Dar es Salaam en Stone Town

Dar es Salaam
De dag voor ons vertrek van Mikumi naar Dar es Salaam kwam onze surrogaatmoeder Monica nog even langs. Ze vertelde dat onze collega van de vrouwenafdeling was bevallen. De verpleegkundige was aan het einde van haar zwangerschap en was eind april uitgerekend. We hadden het er nog met haar over dat we het jammer vonden dat we dit niet zouden meemaken. Maar de baby werd eerder geboren! Na haar dienst (want de verpleegkundige werkte nog) had ze het gevoel dat de baby geboren ging worden. Diezelfde avond is haar dochtertje Brightness via een keizersnede ter wereld gekomen. Toen wij op bezoek kwamen (de dag na de keizersnede), ze was bevallen in het ziekenhuis waar ze werkt, was ze alweer op de been. Ze vond het erg leuk dat we even langskwamen en een baby vasthouden doet ons altijd goed.
Op zondag 15 april was het dan zover: we verlieten het vertrouwde Mikumi. Het voelde gek om na 10 weken het ziekenhuis te verlaten omdat we ons er echt thuis voelden. De busrit naar Dar es Salaam was weer ouderwets gezellig maar inmiddels zijn we hier gewend aan geraakt. In Dar es Salaam sliepen we in het Silver Paradise Hotel. Het leek een mooi hotel maar na de eerste nacht en na het ontbijt hebben we het omgedoopt tot het horror hotel. De kamer was zo gehorig dat we zelf de liftmuziek konden horen. Het ontbijt was ook niet om over een huis te schrijven dus hebben we dat de dagen erna maar overgeslagen. Het regende al een paar dagen heel veel in Dar es Salaam, ook toen wij er waren. In de krant was te lezen dat er sprake was van een overstroming en dat er tientallen mensen zijn overleden en honderden mensen hun huis zijn kwijt geraakt. Door de hoeveelheid regen waren wegen afgesloten, waardoor er veel file stond.
De eerste dag hebben we souvenirtjes gekocht en zijn we naar de slipway gegaan. Dit is een groot hotel waar een klein winkelcentrum bij hoort. Het was een fancy plek met veel expats, niets leek meer op het Afrika wat we inmiddels gewend waren. Op dag twee hebben we het National Museum bezocht, we hadden snel alles gezien en het was eigenlijk een bij elkaar geraapt zooitje. S’ middags zijn we naar een winkelcentrum geweest waar we ons kostelijk hebben vermaakt: fastfood eten (weer eens wat anders dan rijst), winkels kijken en als kers op de taart zijn we naar de bioscoop geweest. De film (Peter Rabbit) was in Engels, Swahili ging ons toch een beetje te ver.

Stone Town
Op 18 april zijn we met een ferry naar Zanzibar gevaren. Het kopen van een ticket was nog een heel gedoe: we moesten ons paspoort laten zien(deze hadden we niet bij de hand) en we moesten cash betalen (omdat de pinautomaat het niet deed) waardoor we terug moesten naar de taxi met onze tassen erin om dit te halen. Vanwege de file in Dar es Salaam waren we een beetje laat en moesten alles snel snel. Gelukkig waren op tijd op de ferry. De ferry leek wel een vliegtuig: we moeste door een veiligheidspoortje, er waren vliegtuigstoelen en een veiligheidsfilm voor vertrek. Na een Islamitisch gebed voor een behouden vaart konden de boot vertrekken. Na 2 uur waren we er al: Zanzibar! Het hotel waar we verblijven was dichtbij de ferry, dit was heel fijn omdat we gelijk al 80 keer een taxi kregen aangeboden. S middags zijn we even kort naar Stone Town geweest om de buurt te verkennen. Voor het avondeten zijn we naar de Forodhani markt geweest. Dit is een food market die

elke avond plaatsvindt. Er komen locals en toeristen naar toe en het bekendste eten is de Zanzibar pizza. Natuurlijk moesten we deze proeven. Het was niet te vergelijken met een Italiaanse pizza en smaakte eigenlijk meer naar een roerei dan een pizza maar het smaakte goed. Als drinken namen we uitgeperste suikerriet met gember en limoen. Omdat op de markt het eten lekker en goedkoop is hebben we hier elke avond gegeten.
De eerste dag zijn we naar Changuu Island, beter bekend als prison Island geweest. In 1873 werd het eiland door een Britse officier gekocht. Hij liet een huis bouwen dat in 1893 een gevangenis werd. De gevangenis is nooit gebruikt als gevangenis. In plaats daarvan werd het gebruikt als quarantainecentrum voor migranten uit India met malaria en gele koorts. Uiteraard gingen we naar het eiland met een boot genaamd ‘’Mr.Bean’’. Het was maar goed dat we niet zeeziek zijn want de boot ging aardig op en neer. Eenmaal op het eiland aangekomen was het net niet echt: een super wit strand en een knal blauwe zee. Op het eiland worden schildpadden gehouden, dit klinkt leuk maar vonden wij erg toeristisch. Nadat we het eiland hadden bezocht zijn we met de boot verder de zee opgegaan om te snorkelen. Ik zag koraal, zeesterren en verschillende vissen uit de

film Nemo, het was prachtig.
Na onze stadswandeling waarbij we in een paar uur alle hoogtepunten hebben gezien: Arabic fort, house of wonders, Palace museum, City Hall, Darajani market, slave market, victoria gardens en het state house konden we concluderen dat Stone Town eigenlijk best klein is en je er niet kan verdwalen. De Darajani market is een overdekte markthal waar je veel kruiden en eten kan kopen. Vooral de vis die er lag was indrukwekkend om te zien. Op de slave market kregen we een rondleiding. Het was heel interessant en leerzaam. Zo wist ik niet dat David Livingstone er voor heeft gezorgd dat de slavernij werd afgeschaft (helaas ging de illegale slavernij nog jaren hierna verder). Stone Town kenmerkt zich door smalle straatjes en vanwege de Arabische invloeden lopen er veel islamieten rond. Soms waande ik me in de Fata morgana van de Efteling. Na ons bezoek aan Stone Town reizen ze we op 23 april naar het noorden van Zanzibar: Nungwi.