Laissez les bons temps rouler!

Vandaag is het Valentijnsdag en Arnold verrast mij met een aantal cadeautjes, waaronder een grote doos met White Diamonds, mijn lievelingsgeur! Ik had voor hem de nieuwe CD van George Strait gekocht, Cold Beer Conversations, en hem die op de heenweg al gegeven, zodat wij hem in de auto konden beluisteren! Tania had ook een Valentijnscadeautje voor ons meegegeven, een bruisbal van Lush in de vorm van een hartje! Heel lief!! De dag begint dus goed en na een snel ontbijt in het hotel, melden wij ons bij de valet voor de deur om onze auto te verkrijgen. Die moet echter drie hoog achter weggehaald worden en daarvoor moeten diverse auto's verplaatst worden, het duurt dus eventjes. Dus starten wij niet om half 10 zoals de bedoeling was, maar iets later. Wij willen vanochtend naar Mardi Gras World, dat is een bedrijf dat de wagens maakt voor het Carnaval hier. Ze hebben een grote hangar waar je de wagens kunt bezichtigen en dat leek ons wel leuk. De Tomtom stuurt ons eerst de verkeerde richting uit, maar Arnold bemerkt het gelukkig op tijd en weet een U-turn te

maken in de goede richting. Wij worden naar het havengebied van New Orleans geleid en sta op een gegeven moment in een lange rij auto's. Waar gaan die heen op een zondagmorgen om 10 uur? Wij nemen een afslag en weten de rij te ontlopen maar komen er via een omweg toch weer in terecht en dan blijkt dat deze mensen met een cruise mee willen en naar de P van de cruiseboten geleid worden. En wij zitten daar middenin! Wij rijden zo Mardi Gras World voorbij en ik gil 'stop!'. Ik stap uit en weet met veel moeite de auto's om ons heen zover te krijgen dat zij ons er weer uit laten en wij maken rechtsomkeert naar een parkeerterrein van het beursgebouw. Daar kun je parkeren voor $10 per dag, en het is vlakbij Mardi Gras World. Weer gered!
Wij melden ons bij de kassa, en kunnen mee met de tour van half 11. Je krijgt een kralenketting om met een hanger van Mardi Gras World eraan. 'Throw me something, Mister', zoals ze hier tijdens de

optochten roepen! Dan worden er kettingen, schoentjes, snoepjes, dubloenen, bekers en nog veel rondgeworpen. Dat is hier sport!
Wij worden in een zaaltje geleid en mogen foto's maken in carnavalskielen in bonte kleuren, die mooi versierd zijn met sierband. Je kunt er een gekke muts bij uitzoeken en dan een foto maken bij een van de carnavalsfiguren van papier mâché die langs de muren staan. Wij gaan in de kielen weer op onze plaats zitten,in de veronderstelling dat je die tijdens de tour aanhoudt, maar als wij zien dat iedereen zijn kiel weer keurig op het hangertje heeft geplaatst, leveren wij de onze ook maar weer in! Dan krijgen wij een filmpje voorgeschoteld over de familie Kern die al sinds 1947 carnavalswagens ontwerpt en maakt. Carnaval gaat hier een beetje anders dan bij ons. Een carnavalsvereniging maakt niet zelf zijn wagens, maar bestelt die dus bij Blaine Kern en een nieuwe kost typisch zo tussen de $60.000 en $ 80.000 dollar. De wagens worden ieder jaar hergebruikt maar het nieuw opmaken kost zo'n $6000! Een vereniging als Orpheus (ze hebben allemaal godennamen!) heeft wel 50 wagens en iedere vereniging heeft dus ook zijn eigen optocht! Iedere vereniging heeft een Prins Carnaval, King genaamd en een Queen. Zo'n vereniging is vaak een social club met leden en wordt een Krewe genoemd. Er zijn ook Krewes met alleen zwarte of blanke leden. Iedere Krewe organiseert zijn Carnavalbals en die zijn zeer populair. Voor een vergunning voor een parade heb je minimaal 14 wagens nodig. Een gemiddelde parade duurt zo'n 4 uur en er zitten al gauw 50 man op een wagen. De wagens hebben ook ingebouwde WC's, want de drank vloeit rijkelijk! Tussen Driekoningen en Mardi Gras zijn er zo'n 55 parades in New Orleans en dat is een billion dollar business. Blaine Kern heeft 50 vaste mensen in dienst en maakt zo'n 500 wagens per jaar, niet alleen voor het New Orleans carnaval, zij maken ook veel figuren van piepschuim en papier mâché voor Disney, Universal Studios en voor bijvoorbeeld Chick-Fila (een keten van kiprestaurants), die reclames heeft met koeien langs de

