Mannenafdeling, jarig en safari

Een rustig weekend
Na een weekend met een uitstapje zoals de watervallen hebben we een wat rustiger weekend ingepland. Op zaterdag zijn naar de lokale markt geweest en hebben fruit en khanga’s ingeslagen. Op zondag hebben we een kerkdienst bijgewoond bij de nonnen in het klooster. De nonnen werken in het ziekenhuis, een van de nonnen in arts en wordt: doctor sister genoemd. Na de kerkdienst werden we uitgenodigd om met de nonnen te ontbijten.

Laatste week op vrouwenafdeling
Heftige dag
Het was een dag met heel veel patiënten, zoveel zelfs dat er een matras op de grond was gelegd. Na geluncht te hebben in het guesthouse kwamen Noor en ik weer terug op de afdeling. Er was een vrouw overleden, ze was al op leeftijd dus haar dood was redelijk verwacht. Ik hielp de verpleegkundige met het afleggen van de overleden vrouw. Toen we klaar waren wilde ik de handschoenen die ik aanhad weggooien, de verpleegkundige zei dat ik ze aan kon houden omdat er nog iemand was overleden. Het was een vrouw van 24 jaar met een hersenvliesontsteking. Nadat we de laatste zorg hadden verleend aan deze vrouw kon ik dit even verwerken. Kort daarna riep een familielid de verpleegkundige omdat het niet goed ging met een patiënt met ernstige TBC. Een broeder ging zuurstof halen, toen hij terugkwam was de vrouw overleden. Drie overledenen op een dag kort achterelkaar is best wel heftig om te mee te maken. Gelukkig komt dit niet vaak voor en was dit voor het ziekenhuis een uitzonderlijke situatie en kan ik hier met Noor goed over praten.
Gelukkig was er deze week ook een patiënt die goed opknapte. Een meisje had een ongeluk gehad met haar fiets en was hard gevallen op haar hoofd, ze kwam buiten bewustzijn het ziekenhuis binnen. Elke dag knapte ze steeds meer op. Eerst reageerde ze alleen op een pijnprikkel, daarna op praten en aan het einde van de week kon ze wat woorden zeggen en eten. De arts gebruikte de Glascow scale om haar mate van onbewust zijn te meten, het was interessant om te zien dat er een schaal gebruikt wordt.


Safari
We vertrokken op vrijdag vroeg met de bus naar Iringa. Aangekomen in Iringa haalde onze gids Jospeh ons op. Vanaf Iringa was het nog zo’n 2,5 uur rijden naar Ruaha National park (dit is het grootste park van Tanzania en het op een na grootste van Afrika). De big five hebben we niet gespot omdat de neushoorn niet meer voorkomt in het park vanwege stropers. Wel hebben heel veel dieren gezien: giraffen, impala’s, zebra’s, een krokodil, een nijlpaard, apen, jakhalzen, een hyena, mooie vogels en natuurlijk mijn lievelingsdieren: olifanten! We sliepen in een hut midden in het park. Het was echt gaaf want we hoorden een leeuw brullen toen we in ons bed lagen. We mochten de hut dan ook niet uit voordat het licht werd. Als we de hut toch uit wilden moesten we een ranger bellen. De volgende ochtend was ik jarig, na een bijzonder verjaardagsontbijt met prachtig uitzicht en bezoek van wat apen gingen we weer op safari. De gids was heel erg grappig en had voor mij een speciale ‘’verjaardagstaart’’ gemaakt: een olifantendrol met takjes (de kaarsen) erin. Na dit avontuur reden we terug naar Iringa. Hier aten we bij een Italiaans restaurant, het was heel gezellig. Het licht ging uit en ik kreeg een stuk taart en iedereen zong voor me: ik voelde me echt jarig. We sliepen in een hostel voor 6 euro per nacht! De volgende dag was het weer tijd om naar ‘’huis’’ te gaan.

Mannenafdeling
Op de mannenafdeling liggen minder patiënten dan op de vrouwenafdeling. Er zijn veel interessante casussen voorbijgekomen, ik zal er twee beschrijven. Er was een jongen door de bliksem geraakt, hij heeft veel geluk gehad dat hij nog leefde. De arts spreekt goed Engels en legde uit hoe de hoofdpijnklachten te verklaren zijn: door het toenemen van adrenaline neemt de druk op de bloedvaten toe. Best logisch maar je moet er maar opkomen. Verder is er een

10-jarig jongetje opgenomen dat wees is. Hij verblijft hierom bij de nonnen in het klooster (dit is op het terrein van het ziekenhuis), als hij uit het ziekenhuis ontslagen wordt zal hij naar een weeshuis gaan. Ik vond het mooi om te zien dat de nonnen voor deze jongen zorgen. Familie is hier erg belangrijk in Tanzania en al helemaal als je in het ziekenhuis ligt. De familie helpt patiënten met de dagelijkse verzorging en is verantwoordelijk voor het eten. Ook als je als patiënt een bloedtransfusie nodig hebt, moet je een donor (meestal een familielid) meenemen.
Twee gynaecologen uit Nederland zijn naar het ziekenhuis gekomen om hier te werken. Een van de gynaecologen komt hier al jaren en woont een groot deel van het jaar in Tanzania. Hij kent daarom veel mensen hier. Een van zijn Tanzaniaanse vrienden gaf hem wel een heel bijzonder cadeau namelijk: een levende kip in een tas! We hebben de kip aan mama rama gegeven, rarara wat we de dag erna aten…
Outreach
Deze outreach was wat anders dan anders omdat we naar 2 dorpjes gingen in plaats van 1. Omdat er niet zo veel kinderen waren die gevaccineerd hoefden te worden heb ik toen ik klaar was met de verloskundige meegekeken. Nadat de zwangere vrouwen waren onderzocht werden schoolmeisjes van 12 tot 18 jaar onderzocht of ze zwanger waren. Er werd aan de meisjes gevraagd of ze al ongesteld waren geweest en of ze een vriendje hadden. Als dit laatste het geval was werd er kort voorlichting gegeven over veilige seks. Het controleren op zwangerschap gebeurde op een niet hele betrouwbare manier namelijk door de buik en te melkklieren te voelen. De verloskundige is zich hiervan bewust maar gaf aan dat het vooral gebeurd om voorlichting te geven. Ik vind het goed dat dit gebeurt zodat ongewenste zwangerschappen en soa’s mogelijk voorkomen kunnen worden.