There we are again

Daar zit ik dan weer.. In het groene, veilige en best wel boerse Nederland. Wat ben ik blij dat ik voor deze minor heb gekozen. De drempel was misschien eerst toch wel wat hoog, maar door die drempel over te stappen weet ik nu hoe het is om uit je comfort zone te zijn en zelf een avontuur aan te gaan. Ik moet zeggen, ik heb de smaak te pakken. Wie weet waar ik aankomende jaren nog allemaal terecht kom!

Tijdens de vliegreis heb ik veel geslapen, maar ook mocht ik nu de verhalen die iedereen in mijn boekje hadden geschreven eindelijk teruglezen. Wat een mooie dingen om terug te lezen, mooie woorden, gedachtes, avonturen, levenslessen en nog veel meer. Deze mensen zitten nu in mijn hart en hopelijk zie ik ze nog vaak terug in Nederland. Maar dat komt wel goed. Ik als CMV´er moet toch echt wel een reünie kunnen organiseren!
In het vliegtuig werden we vergezeld door een Zuid Afrikaans koor. Tijdens het slapen werd ik af en toe wakker door verschillende toonhoogtes die ze aan het oefenen waren, iets dat ik niet zo kon waarderen. Maar die ochtend hadden ze het wel goed gemaakt. Ze kwamen erachter dat de kleinzoon van Gandhi in het vliegtuig zat en de heuse man kwam naast mij staan en het koor heeft twee nummers voor hem (en daarmee ook voor ons, haha) gezongen. Wat een mooie afsluiter! De vlucht verliep verder goed en snel. En voor ik het wist hadden we de koffers en liep ik door de deuren om Joost op de zoeken.

Thuis kwamen de ouders van Joost, omi en om langs om bij ons boboti te eten en te genieten van een mini wijnproeverij met de wijnen die mama en papa uit Zuid Afrika hadden meegenomen tijdens onze eigen wijnproeverijen. Wat fijn om iedereen weer om mij heen te hebben en iedereen weer te kunnen knuffelen. Joost verklapte het al die middag per ongeluk, maar toch werd ik nog verrast van vrienden die ´s avonds nog even langskwamen. Ik heb een super thuiskomst gehad, bedankt daar allemaal voor!

De volgende dagen ben ik alweer naar school geweest, geshopt en heb ik veel geslapen. Het lijkt wel alsof ik een jetlag heb al kan dat helemaal niet. Ik ben zo moe denk ik van alle indrukken en dingen, dat ik zelfs weer kan uitslapen tot half 11 in de ochtend!

Dit avontuur was een reis dat ik persoonlijk nodig had en waar ik veel van heb geleerd. Professioneel, maar zeker ook voor mijzelf. Ik heb leuke, gezellige en lieve mensen eraan over gehouden, heb de mooiste plekjes van Zuid Afrika mogen ontdekken en waardeer nu veel meer het leven en de mensen en dingen die daarin zijn. De volgende quote heb ik gevonden en laat duidelijk zien hoe ik mij voel:

"You get a strange feeling when you leave a place, like you'll not only miss the people you love, but you miss the person you are at this time and place because you'll never be this way ever again"
- Azar Nafasi.

Iemand die ik heb leren kennen is op deze quote terug gekomen in mijn boekje. Zij schreef me dat de quote klopt voor de helft. Ik kan nog steeds deze persoon zijn, want die persoon die het mee maakte was ikzelf. Het is hoe ik zelf ben gegroeid en dit zal voor altijd in mij blijven zitten. Het is een hele mooie gedachte (en misschien wel een feit?) die ik blijf bewaren!

Nou, daar zijn we dan. Aan het einde van het avontuur en van dit boekje. Op naar nog veel meer mooie avonturen, landen, culturen, levenslessen en lieve mensen!