weg (Eat more chicken!).
Na het filmpje krijgen wij een stuk Driekoningentaart uitgereikt. De groep is groot en het duurt even voordat iedereen een stuk heeft. De taart is felgekleurd in de kleuren van Mardi Gras: goud voor macht, groen voor geloof en paars voor rechtvaardigheid. In de taart zit ergens een mini babypopje verstopt en de traditie wil dat als je het popje krijgt, jij volgende keer op taart moet trakteren!
Dan lopen wij de enorme hal in waar ontwerpers al bezig zijn voor Carnaval 2017! Veel dingen worden hergebruikt, je kunt een piepschuimen pop met papier mâché weer zo veranderen dat het iets totaal anders wordt! Sommigen poppen worden ook weer ingezet en gerepareerd indien nodig. Er staan wel 50 wagens opgesteld in de hal

en je mag er langslopen en foto's maken. De wagens zijn tegenwoordig met LEDjes verlicht want er zijn ook avondparades.
Het is allemaal zeer indrukwekkend, kleurrijk en gigantisch! Eén wagen bestaat bijvoorbeeld uit een treinstel met wel 6 wagons, en dat telt dus als 1 wagen! Je kunt je haast niet voorstellen hoe groot die parades hier moeten zijn. Sinds 1972 mogen de wagens niet meer door de straten van de French Quarter en daar is veel voor te zeggen, want die zijn erg smal! Laissez les bons temps rouler, zoals ze hier met Carnaval zeggen (Let the good times roll!).
Hierna zoeken wij de auto weer op en rijden wij New Orleans uit, naar Destrehan Plantation, een plantage even buiten de stadsgrenzen, gelegen aan de Mississippi. Deze plantage werd opgezet door Jean Noel Destrehan in 1776 en is de oudste plantage in de lagere Mississippi vallei. Het grote huis, gebouwd in West-Indische stijl, werd gebouwd door zijn schoonvader , die hiervoor Charles Paquet, een mulat, slaaf, maar wel meester bouwer, inhuurde om dit huis te ontwerpen. In 1790 was het huis klaar, maar 2 jaar later overleed schoonvader en toen trok Jean Noel er met zijn bruid, Celeste, in.
De plantage werd opgestart met indigo, een zeer gewild product in die tijd, dat werd gebruikt voor het verven van stoffen, maar Jean Noel gooide het roer om en maakte er een suikerplantage van. Dat was succesvol: in 1804 produceerde hij met 56 slaven meer dan 100.000 kilo suiker. In 1803 werd Louisiana verkocht door Frankrijk (the Purchase) en werd dit deel the Territory of New Orleans. De plaatselijke creoolse bevolking (Creolen zijn franstalige burgers die geboren zijn in Amerika), was zeer ontevreden over deze regeling en wilde toegelaten worden als een staat bij de Union. Het Congres van de Union wilde echter dat Louisiana een soort gewenningsperiode in acht nam, omdat zij jaren onder Spaans bewind hadden geleefd. (Net als de EU bij het toelaten van nieuwe lidstaten !). Uiteindelijk werd in 1805 een nieuwe regering in Louisiana geïnstalleerd. Thomas
Jefferson, de president, had een aantal heren uitgekozen die de

