Inside New Orleans

De volgende ochtend ontbijten wij in het hotel. Hoofdzakelijk om tijd te sparen, want het is nogal duur ($12 voor een continental breakfast, dat is alleen maar zoete broodjes en $ 18 voor eieren en spek!!). De eetzaal in het hotel is mooi en heeft een aantal tafeltjes die achter gordijntjes staan opgesteld, voor meer privacy. Hoe Victoriaans! Het enige dat afbreuk doet aan het geheel is het personeel. Dat zijn jonge zwarte meisjes gehuld in t-shirts en leggings (!), die je maar nauwelijks beleefd bejegenen.
Keurig om kwart over 9 staat, zoals afgesproken, een minivan voor de deur van Dixie Tours. De chauffeur is een man van middelbare leeftijd en in de minivan zitten al vier zussen uit Houston, die een zussenuitje in New Orleans gepland hebben! De volgende 3 uur worden wij door alle hoeken en gaten van New Orleans gesleept met maar 1 stop onderweg. Wij beginnen uiteraard in de French Quarter, het oudste deel van New Orleans. In 1699 werd Louisiana gesticht als een Franse kolonie en in 1718 werd New Orleans opgericht. In de jaren tot 1731 moest de Company of the Indies ervoor zorgen Louisiana aan inwoners te helpen. Dat waren in het begin vaak Franse

gevangenen die hun vrijheid kregen als ze de jonge kolonie wilden helpen. Al snel werden ook slaven geïmporteerd die moesten helpen met het opbouwen van de stad en het cultiveren van rijst, tabak en indigo. In tegenstelling tot andere zuidelijke staten kende Louisiana en New Orleans in het bijzonder, vanaf het begin een gemeenschap van zgn. Free People of Color. Dit waren vrije gekleurde mensen die van de Caribische eilanden kwamen of uit Frankrijk. Deze mensen waren niet alleen vrije mensen maar ze hadden ook een beroep en konden hun eigen nering houden. De Franse wetgeving had de zgn. Code Noir, die in 1724 geïntroduceerd werd, en die duidelijk weergaf wat de rechten van slaven waren, waaraan hun meesters moesten voldoen, onder welke voorwaarden hen de vrijheid gegeven kon worden en welke rechten en plichten slaven hadden als zij vrijgemaakt waren. Deze rechten waren veel breder dan de Britse wetgeving op het gebied van slavernij.
Slaven waren vrij om hun eigen groente te telen en te vissen en te jagen voor hun dagelijkse voedsel. Zij mochten die ook verkopen op openluchtmarkten, even buiten de stadspoort. Op de zgn. Place des Nègres, later Congo Square genaamd, vonden dit soort markten plaats, waar de zwarte bevolkingsgroepen elkaar op zondag ontmoetten, goederen verhandelden en muziek maakten. De opbrengsten mogen de slaven zelf houden en sommigen konden zoveel sparen dat zij uiteindelijk hun eigen vrijheid konden kopen.
Met name de muziek en de oude rituele dansen trokken een groot publiek en ook blanke mensen gingen daarnaar kijken.
In die beginjaren was New Orleans een echte 'frontier town', met houten gebouwen, een houten omheining rond de stad en modderige straten. De Spanjaarden kregen Louisiana in 1763 omdat de Fransen de Zevenjarige oorlog verloren hadden. De Franse bewoners voelden zich verraden en waren bang hun taal, cultuur en gewoontes te verliezen. De overdracht ging niet over rozen en leidde tot rebellie.
In 1788 en 1794 werd New Orleans geteisterd door grote branden en

het grootste deel van de French Quarter verdween in as. De gebouwen werden herbouwd in Spaanse stijl en de Franse stijl verdween bijna geheel.
In 1800 dwong Napoleon Spanje om Louisiana weer terug te geven aan Frankrijk, dat lukte, maar in 1803 verkocht hij Louisiana voor 15 miljoen dollar aan de Verenigde Staten omdat hij geld nodig had voor zijn oorlogsmachine. Dit wordt de Louisiana Purchase genoemd. Op dat moment was het merendeel van de inwoners van New Orleans Afrikaans of van Afrikaanse origine, slaaf of vrij. In die tijd kwam ook Voodoo op en werd oogluikend toegestaan. In de 18e eeuw werd Voodoo altijd verboden, omdat het gezien werd als een gevaar tot rebellie. Slaven mochten geen religie uitoefenen behalve die van hun meesters. En samenscholingen werden gezien als gevaarlijk. Maar in de negentiende eeuw was het gevaar van opstand wat gezakt en werd de slaven toegestaan om hun voodoo rituelen buiten de stad, aan de oever van een meer, uit te oefenen. Ook blanke mensen deden daaraan mee en Voodoo kreeg een grote aanhang. Deze rituelen waren doorspekt met sexuele uitspattingen en dierenoffers, zwarte katten werden levend gevild en slangen en reptielen geofferd. De hoofdzaak van Voodoo is bijgeloof: als je erin geloofd ben je ook vatbaar voor de betoveringen die op je worden gelegd. Dit kan doordat een Voodoo master wat gris-gris op je drempel legt (mengsel van verschillende kruiden, steentjes, gruis van zerk van begraafplaats, dierenbotjes, etc.) zodat je ziek wordt of ongeluk krijgt.
Wij rijden met de minivan door de French Quarter en zien de prachtig bewerkte balkons, waar New Orleans zo beroemd om is. Wij rijden langs de St. Louis kathedraal, met het ruiterstandbeeld van Andrew Jackson ervoor. Er staan allemaal koetsjes met paarden te wachten om je een rondje door het Vieux Carré te rijden. Wij rijden langs het oudst bewaarde gebouw (uit 1722), nu een kroeg: het Lafitte huis. Dit huis werd waarschijnlijk gebruikt door de beroemde piraat Jean Lafitte en zijn broer Pierre, om hun gesmokkelde goederen op te

