 2 scooters voor 300.000dong (Vietnamese munteenheid) weten te regelen. Na het twee keer omgooien van mijn tas, wilde ik de rest niet meer laten wachten en

liepen we met zijn vieren richting de scooterverhuur . Onze backpacks bleven overigens in Hoi An, daar passen de eigenaars van het hostel op, waar we de afgelopen 3 dagen verbleven.

Bij de scooterverhuur begon de eigenaar spontaan te roepen dat 300.000 Dong toch wat weinig was voor 4 mensen. Na wat boze blikken zijn we bij ze weggelopen.
De volgende 2 scooterbedrijven, hadden open deuren, maar er was niemand aanwezig. De bevolking werkt hier gemiddeld van 7.00-23.00uur in de avond en ligt daarom regelmatig ergens te slapen. Ik herinner mij spontaan dat ik in Sapa zo ongeveer de winkel weer uit rende, toen er een gapende man uit het jassenrek rolde...Heel normaal hier.

Bij het derde bedrijf waren de scooters gelukkig weer 300.000dong en werden de helmpjes op ons hoofd gezet.
Frank was zo sociaal en vriendelijk om te vertellen dat we naar Hué zouden gaan en de scooters morgen zouden retouren. Meteen kwam er een dame bij, met het verhaal dat we daarvoor duurdere en betere scooters moesten hebben en dat er geld bij de prijs kwam.
Verdorie.. Die mensen willen eeuwig aan je verdienen.
Ons geduld was lichtelijk op de proef gesteld, dus ik maakte ze duidelijk dat we het allemaal nog niet zo goed wisten wat de planning was en de scooters prima voldeden. Te slap verhaal natuurlijk, want voor het eerst in Azië, werden de meterstanden genoteerd. We horen morgen wat we bij moeten betalen.

Eindelijk vertrokken we, dan wel richting het pompstation, want je krijgt de bikes vrijwel leeg mee. Roel zijn tank werd gevuld en wij sloten aan in de rij. In Azie staan er mensen bij de pomp die voor je tanken en die betaal je cash.
We hebben voorgaande ritjes veel getankt, dus voor ons niks nieuws.

Met de betaling zagen we meteen dat we werden opgelicht. Roel betaalde met 200.000dong omdat we niet kleiner bij ons hadden. Hij kreeg maar 50.000 terug, terwijl een volle tank zo'n 80.000dong zou moeten kosten..Grrr... Achter ons bleek een engelsman te staan, die net had betaald en met het wegrijden zag, dat zijn tank niet was bijgevuld. De jongens bij het station waren agressief en schreeuwden naar ons. Een lokale man kwam voorbij en die moest maar 22.000 dong betalen. Wij raakten ook geïrriteerd en hebben ons geld terug gevraagd. Daarna kwam de man met een slang aan en werd Roel zijn tank weer leeggehaald. Hij was ook zodanig leeg dat we een blok verder, stil kwamen te staan. Frank heeft hem een sleepie naar het volgende station kunnen geven en gelukkig werden we daar 'normaal' geholpen. De scooter startte uiteraard niet meer, want blijkbaar hadden we zo'n dag, maar wat schudden en kiepen doet wonderen. Vliegensvlug reden we Hoi An uit, we waren wel even toe aan een andere omgeving.

25 km verderop zijn we gestopt bij de 'Marble Mountains'. Een bergengroep waar zich grotten bevinden die vroeger als tempels werden gebruikt. Nu is er 1 berg geopend voor publiek. Ondanks je heel wat treden omhoog moet lopen, kom je niet eens zo heel hoog uit. De lift kost 2x de entree, dus die wordt weinig gebruikt onder de jeugd. Geen geweldige bezienswaardigheid, maar een redelijke stop voor wat plaatjes te schieten.

30 km verderop zouden we een leuke markt moeten vinden, die er niet was, dus besloten we maar naar Hué centrum te gaan karren.
Onze "maps-kaarten" gaven bijzonder genoeg een kilometeraantal van 86 aan.. Ondanks we al deze tijd al richting Hue reden. We moesten dus nog haast maken ook, want over drie uur zou de zon ondergaan. We reden tegen een tol-weg aan, waar scooters niet door mochten,

waardoor we uit moesten wijken naar de bergroute.