transformatie van Louisiana in een Amerikaanse staat moesten voorbereiden. Een daarvan was Jean Noel Destrehan. Hij hielp bij het samenstellen van de nieuwe grondwet van Louisiana. In een aparte ruimte hangen documenten betreffende deze aanstelling.
Bij aankomst melden wij ons in de giftshop voor een rondleiding en wij moeten eventjes wachten want er is bijna eentje afgelopen. Arnold gaat intussen een kop koffie halen bij een tankstation een stukje terug. Onze gids is een dame op leeftijd in een negentiende eeuws kostuum en zij gaat met ons het huis door. Het is een prachtig landhuis, de benedenetage heeft een relatief laag plafond, daar zijn meer de utiliteitsruimtes, zoals een pantry (de keuken was vanwege brandgevaar buiten het huis!), een intieme eetkamer en bergruimtes. De ontvangstruimtes en de slaapkamers zijn boven. Daar zijn de plafonds veel hoger en er is een balkon rondom. Ook aan de achterkant was balkon, maar dat is op den duur ingebouwd om te voorkomen dat men vanuit de slaapkamers buitenom naar een andere ruimte moest lopen. In de eetkamer was een marmeren schoorsteenmantel, alleen is die nu namaak, van gemarmerd hout. Het origineel is verloren gegaan toen het huis in de 60er jaren langdurig heeft leeggestaan. Uiteindelijk heeft een historische vereniging zich erover ontfermd en alles weer opgeknapt. In een van de ruimtes is een stuk muur vrijgelaten om te laten zien hoe de muur onder de mooi gestucte en geverfde wanden eruit zien: smalle plankjes met daarachter stro en leem.
Apart is het bed in de herenslaapkamer: dat heeft een zgn. rolling pin bed. Bovenop het hoofdbord hangt een grote 'deegroller' die gebruikt werd om het bed glad te strijken als het opgemaakt was. Dat moest wel met 2 personen gebeuren!!
In 1811 vond een slavenopstand plaats hier op de plantage, die overgeslagen was van andere plantages. Rebellerende slaven vermoordden de eigenaar van een nabijgelegen plantage en marcheerden daarna richting New Orleans. Ze werden

tegengehouden en de leiders werden in de pan gehakt door een legerdetachement. De slaven werden berecht en geëxecuteerd op Destrehan Plantage, twee van hen waren ook van hier.
Nadat wij in een aparte, gekoelde en geklimatiseerde ruimte de officiële documenten betreffende The Purchase hebben kunnen aanschouwen, is de tour teneinde. Hierna mogen wij zelf over de plantage lopen en de bijgebouwen bekijken. Dit zijn keukens, slavenkwartieren en een smidse. Overal staan prachtige, honderden jaren oude eiken, bekleed met Spaans mos, dat hier overal dramatisch in lappen van de takken hangt. Het lijkt Tara wel! In de smidse staat een grote, dikke man, die bezig is het vuur aan te wakkeren. Terwijl hij barbecuehaken aan het maken is (voor het makkelijk omdraaien van worstjes en kippenpoten), vertelt hij het ene sterke verhaal na het andere, ondertussen driftig kauwend op een stuk pruimtabak. Hij weet ons onderhands een haak te verkopen (eigenlijk moet dat via de giftshop, maar hij moppert dat ze die niet goed ophangen, zodat niemand ze koopt!!). Het is een type!
We kijken in de giftshop en kopen jam en zeep, die hier op de plantage gemaakt worden. Dan rijden wij weer terug naar New Orleans. Het is nog vroeg, 3 uur, en wij besluiten een kijkje te nemen in de Sydney and Walda Besthoff Sculpture Garden bij het Museum of Modern Art. Dat is gratis te bezichtigen. Wij kunnen vrijwel voor de deur parkeren en wandelen op ons gemak door de schitterende tuin. Er staan een stuk of 60 beelden omgeven door pijnbomen, magnolias en live oak. Er zijn vijvers en zithoekjes, prachtig. Er zijn moderne beelden van ons onbekende beeldhouwers, maar ook beelden van Maillol, Rodin, Zadkine, Henry Moore en Magritte. Het is zeer de moeite waard en wij wandelen wel een uur rond. Het is intussen wat bewolkt geworden helaas, maar de temperatuur is nog steeds lekker en het blijft droog.

