India deel 3

Hallo Nederland!

In het vorige verslag telde ik aardig de dagen door, maar die ben ik nu een beetje kwijt, dus ga ik over op datums.

Woensdag 10 Feb.
De afgelopen dagen hebben wij ons heerlijk vermaakt in het Goa-district. Vanaf het zuidelijke plaatsje 'Palolem' zijn we naar het noorden gereisd. 'Arambol&Adjuna' zijn de party-party places, dus zaten wij daar tussen in in het rustige plaatsje 'Madrem'.
Wij vonden Goa niet heel speciaal qua stranden en omgeving, maar wel een hele fijne plaats om te relaxen. Blokhutje aan het strand kost rond de 10euro per nacht en ook het eten en drinken is spotgoedkoop. Wij leven nog altijd in uber luxe, met drie keer per dag uiteten en elke dag 1 lekker cappuccino'tje, kost ons rond de €45 per dag met zijn tweeën. (incl slapen)
Het verkeer is niet druk, waardoor wij meerdere dagen de omgeving hebben verkend op de scooter. Langs de hele kustlijn vind je toffe restaurantjes, barretjes en prima hutten om te slapen.

Goa is net als Hampi wel echt een mega toeristisch hippie oord. Wederom drollenvangers, dreads, yogamatten, bio&vega hapjes, meditatie en vele figuren die hier al maanden wonen.

Ze houden er overigens ook wel van een goed feestje!
Na een technofeest midden in het bos, zijn we ook nog op een silent disco beland. Deze party was op loopafstand van ons slaapverblijf,

maar stoorde niemand in de buurt vanwege de bijbehorende koptelefoon die alle feestgangers dragen.
Je betaalt een tientje entree voor een buitenfeest waar drie DJ'S zeven uur lang een andere muziekstijl draaien.
Wij hadden: 1:Techno, 2:Lokale House 3:House met wereldwijde meezingers. Heel grappig om te zien hoe iedereen los gaat met zijn koptelefoon op. Ook zie je aan men zijn dansmoves welke zender er wordt gedraaid. Grootste voordeel van dit feest is: dat je barbestellingen makkelijk en snel gaan en dat je dus zonder schorre stem thuiskomst. Minpuntje vind ik wel, dat als je je koptelefoon afzet, je het idee hebt alsof het feest is afgelopen haha, niet doen dus!

Grappig weetje over Goa is, dat er een soort van legaal gegokt mag worden. De clubeigenaars hebben wel veel moeite met het rond krijgen van de vergunningen. Hier hebben wat slimmeriken een ander idee op gevonden, daarom liggen er rondom de partystadjes enorme Casino-boten op het water, die mensen de hele dag vanaf het land heen en weer brengen met kleine bootjes. Want tja, dat stukje zee is natuurlijk niet echt van iemand?!

Nadat onze nekharen eindelijk weer normaal zijn gaan staan na alle Visum-crisis in Sri Lanka, hebben we het nog altijd zwaar op de
Luchthavens van India.
Alles is hier gewoon te bizar voor woorden, dus ik ga even mijn beklaag met jullie delen:
Zoals vele van jullie je nog zullen herinneren, hadden we op zowel de luchthaven in Colombo (Sri lanka) als op Madurai (India) de meest verschrikkelijke check in's ever. Zelfs na het vliegen moet je weer je tassen scannen die kersvers van de bagageband komen, door poortjes heen en nogmaals je paspoort en ticket laten zien als je naar buiten wilt. Je moet er ook voor zorgen dat je niet meer terug moet voor een plasje, want dan moet je weer alles laten zien en hopen dat ze niet naast je komen staan om je plasje te kunnen checken.

