Mui Né/Ho Chi Minh, Vietnam

De busreis van Dalat was kort en duurde zo'n vier uur. Het was 160 km, maar wel vol bochten en bergweggetjes. Ik lag dus in coma, met een reispil op. Eenmaal aangekomen, meteen een lunch aan het strand meegepakt. Even de voeten in de zee en genieten van de vele (kite)surfers in het water.
Mui né staat bekend om zijn surfscholen én om de visserij. Het ruikt er ook overal naar zout en vis. Ik kon er goed mee leven, maar Frank vond het maar stinken (haha)
De rest van de dag hebben we met koude biertjes van 0.40 eurocent aan de kust doorgebracht. In tegenstelling tot de zee in Hoi An, konden we hier heerlijk zwemmen. Frank en Roel waren overigens een flinke octopus tegen gekomen, waar ik iets minder enthousiast over was. Roel wist later op de dag ook een kei te zijn in het vangen van kleine krabben. Dat was mogelijk een punt van verveling, dus zijn we richting een restaurant gegaan ^_^. De drankjes aan de zee, hebben we in de avond nog even voortgezet. Het was er heerlijk!

De volgende dag hebben we scooters gehuurd. Mui né is in deze tijd van het jaar een rustig plaatsje. Mooie zwemstranden, overal gratis zwembaden, palmbomen, lekker zeewindje, Westerse en Vietnamese eettenten en het beste klimaat van Vietnam.
We kwamen er wel vlot achter dat er naast dit niet veel meer was dan wat kleine dorpjes en enorme resorts en hotels.
Grotendeels was overigens verlaten, omdat de russen geen vakantie hebben.
Blijkbaar is de komst van de Russen de afgelopen jaren afgenomen, want er staan langs de zee ook panden die maar half zijn afgemaakt.
In de avond hebben we onze eigen poolparty gecreëerd bij het Mexicaanse restaurant en een bus geboekt naar Ho Chi Minh city.

Ho Chi Minh (vroegere Saigon) heeft 7.521.138 inwoners en er zijn zo'n 6 miljoen motorbikes. "Oversteken blijft dus een feest hier".
Op 2 juli (bekende datum!) 1976 werden noord en zuid Vietnam herenigd, toen is de naam Saigon veranderd in "Ho Chi Minh City'". Vernoemd naar de leider die president en premier was (1945-1969) van de democratische republiek Vietnam. Hij betekent veel voor het land en de mensen, hij staat op het geld en er hangen overal afbeeldingen van hem.

Na een korte, maar hete busreis zijn we aangekomen in het centrum van Ho Chi Minh. De stad ligt in de tropen en kent maar twee

seizoenen. Droge tijd en Regentijd. Wij zitten in het laatste stuk van de regentijd, maar het was er zo enorm heet, dat je echt in de schaduw blijft! De luchtvochtigheid is er gemiddeld 75%, waardoor het buiten gewoon vies aanvoelt. De stad is overigens schoon, verzorgd en de mensen rammen minder op hun autotoeter dan in andere steden. Fijn!
Ook de stad is groot en stikt het er van de koffiezaken, kapsalons en Spa's! De eerste avond dus even wat massages meegepakt om bij te komen van de bus. Met de vietnamese Dong, dus flink afge-dongen, gezien we met vier man sterk een massage kwamen scoren ^_^..
Tegenwoordig hebben we zelfs geleerd af te dingen op je slaapkamer en kost ons huidige verblijf met eigen badkamer, 16 dollar per nacht. Laatste dagen met Roel en Fleur, dus kamertje met zijn vieren!

Twee uur rijden vanaf het centrum vind je het tunnelcomplex van Cu Chi. Vanwege het drukke verkeer, hebben we maar niet gegokt motorbikes te huren en zijn we weer heerlijk cliché met een groepstour geweest. Je bent dan met een flink aantal mensen en een gids op pad. Ook maak je tussenstops bij winkels waar gehoopt wordt
dat je iets koopt... Wij zijn echte Nederlanders, dus men roept ook vaak naar ons: "Kijken kijken, niets kopen".. Men is hier overal al erg gewend aan het toermisme en begint woorden uit alle talen onder de knie te krijgen. Het woord "mooi" is ook levensgevaarlijk. Dan staan er meteen een handvol verkopers om je heen, omdat we rijk volk zijn en iedereen dat woord kent... Onthouden dus!

