Afscheid nemen bestaat niet

Uitgaan
Mikumi is een klein dorpje waar eigenlijk niks te doen is behalve de safari in Mikumi national park. Om toch aan onze feest- en dansbehoefte te voldoen zijn we gaan ‘’stappen’’. Van studenten die eerder stage hebben gelopen in het St. Kizito hospital kregen we de tip om Charles, een man die bij de echo werkt te vragen om met ons mee te gaan. Hij was erg enthousiast toen we hem vroegen om een keer te gaan dansen en een afspraak was dan ook zo gemaakt. Op vrijdag 31-03 was het zo ver: we gingen uit. Eerst zijn we naar een bar genaamd, impala bar, gegaan om de lokale cognac te drinken. Na een paar drankjes was het tijd om te dansen. We zijn naar twee verschillende ‘’clubs’’ geweest, bij beide was het erg rustig en voelde we ons erg bekeken toen we de dansvloer betraden. De Justin Bieber muziek maakte het gezellig en uiteindelijk hebben we veel gelachen en was het een geslaagde avond. We hebben gemerkt dat contact leggen en vrienden maken hier erg makkelijk gaat. Iedereen is heel aardig en wil je van alles laten zien, zo ook Charles. Wel is het behouden van een vriendschap erg lastig. Als je eenmaal een keer met iemand hebt afgesproken blijft de vriendschap niet laagdrempelig. Je nieuwe vriend of vriendin wil: of mee naar Nederland, of geld of met je trouwen..

Pasen
Pasen is belangrijk in de Tanzaniaanse cultuur en wordt uitgebreider gevierd dan Kerst. Op eerste paasdag zijn we naar Tan Swiss gegaan om iets uitgebreider te ontbijten dan gewoonlijk. Er waren veel gasten uit India. We maakten een praatje met de eigenaar van Tan Swiss over dat het leuk is om als eigenaar kennis te maken met mensen van veel verschillende culturen. De eigenaar vertelde dat hij ook veel verschillende soorten mensen ontmoet: zo was er een keer een Engels man te gast die later op TV kwam als gezochte crimineel..
’s Avonds werden we uitgenodigd om te gaan eten bij de nonnen. De nonnen waren hipper dan we dachten: we aten bij de TV en er waren alcoholische versnaperingen aanwezig. Na het eten (het was lekker maar niet erg bijzonder) knalden we en champagnefles, nadat deze natuurlijk door iedereen gezegend was. We waren al heel verbaasd van de hipheid van de nonnen, toen we gingen dansen keken we helemaal onze ogen uit. Zelf de oudste nonnen deden mee! De nonnen leerden ons de dansmoves en we hebben erg gelachen, een geslaagde paasdag! Noor en ik dachten dat er in Tanzania geen tweede paasdag werd gevierd en ging vol goede moed naar het ziekenhuis. Dat tweede paasdag een nationale feestdag is in Tanzania werd snel duidelijk: het was uitgestorven in het ziekenhuis. Omdat er bijna geen patiënten lagen en er geen artsenvisite gedaan werd zijn we maar gaan genieten van een vrije dag in het kader van aanpassen aan de cultuur (dus ook de feestdagen).

Het werk
De week van 2 april was een korte werkweek in het ziekenhuis. Op tweede paasdag waren we uiteindelijk vrij, donderdag stond de outreach op het programma en vrijdag is onze schooldag. Op dinsdag en woensdag hebben we op de mannenafdeling gewekt. Noor en ik vinden dit de leukste afdeling omdat het personeel hier

het aardigst is. Omdat we nog geen vaginale bevalling hadden gezien hebben we ons nummer afgegeven aan Nina, die op de kraamafdeling werkt. Op woensdag was het dan zover: we mochten aanwezig zijn bij een bevalling. De moeder was een meisje van 15. Ik vond het heel bijzonder om te zien maar kwam op dat moment even terug van mijn kinderwens. Het opvallendste vond ik dat er geen familie bij het meisje aanwezig was. Mannen zijn niet welkom op de kraamafdeling maar er was ook geen moeder of zus bijvoorbeeld. Verder vind ik het bijzonder om te zien dat veel vrouwen hier niet echt glimlachen als ze hun baby te zien krijgen, waarschijnlijk moest de jonge moeder alles even verwerken. Aan zwangerschapsverlof wordt hier volgens mij niet echt gedaan. Een zwangere collega van de vrouwenafdeling (waarvan we eerst dachten dat ze gewoon wat gezet was) is eind april uitgerekend en werkt nu nog!
Op de mannenafdeling was een interessante casus: een jongen van 12 met spasmes en een hersenbeschadiging vanwege zuurstoftekort bij de bevalling was opgenomen vanwege een overdosis aan medicatie. De jongen dacht dat hij zijn medicatie nog niet in had genomen en heeft toen alle pillen die hij kon vinden ingenomen. Gelukkig was het niet ernstig en mocht hij een dag later alweer naar huis.
Deze week hebben we weer helaas weer een voorbeeld gezien van