Anyway, aangekomen op Goa airport bij de taxidrop off, wilden we naar binnen lopen om in te checken. Daar aangekomen werden we voor de ingang tegen gehouden en moesten we onze tickets en paspoorten laten zien. Uiteraard hadden we geen tickets, want we hadden gewoon met mijn iPhone geboekt. Gelukkig heb ik een internetkaartje op mijn telefoon en wist ik de e-tickets op mijn scherm te krijgen en mochten we door. Aangekomen bij de check in's, werden we terug gestuurd om eerst onze tassen door een scan apparaat te doen. Wij sloten in een lange niet bewegende rij aan. Het personeel was nog even aan het relaxen en de band stond stil en ook het hekje bleef nog even dicht. Er kwam voor ons nog even een vrachtwagen een hele partij spullen droppen die mee moesten op de vlucht, uiteraard veel belangrijker dan 100 wachtende geïrriteerde mensen. Houd je rust, adem in / adem uit, we hoeven nergens heen.
Uiteindelijk zo'n 45min later, mochten we dan eindelijk maar de check in balie. Hier stonden overigens dezelfde mensen weer allemaal voor ons. Rustig aangesloten en gewacht. Tijdens het inchecken bleken we opeens maar een totaal van 30kilo te mogen hebben en hadden wij (ondanks die lieve Wendy die veel heeft meegenomen) 32,8kilo. Medeling was dat we 4000 roepie moesten betalen of iets uit de tas moesten halen. Lichtelijk gefrustreerd trok Frank een paar schoenen uit zijn tas om dit
bij de handbagage te stoppen. Alleen nu werd het verhaal pas echt mooi. De man achter de incheckbalie zag alles gebeuren en kwam vervolgens met de mededeling dat Frank zijn tas nu weer opnieuw door het scanapparaat moest en dat we terug moesten in de vorige rij. Helaas voor de baliemedewerker raakte ons geduld op en riepen dat we per direct een manager of supervisor wilden spreken.
2'min later liepen we weg met alleen onze handbagage en onze geprinte boardingpassen. Soms is het goed even van je te laten horen, het kan te gek ook hoor.

Op naar de douane. En je raad het al, weer zo'n rij waar je in een pretpark als kind om zou huilen. Er was een 'mannen' en een 'vrouwen' kant, maar vanwege het overschot aan mannen, moest iedereen aan 1 kant in de rij en bleef de andere kant gesloten. Al pratend en lachend met wat omstanders ging de rij vooruit. Iets vlotter dan de vorige, maar alsnog moest iedereen zijn tas inleveren, dan met zijn boardingpass in een hokje staan, komt er een man of vrouw in je hokje, scant je hele lijf, dan moet je door een poort en mag je eindelijk je tas weer pakken. 9 letters, 2 woorden: 'duurt lang'....

Toen we bijna aan de beurt waren, besloot een willekeurig persoon dat de mannen en vrouwenrij toch van elkaar gescheiden moesten worden. Frank mocht naar de poortjes en ik had spontaan weer 30 vrouwen voor mij in deze nieuwe rij. Dat is toch werkelijk om te janken?!
Kin omhoog, borst vooruit en vooral blijven lachen.
Uiteindelijk komt altijd alles weer goed!

Op de luchthaven zijn we even rustig gaan zitten en rond de boarding time naar de gate gelopen. De medewerkers bleken heftig geïrriteerd, want ze waren blijkbaar al eerder begonnen met boarden dan op onze tickets was vermeld. Zij waren op de laatste paar passagiers aan het wachten en daarom kregen wij een boze blik en zag men ons daarna bepakt en bezakt naar de pendelbus hollen.
Anderhalf uurtje prima vlucht gehad en daarna een korte tussenstop in Hyderabad. Omdat alles kan in India, moesten de transfer passagiers hun handbagages labels wisselen en weer opnieuw in de rij om dit te scannen en in een hokje je staan voor een bodyscan. Top allemaal.
Echt een Verrukkelijk bakkie koffie naar binnen en 30 minuten later alweer in het volgende vliegtuig. Helaas was dit Spicyjet vliegtuig iets wat aan de krappe kant en zat Frank niet erg comfortabel met zijn Hollandse stelten. Met wat lieve poezen ogen zaten we in No-time bij de nooduitgang, eindelijk een beetje mazzel!

