Aftellen!!

Dinsdag ga ik weer zoals gebruikelijk naar het dierenasiel. Omdat het mijn laatste dag is voorlopig, neem ik donuts mee om te trakteren. Die gaan er goed in! De meeste mensen zijn al uren bezig om schoon te maken e.d. en die lusten wel wat! Kara Montiel, de Animal Services Manager, is gisteren jarig geweest en bij haar op kantoor hangt een gekke plaat van Tarzan en Jane waar je hoofd door kunt steken. Erin McCann, de Animal Shelter Supervisor, neemt een foto van ons tweeen en dan zet ik hen beiden nog op de gevoelige plaat. Ik vertel van Tania en haar graduation en haar nieuwe baan. Ze zijn allebei zeer verbaasd dat Tania zo snel een baan heeft. Kara heeft biologie gestudeerd en nooit echt in haar vakgebied gewerkt (jarenlang als een pet shelter technician, dat is zeg maar een klusjesman en schoonmaker in een asiel!!). Erin heeft Animal Sciences gedaan op college niveau maar heeft ook nooit echt een baan op niveau kunnen krijgen. Bij een pet shelter werken is niet echt een vetpot! Ze zijn dus allebei een beetje jaloers!
Ik zet Lorenzo, de spaanstalige schoonmaker, ook op de foto en geef hem een kerstkaart. Dat vind hij erg leuk!
Er zitten vandaag maar erg weinig poezen in de adoptie afdeling, dus laat ik er ook een paar van de pre-adoptie afdeling uit. Lucus en Rose kunnen het erg goed met elkaar vinden en zoeken elkaar steeds op. Rose gaat voor Lucus zijn kooi zitten en steekt haar pootjes naar binnen en Lucus gaat op een stoel voor Rose haar kooi zitten als hij er uit mag! Zo schattig. Turk, een mooie rode kater van 3 jaar oud, wil alleen maar knuffelen! Officieel mag je van de dieren geen foto's maken, maar ik smokkel vandaag maar een beetje!
Als Gail arriveert, maakt Erin ook nog een foto van mij en haar in

onze Volunteer t-shirts!
's Avonds komt Gail bij ons eten. Ik heb boerenkoolstamppot gemaakt en ze is zeer geïnteresseerd. Haar zoon Matt is kok in een chique Frans restaurant in Seattle en hij wil altijd alles weten over buitenlandse eetgewoontes, dus zij maakt een foto van haar bord!
Als toetje heb ik geprobeerd vanillevla te maken van custardpudding, door er wat meer melk aan toe te voegen. Het is niet helemaal de juiste consistentie maar wel lekker. Met een toef slagroom en wat hagelslag ziet het er in ieder geval Hollands uit!
Woensdagavond gaan wij uit eten bij Mamacita's, het Mexicaanse restaurant waar wij al eerder met Gail waren. Wij zijn ditmaal uitgenodigd door de Schotse Ritus, een afdeling van de Vrijmetselarij. De bijeenkomst is openbaar en begint om half 7. Als wij om even na half 7 binnenkomen in het aparte eetzaaltje naast de grote eetzaal van Mamacita's, blijken wij de laatsten. Iedereen zit al aan de nachos met guacomole. Er zijn een stuk of 20 aanwezigen

waaronder 6 dames, mezelf incluis. De Schotse Ritus is een aparte graad in de Vrijmetselarij waarvan je lid kunt worden als je dat wilt. Arnold is geen lid, maar is hier op uitnodiging van een van de broeders van zijn loge, die vanavond ook aanwezig is. Wij worden uitgenodigd aan de hoofdtafel plaats te nemen, daar zijn nog een paar plaatsjes vrij. Ik ga zitten naast een dame van een jaar of 65, ene Britta, die van Duitse afkomst blijkt. Haar man is de gastspreker van vanavond.
De bijeenkomst wordt op de manier geopend zoals hier gebruikelijk in de loge: eerst een gebed, dan de Eed aan de Vlag van de Verenigde Staten, en daarna nog een keertje aan de vlag van Texas! Normaal gesproken hebben vrijmetselaren van de Schotse Ritus een mooie fez op (zoals op bijgaande foto!), maar hoewel ik een paar hoedendozen zie staan, zetten ze die vanavond niet op helaas!
Hierna wordt supersnel een aantal agendapunten weggewerkt, waaronder de (her)verkiezing van een aantal bestuursleden. Dan is het tijd om het eten te bestellen. Ik bestel 'carnitas' , varkensvlees, dat zeer knapperig gefrituurd blijkt, heel zacht van binnen, met rijst. Heerlijk. Arnold gaat weer voor de 'flautas', die hij vorige keer ook had. Tijdens het wachten op het eten drink ik een cocktail, een mengsel van Sangria en Margarita, door mijn buurvrouw aangeraden. Lekker maar wel gevaarlijk! Na een half glas zit ik al enigszins te tollen! Ondertussen praat ik met Britta over onze ervaringen hier in Texas. Zij woont al zo'n 30 jaar hier en vindt het leuk te

horen dat wij het erg naar onze zin hebben. Zij blijkt ook een Friend of Fine Arts te zijn en kent verschillende van onze kennissen en vrienden! Het eten is nog maar nauwelijks op of de spreker van vanavond staat op. Hij is gepensioneerd arts en nu lid van de Raad van Commissarissen van het Texas Scottish Rite Children's Hospital in Dallas. Daarover houdt hij een gloeiend betoog, wat zij allemaal kunnen, willen en in de toekomst zullen gaan doen. Wij krijgen allemaal een foldertje en ik verwacht nu eigenlijk een verzoek om financiële steun, maar die komt niet. De avond wordt snel afgesloten en op zijn Amerikaans staan wij om half 9 weer buiten! Dat was dat!
De rest van de week werk ik hard om alles voor ons vertrek schoon te maken, klaar te zetten, in te pakken, af te wassen en op te ruimen! Op het allerlaatste moment moeten er nog weer cadeautjes bijgekocht worden voor een afscheid nemende collega enz. Het is nu heel gevaarlijk mij een winkel in te sturen, want alles staat vol met kerstspullen, kerstsnoep, kerstcadeaux enz. Het is allemaal té leuk! Bij de Walmart staan wel honderd kleine fietsjes in de zon buiten, in allerlei kleuren en dessins, voor onder de kerstboom!
Het is prachtig weer vandaag (23 graden) en het is zeer moeilijk voor te stellen dat wij straks weer in een koud land zitten. Ik ben wonderlijk ambivalent over ons vertrek naar Nederland: aan de ene kant vind ik het vreselijk leuk om iedereen weer te zien; aan de andere kant is het raar om mijn leven hier achter te laten. Ik sta in spreidstand over de oceaan!!