huiselijk geweld. Op de vrouwenafdeling lag een vrouw die door haar man mishandelt was met een soort kapmes. Haar beide benen en één arm waren hierdoor gebroken. Ik vind het heel heftig om te zien dat het zo ver kan gaan. Wat wel goed is, is dat het ziekenhuis zulke vrouwen helpt met het doen van aangifte. Gelukkig had deze vrouw dit ook gedaan.
Op een rustig moment hebben we ons even op malaria laten testen bij het lab. We hebben geen klachten maar een check kan geen kwaad. Na een vingerprik en een half uur wachten was de uitslag er: allebei geen malaria.
Hieronder kort nog twee interessante casussen:
-Er was een meisje van 3 jaar dat een maiskorrel in haar neus had gestopt, deze werd er onder anesthesie uitgehaald.
-Waar een te vroeg geboren kind in Nederland in de couveuse wordt gelegd doen ze hier aan kangaroo care: een baby wordt op de blote borst van de moeder gelegd en krijgt zo lichaamswarmte van de moeder, een soort natuurlijke couveuse. Een kanttekening: er zijn hier wel couveuses aanwezig maar die worden niet gebruikt omdat er hier gedacht wordt dat je een kind dan de hele tijd in de gaten moet houden en daar niet genoeg personeel voor is. Een andere verpleegkundige zegt dat de couveuses het niet doen…

Masai dorp
Joke en Charlotte, de moeder van Noor en een vriendin van haar, zijn ons komen opzoeken. We hebben ze rondgeleid in het ziekenhuis en gewandeld in de omgeving. Op 7 april brachten we een bezoek aan een Masai dorp samen met een gids. De wandeling zou ongeveer 45 min duren maar duurde bijna anderhalf uur, dat was niet erg want de omgeving was echt prachtig. Ik had mixed feelings om te betalen om een Masai dorp te bezoeken omdat dit erg toeristisch is. Toch leek het me leuk om te zien hoe deze stam leeft. Toen ik aan de gids

vroeg wat er met het geld gebeurde dat we hem betaalde vertelde hij ons dat een deel van het geld naar de stam gaat voor verschillende projecten, dit maakte het al wat minder erg om te betalen. Eenmaal in het dorp aangekomen kregen Noor en ik kleding aan die de Masai ook dragen, werd er laten zien hoe er vuur gemaakt wordt en waren we getuigen van een traditionele dans. De Masai mannen hebben meerdere vrouwen, soms wel acht, bij deze vrouwen hebben ze gemiddeld zo’n zeven kinderen. In het dorpje staan verschillende hutjes waar de verschillende vrouwen van de man in leven. In het ziekenhuis komen geregeld Masai. Een van de artsen vertelde ons dat Masai mannen niet alleen het bed mogen delen met een van hun vrouwen maar ook met anderen, zoals de vrouw van je boer. De vrouwen mogen dit niet weigeren. Omdat de Masai mannen soms even wat anders willen om het zo maar te zeggen delen ze ook wel eens het bed met vrouwen buiten de stam. Het gevolg is dat de mannen geslachtsziektes zoals HIV oplopen en deze onder de stam verspreiden. De geïnfecteerde Masai vrouwen komen vervolgens naar het ziekenhuis. Zij ontkennen dat ze HIV hebben omdat ze niet geloven dat hun man met verschillende vrouwen naar bed gaat. Ik vond het heel bijzonder om te bedenken wat voor leven je hebt als vrouw als je geboren wordt in een Masai stam. Er zijn ook vrouwen die gaan studeren en daarmee de stam verlaten. Een van de verpleegkundigen op de mannenafdeling is een Masai maar woont niet meer in een Masai dorp omdat ze verpleegkunde is gaan studeren. Af en toe gaat ze terug naar het dorp om haar ouders op te zoeken. Ze draagt hippe schoenen en heeft een telefoon, als je niet zou weten dat ze officieel een Masai is zou je denken dat ze net zo is als iedereen.

Safari Mikumi
Na de safari in Ruaha National park was het tijd voor vergelijkingsmateriaal: Mikumi National park. Omdat we op onze eerst safari geen leeuw hebben gezien hoopten we deze nu wel te zien. Helaas hebben geen leeuw gespot maar wel een luipaard. Die zijn zeldzaam hier dus dat is een pleister op de wonden. Verder zagen we dieren in grotere groepen dan in Ruaha. Zo zagen we bijvoorbeeld wel 20 giraffen en 70 impala’s bij elkaar.

Afscheid
Op onze laatste werkdag bedankten we onze collega’s in het Swahili voor de stage. Verder hebben op onze laatste dag afscheid genomen van collega’s waar we het het beste mee konden vinden. Een van de chirurgen, een oud baasje van 75, gaf ons 3 wijze lessen mee: 1: werk hard zodat je afhankelijk bent van je ouders, 2: zoek een goede man en 3: maak je opleiding af. Met deze wijze lessen kwam er een einde aan onze stage van 10 weken in het St. Kizito hospital. Zondag 15-04 gaan we met de bus naar Dar es Salaam. Vanaf hier reizen we door naar Zanzibar en eindigen onze reis in Kenia. Zin in!