Het complex is een immens netwerk van ondergrondse tunnels, die vrijwel door het hele land lopen.
Alles was echt geniaal doordacht. Er waren termietenhopen naast een boom gemaakt om de tunnels te voorzien van frisse lucht.
Gruwelijke boobytraps, waar je gespietst wordt en niet meer uitkomt. De gaten werden voor de oorlog gebruikt om dieren te vangen, maar later op mensen voormaat gemaakt en indrukwekkend goed verstopt.
Ontlasting werd in kuilen gegooid, tegen stank en er voor te zorgen dat honden de tunnels niet konden vinden. Voor het eten maakten ze luchtgaten, die ver buiten de tunnel naar boven kwamen. De Amerikanen hebben met gassen en chemicaliën de bossen dood gemaakt waardoor vrijwel al het water besmet is geraakt, water werd daarom diep uit de grond gegraven.
De tunnels zijn zo enorm smal, dat wij en destijds de amerikanen er zelden in konden komen. De gangen zijn geopend voor toeristen, en zijn verbreed en worden zeer goed onderhouden. Ik heb het maar 20 meter volgehouden in de eerste gang die één van de meest brede moest zijn. Daarna heb ik de eerste afslag er weer uit genomen. Niks voor mij in ieder geval. Heel indrukwekkend om te zien hoe geniaal en doordacht dit geheel in elkaar is gezet.

Ons tweede oorlogsuitje was een dag later. We hebben de middag uitgetrokken voor het "War Museum" en hebben er ruim 3 uur besteed. Dit was eigenlijk nog te kort, 4 uur had nog beter geweest. Het museum neemt je verdieping voor verdieping mee in de slachtpartijen, gevangenschap, wapens, uniforms, gevechtsvliegtuigen, martelmaterialen en vele gezichten door middel van foto's met verhalen en films gemaakt door oorlogsfotografen. Er is 1 zaal opgedragen aan alle ouderen die ziek werden en de kinderen die geboren werden met afwijkingen en het missen van ledematen vanwege de chemicaliën die bestrooid zijn door de Amerikanen. Het was echt vreselijk. Het chemische middel bevond zich bijvoorbeeld in het drink en regenwater en het gen blijft drie generaties voortbestaan, waardoor er tot op heden nog veel mensen afzichtelijk bij moeten lopen. Eén foto blijft mij wel het meeste bij. Op de foto staan een aantal inwoners van een dorp afgebeeld.
Er staan verschillende Amerikaanse militairen met m16's die de inwoners onder vuur houden. Een verslaggever schreef nog op tijd WACHT!
Heeft nog een foto kunnen maken, draaide zich om en hoorde de m16's meerdere malen overgaan. Dit was voor mij wel even de druppel van al de ellende die ik had gelezen en gezien en stond met dikke tranen naar de muur te staren. Roel kwam mij meteen een knuffel geven, maar over het algemeen was iedereen er vrij stil van.
Ik kan nog wel hele pagina vol schrijven over wat ik heb gezien, maar

raad vooral aan het ooit zelf te gaan bezoeken.

We hebben de stad verlaten per vliegtuig en zijn momenteel terug in het stinkende, chaotische Bangkok, waar ik helemaal aan gewend ben geraakt.
Frank was zo geweldig om gisteren de hele dag met mij naar een mega groot winkelcentrum te gaan (en jaaaa, we zijn er bijna 9uur lang geweest...mijlpaal!!!) Het winkelcentrum was overdekt, prachtig en had werkelijk waar alle winkels die je je maar kan inbeelden. Even waren we weer omringd in luxe en verzorgde rijke mensen.
Een lokaal tentje bezorgde ons nog vuur en vlam, door de rijst-curry's zo heet te serveren, dat we de tranen in ons ogen hadden staan.
"Welcome in Thailand".
Morgen gaan we met de trein richting Khao Sok, voor hiking in het regenwoud en gaan we langzaam afdalen richting Koh Tao (PADI !).

Tot snel! Liefs