Nederland, TX

Vrijdagmorgen vertrekken wij vroeg voor onze lang verwachte trip naar New Orleans. Het is prachtig weer, warm en zonnig en wij rijden rond 8 uur uit San Marcos weg. De trip zou ongeveer 9 uur moeten duren en wij hebben uitgerekend dat wij met de lunch kunnen neerstrijken in ......Nederland, TX! Dat is een klein plaatsje vlak voor de grens met Louisana dat gesticht is door Nederlanders in 1897. Families als Rienstra, Doornbos en van Oostrom richtten de stad op en hun nazaten wonen er nog. De Nederlanders voelden zich aangetrokken door het vlakke land van de kust van Texas, dat hen aan Nederland deed denken, hoewel het klimaat natuurlijk wel een beetje anders was! Men verbouwde rijst en handelde in melkprodukten, maar door de hitte werd het laatste wat moeilijk en toen de depressie van 1907 de rijstproduktie ineen deed zakken, gingen veel Nederlanders weer naar huis terug.
De ontdekking van een oliebron zorgde voor economische bloei in de vijftiger jaren en hoewel de populatie sindsdien weer wat teruggevallen is, blijft die tegenwoordig vrij stabiel.
Keurig volgens planning rijden wij tegen half 1 Nederland binnen, dat wel wat groter is, dan wij gedacht hadden. Ik heb van

tevoren op internet naar restaurants gezocht en vond Sartin's, een visrestaurant van een van oorsprong Griekse familie! Het blijkt een goede greep: er is geen parkeerplaats meer voor de deur en binnen is het inderdaad gezelllig druk. Geen toeristen, want Nederland ligt niet aan de doorgaande route ( de I10), maar er eventjes vanaf, maar wel vol met locals die zich zo te zien te goed zitten te doen aan allerlei visschotels. Wij bestellen zgn. seafood baskets met daarin gebarbecuede krab, gefrituurde garnalen, vis en visballetjes. Erbij hushpuppies (kleine deegballetjes) en frietjes. De BBQ krab is hun specialiteit. Hij is erg moeilijk open te krijgen, (ik moet wat instructies vragen aan de ober), maar het vlees is verrukkelijk en heel spicy, met een originele kruidenmix. Aangesterkt door deze voedzame maaltijd, gaan wij op zoek naar de molen, die er volgens de website ook zou moeten zijn in Nederland, TX. Wij hebben hem al gauw gevonden. Het is een replica, en er huist nu een museumpje in. Wij maken foto's voor de molen en gaan dan naar binnen, waar twee

bejaarde dames de scepter zwaaien. Als zij horen dat wij uit 'het originele' Nederland komen, zijn ze helemaal enthousiast! Zoveel Nederlandse toeristen zullen ze hier waarschijnlijk niet zien! Wij maken een foto van hen beiden voor de planken met Delftblauwe souvenirprulletjes en dan moeten wij uiteraard het museum bekijken. Er hangt een Sinterklaaspak en Pietenpakken in een vitrine (ben benieuwd of hier de controverse van Zwarte Piet doorgesijpeld is, Nederland heeft een grote zwarte bevolkingsgroep als het restaurant van net een betrouwbare doorsnee gaf!). Verder veel spullen van de eerste settlers: trouwboekjes, klompen, krantenartikelen. Foto's van alle koninginnen en van Willem Alexander hangen aan de muur.
Als wij weer beneden afgedaald zijn, verzoeken de dames ons of wij het Wilhelmus willen zingen, waarvan de tekst aan de muur hangt. Zo zingen wij uit volle borst ons volkslied in een klein plaatsje genaamd Nederland, TX onder goedkeurende blik van de dames, die na afloop in applaus uitbarsten! Zij raden ons aan even een kijkje te nemen in het naastgelegen Maison Acadienne, waar een Nederlandstalige man de wacht houdt. Daar kunnen wij niet onderuit, dus nemen wij ook een kijkje in dit museumhuis. Als wij de man begroeten met: Goeiemiddag, is zijn reactie meteen: jullie komen van de molen! De man is gehandicapt, zit in een rolstoel en wij maken even een praatje. Hij is in de zeventiger jaren hierheengekomen voor de liefde en blijven hangen. Heeft in de olieindustrie gewerkt.
Het Maison Acadienne is een

replica van de huizen zoals die er veel waren, de Acadiens (Cajun) waren een franstalig volk, dat in Acadia, Nova Scotia, (een franstalige provinicie van Canada) woonde en daar door de Britten in 1770 uitgezet werden. Zij zwierven naar het Zuiden en settelden zich onder meer in Zuid Louisiana.
Na deze leerzame onderbreking, vervolgen wij onze reis richting New Orleans. Onderweg probeer ik een rondwandeling in de French Quarter te regelen. Dit heb ik nu eens niet van tevoren besproken, omdat iedereen altijd vindt dat ik veel te veel van tevoren regel en niets aan het toeval overlaat! Maar helaas: te lang gewacht. De wandelingen die ik op het oog had, zijn nu allemaal volgeboekt. Wij kiezen nu maar voor een rondrit door heel New Orleans met een minivan. Dat lukt nog wel voor morgenochtend.
De weg is erg lang en saai, het landschap is plat en weinig inspirerend. Als wij de grens met Louisiana over zijn, wemelt het van de goktenten en de casino's, want blijkbaar mag gokken hier wel! Je kunt ook wel zien dat het vanaf Houston armer is dan bij ons. Reklameborden staan leeg, huizen zien er minder goed verzorgd uit en de algemene indruk is niet echt florissant. Omdat de Tomtom opstoppingen ziet, nemen wij een kleine omweg en komen wij uiteindelijk om 7 uur bij ons hotel aan, het Holiday Inn Chateau LeMoyne in het French Quarter. Wij zijn allebei behoorlijk stram en stijf na zo'n lange rit. De valet zorgt voor onze auto en wij kunnen naar

onze kamer op de 2e etage. Daar frissen wij ons wat op en dan gaan wij de straat op, om de sfeer op te snuiven en iets te eten. Het is zeer levendig op straat, wij zitten in Dauphine street, een blok verwijderd van Bourbon Street, dat de grote toeristische trekpleister is. Ik vind er niet veel aan: veel neon, sextenten, goedkope souvenirwinkels. Andere straten zijn veel leuker. Wij nemen Decatur street, die langs de Mississisippi loopt, al zie je daar niet veel van, want overal staan vloedwanden. Het is er gezellig druk, alle winkels zijn nog open. Wij echoueren in The Market Café, vlakbij de markthallen. Buiten op het terras is een podium waar een aantal muzikanten jazz spelen. Wij bestellen een Muffaletta sandwich, een New Orleans specialiteit, en een Griekse salade. Dat eten wij samen op. De gegrilde sandwich is van sesambrood, met allerlei soorten vleesbeleg en kaas en een olijvensalade. Het is absoluut verrukkelijk en wij genieten van het eten en de muziek! Na afloop wandelen wij langs de Missississippi, die zich in de duisternis breed uitstrekt van oever tot oever. Een raderboot ligt aan wal. Een slinger jongeren rijdt op vrolijk verlichte fietsen langs.
Wij kijken in wat souvenirwinkels, die volhangen met de welbekende kralenkettingen, hét symbool voor Mardi Gras!
Uiteindelijk rollen wij moe en tevreden in ons bed, dat zich helaas net boven de hotelbar bevindt! New Orleans is nu eenmaal een muziekstad en dat betekent jazzmuziek tot 12 uur 's nachts!!