Donderdag 11 Feb. 'Varanasi'
Gisteren vanaf het vliegveld met de taxi in het centrum van 'Varanasi' aangekomen.
Ik wilde niet geloven dat er geen bus was, maar toen we eenmaal in de buurt kwamen van het centrum kon zelfs de taxi zijn kont niet meer keren. WAT EEN MENSEN OVERAL!!!

Deze stad is echt heel druk en mijn eeuwige herinning aan deze plek zal al die Koeienkak zijn. Het meurt naar kak, plas en afval en is een pure cultuurshock in vergelijking met de bezochte zuidelijke plaatsen.
Na een paar blokken om, hebben we een redelijke kamer weten te vinden en via de eigenaar, een heerlijk restaurantje weten op te sporen. De curry's, dosa's en lassi's (soort yoghurt) smaken ook hier weer super! Ook zagen we meteen de eerste lijken al voorbij komen, die hier volgens hindoeritueel op de brandstapel gaan. Er zijn hier

ook veel toeristen, dus voor ons voldoende winkels en eetgelegenheden. Lichtelijk buikkrampjes komen af en toe voorbij, maar verder nog steeds niet ziek of dergelijke, YES!
Aan de 'Ganga Ganges', de rivier met het heilige water liggen verschillende 'Ghats' soort wijken. In het 'Manirkarnika Ghat' vinden 300 lijkverbrandingen per dag plaats en dat is nou precies de plek waar wij in een guesthouse zaten. Ik zou andere reizigers een andere Ghat aanraden, want wij waren de zwarte brandlucht snel zat! Ook hebben we er hoofd en keelpijn van gekregen. De mensen worden ongeveer op zo'n 150meter afstand hier vandaan verbrand.
Uit respect hebben we er geen foto's van gemaakt. Dit wordt sowieso ook sterk door iedereen afgeraden.

We hebben een twee uur durende tour door de stad gedaan met gids en meerdere heilige plekken bezocht. Aanrader, want je leert echt veel over het Hindoeïsme. Opvallend was 1 van de tempels, waar vrouwen tussen de 15-25 jaar, 1 dag per week bidden en hopen dat hun ouders een juiste man voor hun kiezen.. Kunnen wij ons toch niet voorstellen!

Lekker Europees hebben we in de middag nog zo'n 2 uur rond gewandeld. Als je hier zegt dat je 5km gaat wandelen, verklaren ze je compleet voor gek.
Als je hier goed speurt, vind je goede en leuke plekken om te eten:
'Blue Lassi' verzorgt heerlijke yoghurt met bijvoorbeeld fruit, kokos, cacao en noten.
'Cafe Open Hand' is erg leuke koffietent met vele gezonde en lekkere hapjes en 'Restaurant Ganga Fuji' is een Indiase eetplek die voor alle eetmomenten kan worden bezocht.

In de avond zijn we met de boot het water opgegaan om de lijkverbrandingen vanaf daar te kunnen zien en hebben een klein stukje van de 'Puja ceremonie' bijgewoond. Niet heel bijzonder.
Morgen slenteren we nog even rond en schieten we waarschijnlijk nog tientallen plaatjes.

Morgenmiddag vertrekken wij met de nachttrein naar Agra! Taj Mahal, here we come!

Hoogtepuntje van de dag;
Was 'Niet' de dolle en ruziemakende stieren, maar 'Wel' Frank die op een muurtje sprong toen de beesten agressief voorbij kwamen rennen haha. Ik rende naar een lokale meneer, er vanuit gaande dat die er wel raad mee wist. Die gaf het beest nog een Tik en Schreeuw toe haha. Je maakt wat mee hier!