slaan en te verkopen.
De straatnamen staan in mozaïek tegels op de straathoeken, erg praktisch!
Behalve Voodoo heeft New Orleans ook veel spoken: veel panden in het Vieux Carré, zoals de French Quarter genoemd wordt, schijnen last te hebben van spoken! In het boek 'Spirits of New Orleans', laat medium Kala Ambrose ze allemaal de revue passeren.
Een van die spooklocaties is het Cornstalk Hotel. In 1834 kocht Dr. Joseph Biamenti dit pand en omdat zijn bruid uit Iowa kwam en heimwee had naar de maïsvelden aldaar, liet hij een ijzeren hek rondom het huis plaatsen met maiskolven erbovenop. Het hotel claimt dat gasten kinderen horen lachen en spelen. Dit zouden jongetjes kunnen zijn van de nabijgelegen jongensschool. In een van de vele epidemieën van de gele koorts, overleden veel van die jongetjes en de legende wil dat die nu rond en in het huis spelen.
Wij verlaten de French Quarter en gaan nu de wijken in vlak naast de Mississippi, waar de orkaan Katrina in 2005 heel veel schade aanrichtte. Veel van deze wijken stonden wel 8 meter onder water nadat de dijken doorgebroken waren. Er stond zo'n druk op vanwege het inkomende water, dat op 23 locaties dijkdoorbraken plaats vonden. Wij rijden langs het huis van Fats Domino, de nu 88-jarige zanger en pianist, die weigerde zijn huis te verlaten en uiteindelijk met een helicopter van het dak gehesen moest worden!
In deze wijk, de zgn. Ninth Ward, zijn veel huizen helemaal onder

water komen te staan, en je ziet nu nog veel lege plekken. Brad Pitt heeft een aantal nieuwe huizen gedoneerd, op poten, en er staat intussen ook een spiksplinternieuwe school, de Martin Luther King school, die echter nog niet geopend is! Het is enigszins huiveringwekkend om de verhalen te horen, en te zien tot waar het water helemaal stond. 80 procent van de bevolking van New Orleans werd geëvacueerd en diegenen die dat niet konden of wilden werden in de Superdome opgevangen.
Na deze indrukwekkende rondtocht krijgen wij even een pauze: in het City Park mogen wij een kop koffie gaan halen bij de Morning Call Coffee Stand, een koffietent die 24 uur per dag open is en koffie, thee en beignets serveert! Beignets zijn een soort oliebollen zonder vulling, die geserveerd worden met heel veel poedersuiker. Het tafeltje waar wij aan zitten, ziet wit! De beignets zijn verrukkelijk en na deze hartversterking kunnen wij weer verder met de tour.

Wij gaan nu een kijkje nemen op een van de vele begraafplaatsen van New Orleans, the City of the Dead. Omdat het grondwaterpeil hier zo hoog is, zijn de graven boven de grond gebouwd en zo heb je straten met 'gebouwen' in allerlei stijlen: oosterse tempels, een piramide...De beroemdste Voodoo Queen uit de negentiende eeuw, Marie Laveau is ook hier begraven en velen bezoeken haar graf nog om om hulp en ondersteuning te vragen.
Hierna rijden wij naar het Garden District, de luxe buurt met schitterende Victoriaanse huizen. Veel filmsterren hebben hier een tweede huis! Geen wonder, het zijn snoepjes, stuk voor stuk!
Om kwart over 12 worden wij weer afgezet bij ons hotel, enigszins wazig van alle informatie en beelden op ons netvlies. Wij besluiten eerst maar eens te gaan lunchen en lopen de French Quarter uit, naar Canal Street. Wij willen nu naar het Civil War Museum en dan moeten wij toch die richting uit. Overal waar je loopt zie je de bomen volhangen met de 'pearl necklaces', waar met Carnaval mee gegooid