Werkelijk waar halverwege een berg, zat een klein eettentje waar Roel stopte voor een hapje. Ik bedankte bij voorbaat al, want zo'n middle of no where restaurant, kan moeilijk iets vers bieden. Mijn drie mede reismaten bestelden rijst en kregen noodles met een gebakken ei erdoor. Welja, lijkt erop toch?! Smaakte overigens best oké, voor alleen wat noodles en ei...
Ondertussen kwamen er twee vrouwen, die blijkbaar ook bij het interieur hoorden bij ons aan tafel zitten met mandjes vol sieraden en armbanden. Die heb je hier in elke straat, maar toch hopen ze je deze keer wat te verkopen. Uit beleefdheid paste we de in ons handen gedrukte armbanden om en legden ze vervolgens op de tafel neer.
Hier ging het weer eens mis vandaag. De armband die frank op tafel had teruggelegd, wilde Roel netjes teruggeven en deed ze daarom in een (verkeerd) mandje. De vrouwen zaten bij ons aan tafel en raakten in hun eigen taal in gesprek. Blijkbaar waren het geen vriendinnen en hadden ze alle twee een eigen mandje sieraden mee. Wij dronken rustig ons drinken op en genoten van het prachtige uitzicht op de zee.
Het praten van de dames ging over op schreeuwen en er ontstond een ruzie. De vrouw die ons eten had verzorgd, gaf ze beide een snauw omdat wij gewoon even rustig zaten na te tafelen. Toen alles eenmaal op was, kwamen ze verhaal halen bij Frank.. Hoe schandalig niet? Uiteindelijk begrepen ze hoe de armbanden waren verwisseld en werd het opgelost. Wij waren blij dat we er vanaf waren en liepen naar de motorbikes. Alles ingeladen en wel, had Roel opeens een 'lekke band'. Dik balen, want het was al wat aan de late kant en wij hadden niks bij ons. De man van de eigenaresse/kok van de noodles schoot ons te hulp en heeft de band binnen een half uur geplakt.
We vroegen steeds wat het kostte, maar kregen daar geen antwoord op. Natuurlijk werden we weer uitgebuit en vroeg de man 300.000dong, oftelwel 13 dollar of bijna 12 euro... Een goed betaalde

vietnamees, werkt bij het reisbureau en verdient 11dollar op een dag en werkt daar 14 uur voor. Dit was dus GESTOOOORD.
Oké. We waren alweer of nóg steeds geïrriteerd vanwege deze niet zo soepele dag. We hebben de man 100.000dong gegeven en gezegd dat hij het verder mooi even kon vergeten. Klap op de vuurpijl was dat Hué nog steeds 80 km verderop was en dat onze navigatie dus niet echt bleek te kloppen.

We reden dus voor Hué al in het donker. Gelukkig viel de schade mee en was er redelijk veel verlichting langs de weg.
Bij een backpackers hostel zochten we een slaapplaats, maar dat was wat aan de dure kant. We vroegen ze naar een goede eettent en zijn vanaf daar online een goedkoop hostel gaan boeken.
Om de verhoudingen weer te verpesten bleek het Indiase eten vrij duur te zijn voor de begrippen hier, waardoor de moeite voor goedkope kamer eigenlijk in het niets viel (haha)
€8 p.p voor twee gerechten, wat fris en biertjes is voor de begrippen hier luxe. Het was overigens schandalig lekker hoor.
Hué is echt een stad, maar ook knus en gezellig!
Je kan er prima, winkelen, borrelen en stappen en er zijn veel reizigers overal!

Zaterdag 17 okt
Na een heerlijke nacht slapen in een prachtig hostel, hebben we in Hué de verboden stad bezocht. Dit ommuurde complex was ooit het privéterrein van de keizerlijke familie. Hué heeft veel te showen, maar bijna even veel is verwoest. De stad was een belangrijk slagveld tijdens de onafhankelijkheidsstrijd in de jaren dertig en veertig en tijdens de Vietnamoorlog drie decennia later. We hebben maar een paar plaatjes kunnen maken, omdat we de entree te duur vonden en Frank er al eens eerder was geweest. We hebben het grootste deel van het terrein gelukkig gewoon gratis kunnen betreden.

Aan het einde van de ochtend reden we met onze scooters terug richtig Hoi An. We hebben onderweg een stop gemaakt bij de: 'Elephant Spring' en in deze waterval kunnen zwemmen. Vandaag was het een stuk beter weer en tijdens onze bergrit scheen de zon, waardoor we vandaag weer van een prachtig uitzicht konden genieten!
Frank en ik hadden een lekke voorband, midden in het centrum van Da Nang. Een vriendelijke man schoot ons meteen te hulp en wij rekenden maar 25.000dong(1euro) af, fijn!
Teruggekomen in Hoi An, kregen we de mevrouw van de scooters over ons heen en moesten we na een behoorlijke discussie 4euro bijbetalen. Wij vonden dit totaal niet nodig gezien de tanks nog half vol zaten en zij die leegtrekken...maar goed.. Geen gezeur, we blijven vrolijk. In de avond zijn we lekker gaan stappen met zijn zevenen, wat erg gezellig was!

De rest van de groep heeft ons overigens naar een ander hostel gelokt, nu iets dichterbij het strand. Het is een maandje oud, biedt kamer inclusief ontbijt aan en er zijn ook gratis fietsen bij! fantastisch leven dus!
De voorspellingen worden steeds beter, dus we blijven nog lekker wat dagen aan de kust. Nog even geen idee wanneer we de reis weer voortzetten, want ik ben een Blij-Ei hier aan de zee.

Liefs!

* Slapen: Merrily Homestay
* Eten: restaurant 43