Sapa, Vietnam

Na onze leuke tocht in de Harry Potter trein en een korte bustocht zijn we veilig en wel aangekomen in het bergachtige "Sapa".
Het plaatsje ten noorden van Hanoi was even wennen, omdat het hier rond de 15-20 graden is...Koud voor ons doen! Brrr..
Ook stikt het van de gillende Vietnamese vrouwtjes die je van alles willen verkopen. Je moet ze gewoon negeren zegt men, want anders achtervolgen ze je de hele dag. (geen grap,stalkers!)

Het kwam hier met bakken uit de lucht, dus zijn we eerst maar een hostel ingevlucht.
De meiden kwamen met het idee, om in de avond een twee uur lang durende kookcursus te gaan doen. Een beetje extra handigheid in de keuken bij thuiskomst, klonk als een prima plan! De mannen bleven thuis, want die waren niet erg enthousiast..Twee uur lang hebben we met een kok gerechten gemaakt en een kleine indruk van de Vietnamese keuken gekregen. We mochten het natuurlijk ook nog eens allemaal zelf opeten! Was een leuke, smakelijke ervaring!

Frank ging tussendoor op pad om: "Mama Cho" te zoeken. Dit is een klein vrouwtje, die wandelingen (trekkingen) door de bergen verzorgd. We hadden op straat ook wat rondgevraagd en een paar uur later stond er een klein mensje op onze stoep voor het hostel.
Frank was op dat moment niet aanwezig en wij hadden geen idee hoe ze er uit moest zien?!
Ze had natuurlijk gehoord dat er Nederlanders naar haar zochten.
We zijn gemiddeld 2-3 koppen groter dan de mensen hier, dus had ze ons zo gevonden.

We spraken met haar af haar te bellen als Frank terug zou zijn.
Toen hij eenmaal terug was, bleek alles al geregeld te zijn.
We zouden die volgende dag om 10.00uur de bergen in vertrekken.
10km lopen, slapen bij Mama Cho thuis en de daar opvolgende dag nog een stuk wandelen.
Frank was mama Cho op straat tegen het lijf gelopen, herkende haar en heeft alles voor ons zevenen geregeld.
De vrouw die voor onze deur had gestaan bleek: 'Mama Chu" te zijn.
Dat sprak je dus net even iets anders uit. Ze werd helemaal boos toen onze boeking bij haar niet doorging... maar daar hebben wij ons maar niets van aangetrokken..

De dag van vertrek begon wat sipjes. Het regende nog steeds en echt heel hard.
Optimistisch zijn we een flink ontbijt naar binnen gaan werken en stonden we rond 10uur klaar in ons hostel.
De straten waren ondergelopen, de lucht was grijs en er was geen puntje van opklaring te zien..
De één na de ander begon te mompelen: 'waar we in godsnaam aan begonnen..'
Naast de regen, waren we omringt door dikke witte mist, wat ook ons uitzicht zou verpesten in de bergen.

Onze spullen zouden niet droog overkomen, waardoor we geen schone kleren voor de tweede dag zouden hebben en we zouden het steenkoud krijgen..
Het grootste deel van de groep besloot niet te gaan. Alleen Frank, Roel en ik bleven over.
Frank had hier al weken zin in, dus ik had sowieso besloten met hem mee te gaan.
De vriendin van Roel zou op ons moeten blijven wachten, twee dagen lang en de rest zou naar Halong bay vertrekken om de zon op te zoeken.
Ik was teleurgesteld dat alle meiden verzaakten en ik alleen met de mannen overbleef. Als ik hier alleen met Frank was geweest hadden we ook samen gegaan, dus waarom nu niet?
Uit het niks stond Fleur (vriendin Roel) op en zei: 'Misschien ga ik huilen en zeuren als ik doorweekt ben, maar ik ga toch mee!'
Ik maakte een klein vreugde sprongetje en gaf haar dankbaar een high five! Haar instelling bleek aanstekelijk en spontaan stond de hele groep op, ritsten hun jassen dicht, kochten paraplu's en gingen mee!
We vertrokken dus gewoon met zijn zevenen de bergen in!

Het heeft de hele dag non-stop geregend. Momenten keihard, momenten miezerig en heel soms amper wat druppels. We waren vrij snel al, helemaal doorweekt.
Ook duurde het een klein uur, voordat de eerste vrij hard onderuit ging. Met haar billen op een steen en een stuk naar beneden gegleden.
Een ander verstuikte haar enkel en ik zat met mijn schoen vast in een rijstveld, waardoor ik voorover in het water terecht kwam. TOP *_*

We namen in de middag een break, om wat rijst naar binnen te werken en kwamen rond een uur of vier in het huis van Mama Cho aan. Ze woonde tussen honderden rijstvelden in. Erg alleen, en mega

onbereikbaar voor fiets of brommer.
De boodschappen werden afgeleverd op de dichtstbijzijnde weg en daarna te voet meegenomen. We liepen op de randen van de rijstvelden naar het huis toe.