wordt. Mannen met harken zijn bezig de bomen schoon te maken, een moeilijk karwei!!
Wij komen langs het Palace Café en dat ziet er meteen goed uit! Wij krijgen een tafeltje onder een trap waarop een jazzcombo zit te spelen! Wij bestellen een plankje met rillettes, pâté, salami en rauwe ham, en er zit fantastisch Frans brood bij, augurkjes, chutney en olijven. Het is smullen geblazen! In Parijs zul je moeite moeten doen om iets van deze kwaliteit te vinden tegenwoordig! Dus vraag ik of ik de Chef de hand mag drukken. Even later staat de Sous-Chef voor mijn neus, een echte Fransman, en ik bedank hem in het Frans voor deze voortreffelijke maaltijd. Hij vertelt dat een echte Franse kok overgekomen is om hem en een aantal andere koks de fijne kneepjes van het maken van charcuterie te leren! Dat is gelukt, zo te zien!!
Wij overwegen nog even om te reserveren voor vanavond, maar wij willen onze opties openhouden en doen dat dus maar niet. Daar

krijgen wij later spijt van!!
Aangesterkt lopen wij verder naar het Civil War Museum. Dit heette vroeger het Confederate Museum en is in 1891 door de Louisiana Historical Association gebouwd speciaal voor dit doel. Het is een mooi oud gebouw met een houten gewelfd plafond als van een kerk. De naam Confederate Museum dekt de lading echter wel beter dan de nieuwe naam: het is een verzameling nostalgia van de Lost Cause, zoals hier de Burgeroorlog genoemd wordt, vanuit een duidelijk Zuidelijk standpunt. Het is geen uitgebalanceerd verhaal van Noord en Zuid. Er zijn een aantal memorabilia van President Jefferson Davis en er liggen uniformen van gesneuvelde soldaten. Opmerkelijk zijn een paar boomstammen waar kanonskogels in vastzitten, van de slagvelden. Het is een vreemde verzameling, rijp en groen door elkaar, zonder chronologie of duidelijk verhaal.
Na een uur of anderhalf hebben wij het wel gezien en besluiten wij nog wat door de French Quarter te wandelen. Het is schitterend weer

en wij willen nog wat foto's maken, want dat is vanmorgen in de minivan niet altijd goed gelukt. Dus wandelen wij op ons gemak door de smalle straatjes en genieten wij van de prachtige panden en het schitterende ijzerwerk, net kant! We lopen over de French Market, waar allemaal kraampjes staan met toeristische waar en drinken een kopje thee in het Café du Marché, waar wij gisteren aten. Er staat weer een combo te spelen op het podiumpje en het is nu aanmerkelijk drukker dan gisteravond!
Tegen vijven keren wij terug naar het hotel en rusten wij even wat uit, alvorens op zoek te gaan naar een restaurant. Onze voeten kunnen wat rust gebruiken!
Vandaag is Tania's 25e verjaardag en wij hebben heel veel moeite gehad om haar te bereiken en te feliciteren, omdat zij onderweg was naar Groningen en haar telefoon uitgevallen was. Dit wierp nogal een schaduw op ons ochtendprogramma. Ook al omdat haar cadeautjes

niet op tijd in Helmond waren, dus alles bij elkaar een trieste vertoning! Arnold heeft als verrassing een mini flesje champagne meegenomen en wij toasten op onze volwassen dochter!!
Als het donker geworden is, gaan wij weer de French Quarter in en daar is altijd wat te beleven. Er loopt een Street Parade door de straten, voorafgegaan door muziek. De mensen wuiven met witte zakdoeken en slenteren achter de muziek aan. Wij gaan op zoek naar een eettent met muziek, maar dat blijkt moeilijker dan gedacht. De meeste tenten hebben wel muziek en drank maar niet veel te eten en die tenten die wel eten verkopen zitten bomvol. Wij lopen richting Frenchman Street, naar verluidt een straat met veel muziektenten. Er staat een fris windje vanavond en onze voeten willen ook niet veel meer. Uiteindelijk vinden wij een plaatsje in de allerlaatste tent op de hoek van de straat: The Marigny Brasserie. Veel keuze hebben zij niet en veel plaats ook niet, maar vooruit. Wij kiezen voor Pasta Alfredo met crawfish (Arnold) en Red Beans & Rice met Andouille worst (ondergetekende). Franse Andouille vind ik meestal niet echt lekker, maar deze is verrukkelijk. Ook de rijstschotel is erg lekker, heerlijk gekruid. Dit is van origine een wasdag-maaltijd. Na het weekend was het geld meestal op en aten de mensen bonen met rijst omdat er verder niets meer was! Bovendien was het makkelijk om te maken.
Als wij zitten te eten is een bandje van jonge mensen bezig om de instrumenten op te stellen. Ze spelen moderne jazz in de traditie van Chick Corea. Niet onverdienstelijk. De Brasserie heeft geen thee (de theezakjes zijn op na Mardi Gras!!) en dus zetten wij weer koers naar het hotel. Onderweg komen wij langs een Chinese massagesalon die ook met voetmassages adverteert. Ze zijn nog open en een vrouwtje staat bij de deur om je binnen te praten. Wij hebben niet veel overtuiging nodig en strekken ons uit op de relaxstoelen terwijl twee jongedames zich over onze onderdanen buigen. Heerlijk!
Geheel opgevrolijkt bereiken wij ons hotel waar wij andermaal vergast worden op muziek tot middernacht uit de hotelbar!