Moja, mbilli, tatu...

Hallo mensen, bij deze weer een update uit Mikumi. Het gaat goed met ons en zijn al bijna aan het Afrikaanse tempo ( dat betekent dat alles echt heel erg langzaam gaat en een half uur later vertrekken van afgesproken meer dan normaal is) gewend.
Het eerste weekend in Tanzania hebben we rustig aangedaan. We zijn naar Tan Swiss geweest, een resort met een restaurant en een zwembad. Behalve dat we gelijk al erg verbrand zijn is het heerlijk om hier te vertoeven. Afgelopen week hebben we weer op de kinderafdeling stage gelopen. Noor en ik vonden het moeilijk om te wennen aan de manier van werken. Na het ochtend gebed is het wachten op de arts om visite te lopen.Na de visite te hebben verwerkt is het tijd voor de medicatierondes. Tussen dit en de nieuwe opnames door is er eigenlijk niet zoveel te doen. In Nederland ben ik gewend om tijdens een stage heel hard te werken en veel minder te ''wachten''. Het personeel waarmee we samenwerkten was niet heel gastvrij, soms hadden we zelfs het gevoel dat er over ons gepraat werd en dat we uitgelachen werden. Door beleefd te blijven en initiatief te tonen hebben we ons door de eerste twee weken van de stage goed weten te redden. Helaas merken we dat de kinderen die opgenomen worden in het ziekenhuis vaak heel ziek zijn. Afgelopen week hebben we meegemaakt dat er een kind overleed ten gevolgen van ondervoeding. Ondanks het feit dat je weet dat dit voorkomt was het toch heftig om mee te maken.
Op 12-02 kregen we er een student bij in ons questhouse: Nina, een geneeskunde student uit Maastricht. We kunnen het goed met haar vinden, hoe meer zielen, hoe meer vreugd.
Op aswoensdag, 14-02 werd het ochtendgebed ingeruild voor een soort kerkdienst. Er stonden veel kinderen voor de gebedsruimte die omstebeurt naar binnen gingen om een askruisje te halen. Ook Noor en ik hebben dit gedaan met op de achtergrond mooi gezang van nonnen.
Op Valentijnsdag zijn we met z'n drieën uit eten geweest bij Genisis. Tijdens het eten viel de stroom uit (daar kijken we niet meer van op aangezien de stroom hier bijna elke dag uitvalt) en werd onze tafel sfeervol door een kaarsje verlicht. De prijzen liggen hier veel lager dan in Nederland. Zo kostte dit driegangdinner 5 euro per persoon! Op de terugweg naar ''huis'' met de bajbaj was een mooie sterrenhemel te zien. Onze Valentijnsdag was compleet!

Op donderdag zijn we meegeweest op outreach. Dan ga je naar een dorpje om kinderen te wegen en te vaccineren. We gingen er met z'n zessen heen: Nina, Noor, 2 zuster van het ziekenhuis en ikzelf. Ons vervoermiddel van een Toyota jeep. De weg naar het dorpje toe mag terecht een dodemansrit genoemd worden. De weg was heel erg hobbelig waardoor het soms leek alsof de deur open zou slaan. Verder deed ik soms mijn ogen even dicht toen er een tegenligger aankwam. Het uitzicht was wel echt heel erg mooi: bergen en af en toe wat apen. Eenmaal aangekomen bij het dorp waren er heel veel moeders met kinderen. Ik had verwacht dat er ongeveer 30 kinderen waren maar het waren er wel 100! Eerst werden alle kinderen gewogen aan een hangweegschaal. Vervolgens werden alle namen van de kinderen omgeroepen, de moeders noemden het gewicht op en dit werd genoteerd( de titel van de blog staat voor 1,2,3). Je kunt je voorstellen dat dit een enorme chaos was met zoveel mensen. Daarna werden alle kinderen gevaccineerd. De zuster maakte de vaccinaties klaar en Noor en ik gaven de vaccinaties. Er werd efficiënt gewerkt: op een gegeven moment zaten er 4 moeder met hun kinderen op schoot, eerst werd het linkerbeentje ontbloot: Noor en ik gaven de vaccinatie en daarna het rechterbeentje. Het was hard werken maar heel gaaf om te doen!

Foto's van de outreach