Daar aangekomen werden we warm en hartelijk ontvangen door haar familie. Ze woont in een huisje van steen en hout. Het was er koud, open, had een stenen vloer en weinig meubels, maar toch huiselijk.
Aan de muren hangen handgemaakte tassen en kleden. Er staan plastic kinderstoeltjes om op te zitten, één tafel om aan te eten en overal gereedschap en kookgerei aan de muren. Eigenlijk hadden ze van alles niks, maar alles wat ze nodig hadden.
Twee kleine binkies van twee en drie jaar oud, verzorgden wat ruis en gezelligheid op de achtergrond.

De meeste van ons sprongen meteen onder de keurig (recent) aangelegde warme douche om warm te worden en droge kleding aan te doen. In de kleine woonkamer werd in een gat in de stenen vloer een fikkie gestookt, die meteen de hele kamer blauw zette.
Om het vuur heen zette Mama Cho onze schoenen neer en hing ze onze kleding op aan stokken, om ervoor te zorgen dat we morgen weer droog op pad konden. Het gezin begon gretig alles voor te bereiden voor het avondeten. Wij konden met onze 'Skills' van de kookcursus de loepia's maken en helpen met het snijden van de groenten.
Echt een heel lief en gezellig gezin, die voor je vliegen. Fantastisch gewoon!

De tafel, waar wij allen en het gezin aan aten, gehurkt zittend op kinderstoelen, was één gezellige boel.
We werden verwend met gebakken aardappels in lekkere kruiden, wokgroente met varkensvlees, gewokte kool met kruiden, witte rijst, pompoen in een sausje en wateraardappel in limoen en noten dressing. Naar mijn idee het beste eten tot nu toe.
Er werden biertjes gedronken en daarna verzamelde iedereen zich weer bij het kampvuur in de woonkamer.
Ondanks onze ogen traanden van de rook, was de sfeer, de ervaring en alles er omheen veel te mooi om het vuurtje te verlaten.
Tegen de kou, kwam Mama Cho later op de avond nog met dikke kleden aanzetten. Die werden om ons heen gedaan en toen gingen de gesprekken verder. Ook heeft mama Cho haar huiswerkschrift van Engels erbij gepakt en is ze onze namen en nieuwe woorden gaan opschrijven. Ze wilde graag nog van alles van ons leren.
Als iemand het even koud had, of een rilling toonde, kwam ze even met je knuffelen of je been warm wrijven. We hebben het maar getroffen met deze gids!
Onze bedden waren boven, de familie sliep beneden. Ze slapen allemaal naast elkaar: moeder, vader, kinderen en kleinkinderen. Ongelooflijk heh?!
Onze bedden waren op de grond gemaakt, met een mooie klamboe er omheen. Het was fris, dus kwam mama Cho weer met dekens aan, om ons nog eens goed toe te dekken.

De kinderen stonden om 7 uur alweer te springen, dus waren wij ook rond die tijd wakker. Wij zijn nog wel even blijven liggen en zijn rustig opgestaan.
De mensen hier beginnen vroeg en werken vrijwel de hele dag.
Rond half tien konden we alweer aanschuiven, want de schoondochter had al zo'n 20 pannenkoeken klaar. Daar kregen we bananen en suiker bij. Wederom een goed maaltje!

Ook stond er Vietnamese koffie klaar. Heerlijke koffie met gecondenseerde melk die naar karamel smaakt. Wat een leven heh? en dat midden op het land, met amper stroom of voorzieningen.
Zoals ik al eerder schreef, ze hebben precies wat ze nodig hebben.

Tot onze teleurstelling regende het vandaag wederom zo hard en was alles nog natter en viezer dan gisteren.
We hebben een korte wandeling gedaan van zo'n 3uur.
De lunch werd verzorgd door een dochter van Mama Cho die verderop woonde. Onze 48 jarige gids heeft twee dochters, 3 zonen en 7 kleinkinderen. Wauwie.

Deze ervaring was onvergetelijk. Ondanks iedereen wel wat heeft gemopperd op het weer, onze kleding naar rook ruikt en nat is, zijn we allemaal zo blij dat we zijn gegaan.
De natuur in Sapa is prachtig. De mist maakte het uitzicht op sommige plaatsen wat minder goed, maar mocht de schoonheid niet bederven.
We waren allemaal erg onder de indruk van deze twee dagen.

Drie meiden van de groep zijn meteen doorgereisd naar Halong Bay, maar wij hebben in Sapa nog een nachtje het hostel geboekt.
Na een half uur heet douchen, waren we nog niet warm.
We hebben net heerlijk gegeten, koffie gedronken en liggen nu onder de dekens in bed. Morgenavond reizen wij samen met Roel en Fleur in de nachtbus naar Halong Bay. Waarschijnlijk nog uren napratend over deze trip.

Jullie horen snel weer van ons!
Liefs