All beautiful things come to an end

Aan alle goede dingen komt een einde, zo ook van dit avontuur in Zuid Afrika. De laatste tijd besefte ik pas goed dat ik hier straks helemaal niet meer ben en alles hier in Zuid Afrika gewoon nog doorgaat zonder mij. William en ik zijn de eerste van de februari groep die alweer naar huis gaan, op maandag 15 juni. We vliegen met KLM in de nacht weer terug en zullen dinsdagochtend weer op Nederlandse bodem staan om 10.30 uur. Wat een gek idee. Weer thuis zijn. Alle lieve vrienden, familie en natuurlijk Joost.
De laatste week was voor mij erg gek. Ik kreeg allemaal appjes van mensen dat ik alweer bijna thuis was met daarbij de afteldagen. Ook al wilde ik alle lieve mensen weer zien, ik wilde eigenlijk nog helemaal niet naar huis. Ik heb het veel ste goed gehad in Zuid Afrika met allemaal gezellige en leuke mensen om me heen, in een prachtig land. Wat ik ook moeilijk vond is het land achterlaten, terwijl ik weet dat er nog zoveel voor hen gedaan kan worden. Gelukkig komen er weer nieuwe studenten in Augustus naar dezelfde plaats, dus ik weet dat het allemaal wel goed zou komen. Maar een social worker als ik, die in Nederland een beetje ondergewaardeerd wordt, kan hier super veel betekenen. Wat zal die omschakeling straks weer gek zijn.

Maar ik heb van de laatste dagen zeker genoten en eruit proberen te halen wat er uit te halen viel. Zo kregen we het idee om toch nog te proberen te shark cage diven, iets dat al twee keer was afgezegd door het slechte weer. De derde keer moest scheepsrecht zijn en daarom ben ik met vier andere huisgenoten mijn laatste zaterdag, om 5 uur in de ochtend naar Gansbaai gereden om die ochtend in een kooi opgesloten te worden en haaien te bekijken. De avond ervoor hadden we nog een braai bij Paddy, maar daar gingen we dan, nu echt! De boot startte haar motoren en zo vaarden we met dikke glimlachen op ons gezicht de zee verder op. Zo´n 20 andere mensen waren hier ook bij en hiermee zat de boot ook goed vol. Toen we voor anker gingen werd het smerige rotte vissenmengsel uit de boot gekiept en toe was het wachten.. De glimlach die eerst nog op ons gezicht stond ging helaas al snel weer weg. De zee werd ruwer en ruwer. Normaal gesproken kan ik al nooit zo goed tegen de zee, maar dit werd wel heel erg. Binnen de kortste keren rende ik daarom al naar de reling om mijn ochtend eten in de zee te kunnen werpen. Wat een prachtige ochtend had moeten worden werd voor mij haast een hel. Ik heb standaard bij de reling gezeten en heb niet meer bij kunnen houden hoe vaak ik erover heen gehangen heb. ´Gelukkig´ was ik niet de

enige. Al mijn huisgenoten waren ook de sjaak en dat niet alleen.. ik denk dat 2/3 van de boot hetzelfde heeft gedaan. De een wat meer dan de ander, maar wat een slecht weer was het om te shark cage diven. Na de uren afgeteld te hebben gingen we eindelijk weer terug naar het vaste land. Die hele middag heb ik me nog zo ziek gevoeld als een hond en ben ik zelfs mijn tas met alle belangrijke dingen zoals een paspoort en portemonnee vergeten. Handige ik, zat ik dan.. twee uur rijden van Gansbaai af.. Gelukkig waren er andere studenten in de buurt en zijn ze speciaal voor mij terug gereden. Wat een lieve mensen heb ik toch om mij heen!

De volgende morgen voelde ik me weer een heel stuk beter en heb ik voor de laatste keer geluncht bij onze vaste stek de Peregreen. Mijn nieuw gekochte zonnebril kon weer op omdat het eindelijk weer eens lekker weer was. ´s Avonds zijn we naar de lokale club JT´s geweest waar Paddy moest optreden. Het voelde als een echte laatste avond met iedereen van dit mooie avontuur om me heen. Het bleek een goedkoop avondje te worden omdat ik van de een na de ander allemaal shotjes en savanna´s toegeworpen kreeg, iets dat de avond zeker gezellig maakte!

Toen ik wakker werd was het toch echt maandag.. de dag waarop we weer terug gingen naar Nederland. We hebben lekker rustig aan gedaan, de koffers gepakt, kamers opgeruimd en ik ben nog langs Paddy zijn familie geweest. Ze hadden het moeilijk en voor mij was het weer moeilijk om dat te zien. Alhoewel ik graag de mensen thuis weer wilde zien besefte ik wel dat de kans heel erg groot is dat ik deze mensen hier nooit meer ga zien.. Maar wat een kanjers zijn Paddy en zijn familie. Elk halfjaar weer nieuwe studenten in je familie opnemen en elk halfjaar weer gedag zeggen.. Gelukkig heb ik een mooie tekst in zijn boekje mogen achterlaten en hopelijk zie ik hen ooit nog eens terug.

Die middag zijn we met een groot deel van de groep nog pizza gaan eten en hebben zij ons uitgezwaaid bij Cape Town Airport. Ik denk dat iedereen een beetje de spanning voelde, omdat zij hier binnenkort zelf ook zullen staan. Zwaaiend met een lach liep ik door de douane, op naar het vliegtuig dat ons weer thuis zou brengen.