Het is tegen vijven als wij de auto weer bij de valet inleveren. Wij gaan

terug naar de kamer en rusten eventjes uit. Arnold heeft weer een verrassing: een miniflesje pink champagne omdat het Valentijnsdag is! Nooit smaakte champagne zo lekker, na zo'n lange dag!!
Wij kleden ons om en lopen dan de hoek om want ons restaurant zit in Conti Street, vlakbij het hotel. Broussard's, een nogal chique restaurant dat zich op internet aankondigt als 'iconisch sinds 1920 met Frans-Creoolse cuisine'. Nu, dat willen wij wel eens van dichtbij meemaken, dus hebben wij hier ons Valentijnsdiner gereserveerd. De zaal is schitterend: kroonluchters, wit linnen, verse rozen op tafel. Er loopt een horde aan obers, waterdragers, tafeldekkers en ander personeel rond. Wij worden in een hoek achterin de zaal geplaatst, op het eerste gezicht een mooie plek, maar aangezien het tafeltje net naast een deur naar een aparte dining room staat, is het er erg onrustig. Net nadat wij ons aperitief besteld hebben, komt een groep mensen daar voor een privé diner en het lijkt de Kalverstraat wel, zoveel verkeer. Arnold bestelt een Hurricane, dat is een cocktail van allerlei soorten rum met passievruchtensap. Ik houd me maar bij een Prosecco, dat is minder gevaarlijk!! Door alle drukte om ons heen moeten wij 45 minuten op ons voorafje wachten en daarna nog eens 40 minuten op ons hoofdgerecht. Onze rozige stemming is totaal verdwenen! Het eten is OK, maar niet echt speciaal. Wij herkennen vaak niet wat er op ons bord ligt!
Ik bestel Crispy Shrimp toast en krijg 3 gefrituurde bolletjes met een grote plak tomaat en wat salade. Arnold heeft Creoolse krabkroketjes vooraf. Die zien er tenminste uit als kroketten!

Als hoofdgerecht kies ik de Pan-roasted kipfilet met gerookte oesters, kool met maïs op zijn Creools en tomatenchutney. De gerookte oesters smaken naar pruimen en de groente vind ik niet echt lekker. En de kipfilet is gewoon kipfilet! Arnold heeft de visschotel en dat schijnt wel aardig te zijn, maar ik ben niet enthousiast. Als dessert bestellen wij een kaasbordje 'with accoutrements', maar die bijlagen bestaan uit twee in plakjes gesneden aardbeien en een handje blauwe bessen. De kaas lijkt wel uit de supermarkt: een stukje brie, een wat saaie harde kaas en gebrokkelde bleu, die ze hier over de salade strooien! Wat een afgang. Als de ober de rekening brengt, merkt hij wel aan onze gezichten dat wij niet echt blij zijn en even later staat de manager, een Chinees, voor onze neus. Hij vraagt wat er aan de hand is en ik zeg dat ik zwaar teleurgesteld ben door het gebodene. Ook het lange wachten vond ik bedroevend. Hij biedt ons iets te drinken aan, maar wij willen nu wel weg. En hij biedt aan om het een andere keer

goed te maken, maar dat is wat moeilijk als je daarvoor weer 9 uur moet rijden! Jammer, want dit diner kost $140 en dan verwacht ik er toch iets meer van!! Het is een wat zielig einde van een verder fantastisch weekend! Maar ja, soms gok je verkeerd. (Later blijkt dat het restaurant alsnog $45 van de rekening afgetrokken heeft!)
Wij slenteren buiten door de straten. Arnold wil nog een t-shirt kopen en wij slagen in een van de toeristenshops in Decatur street. Wij zijn allebei moe en willen terug naar het hotel. Tot onze verbazing is er geen muziek in de hotelbar vanavond, dus kunnen wij relatief vroeg gaan slapen! Prima!!