Veel te vertellen

Weekendje thuis
Nadat Noor en ik 10 weken stage hebben gelopen in het ziekenhuis zullen we naar Dar es Salaam, Zanzibar en Kenia verder reizen. In het weekend (10-03/11-03) hebben we een reisplanning gemaakt, vliegtickets en hotels geboekt. We hebben het hier in Mikumi naar ons zin maar we kijken ook heel erg uit naar het reizen. Vorig weekend was ik jarig op safari maar kon Nina er niet bij zijn omdat ze vrienden op ging zoeken in Dar es Salaam daarom moest mijn verjaardag opnieuw gevierd worden maar nu met z’n drieën. Nina en Noor hadden pannenkoeken en een brownie voor mij gebakken: ik waande me helemaal in Nederland. Op zondag was het weer tijd om naar de kerk te gaan, de mis begon om 06:30 dus we hadden een lekker lange dag zullen we maar zeggen.

Drukke week op de mannenafdeling
Op maandagochtend liepen de drie studenten nietsvermoedend richting het ochtendgebed tot we een zwangere vrouw hurkend op het gras zagen zitten. Ze was afgezet door haar man en de verpleegkundige was nog bezig met spullen uitladen uit de auto. We hielpen de vrouw overeind en begeleidde haar naar de kraamafdeling. Gelukkig waren we op tijd want de baby wilde er graag uit. In het ziekenhuis is het niet toegestaan dat mannen aanwezig zijn tijdens de bevalling.
Deze week lagen er redelijk veel patiënten op de mannenafdeling, toch was het aantal patiënten niet dat er voor zorgde dat het drukke dagen waren maar de complexiteit van de patiënten. Zo was er een jongen twee weken geleden in zijn been gebeten door een krokodil, gelukkig was het ‘’alleen’’ zijn been. Hij had pinnen in zijn been gekregen en het was de vraag of hij ooit nog goed zou kunnen lopen. Hij bleek geen osteomyelitis(infectie van het bot) te hebben en liep na een paar dagen al weer redelijk. Tijdens de doktersronde op woensdag had een jongen van 17 jaar pijnklachten op zijn borst. Hij had een lage bloeddruk en was erg benauwd, er werd snel actie ondernomen om het door te verwijzen naar het ziekenhuis in Morogoro. Ik was aan het helpen waar ik kon tot ik opeens een hele harde klap hoorde. Een van de patiënten was keihard met zijn hoofd tegen de glazen deur geknald. Er zat al een barst in de deur maar er viel nu ook glas uit. De moeder van de jongen met de klachten op de borst schrok zo dat ze moest huilen. De patiënten die door het lint ging werd door vier mannen in bedwang gehouden en uiteindelijk door een anesthesist gecedeerd. De patiënt heeft meningitis en heeft

hier waarschijnlijk hersenbeschadiging door opgelopen wat dit gedrag veroorzaakt. Het was erg zielig en triest voor de jongen, vooral omdat hij nog jong (eind 20) is en er een kans groot is dat hij nooit meer de oude zal worden.

Operatiekamer
Op dinsdag mochten we meekijken met de Nederlandse gynaecoloog op de operatiekamer. De operatiekamer hier is naar mijn mening nog best ontwikkelt: zo is er veel materiaal aanwezig en wordt er steriel gewerkt. Toch zijn er een aantal zaken die in Nederland waarschijnlijk niet zo snel voor zouden komen: de antibiotica was niet op voorraad, tijdens een van de operaties viel de stroom uit (gelukkig zijn er wel wat lampen op zonne-energie) en liep de anesthesist tijdens de operaties soms gewoon weg. Ik heb met drie operaties meegekeken: de eerste was van een vrouw die dezelfde ochtend een keizersnee had ondergaan en een hele lage bloeddruk had. Om te onderzoeken of ze een bloeding had werd ze geopereerd. Wat heel interessant was om te zien was de peristaltiek van de darmen toen de buik was opgengemaakt. De vrouw bleek gelukkig geen bloeding te hebben. De tweede operatie bestond uit het verwijderen van een tumor uit de borst. In het ziekenhuis kan niet onderzocht worden of de tumor goed- of kwaadaardig is, daarom neemt de gynaecoloog een deel van de tumor mee naar Nederland om het daar te laten onderzoeken. Bij de laatste operatie werd een baarmoeder met vleesbomen verwijderd. Omdat ik nog nooit met grote operaties mee had gekeken was dit een super interessante ervaring.

Kraamafdeling
De eerste dag op de kraamafdeling vielen we meteen met onze neus in de boter: we mochten aanwezig zijn bij een spoedkeizersnede. Het ging allemaal best snel omdat de vrouw zwangerschapsvergiftiging (eclampsie) had en de baby snel uit de buik gehaald moest worden. Ik vond het echt heel mooi en bijzonder om de keizersnede te zien. Nadat de mond en het neusje vade baby waren uitgezogen huilde ze nog niet goed door, gelukkig na wat geklop en geschut kwam het huilen op gang. De dag erna stond er een geplande keizersnede op het programma. De vrouw van de ongeplande keizersnede was geheel verdoofd, in tegenstelling tot de vrouw van de geplande keizersnede: zij kreeg een spinale verdoving en was dus bij kennis. Toen de baby uit de buik was en was verzorgd nam de verloskundige de baby mee naar de ward. Omdat de verloskundige zich eerst ging omkleden (van operatiekleding naar het normale uniform), had ze de pasgeboren baby even op de brandcard op de gang gelegd. Omdat we niet wisten dat ze dit aan het doen was en we het wel heel zielig vonden pakte ik de baby op en liet haar aan de moeder zien (dit was nog niet gebeurd). Ik was blij dat ik dit kon doen want kan me voorstellen dat je zo snel mogelijk je kind wil zien nadat dit geboren is.

Weekendje Morogoro
Een paar dagen voor ons vertrek hadden we een buskaartje gekocht om naar Morogoro te gaan. Eenmaal bij het busstation aangekomen werden we door de man van de bookingoffice naar een klein busje geleid. Licht verward maar eigenlijk ook wel blij vanwege het comfort stapten we in, de bus vertrok toen hij vol zat. In Morogoro werden we hartelijk welkom geheten door de eigenaresse van het hotel genaamd mama Pierina. In Morogoro zijn meer winkeltjes dan in Mikumi dus we konden onze lol op: we kochten khangas en een taart om te vieren dat Nina een nieuwe baan heeft. Zaterdag was het tijd voor een beetje inspanning: een hike in de Uluguru mountains. Het was een flinke klim van totaal 21 km. Het doel van de hike was het bereiken van het uitzichtpunt ‘’Morningsight’’. Toen we daar aan waren gekomen ontmoeten we andere mensen die graag met ons op de foto wilden. Net als donkere kinderen voor ons, zijn wij als blanke ook leuk om mee op de foto te gaan. De dag erna stonden we wat minder soepel op dan normaal (#spierpijn) maar dat mag de pret niet drukken. Op de terugreis zagen we giraffen, zebra’s en impala’s zoals je in Nederland koeien en schapen onderweg tegenkomt. Toen we bijna thuis waren kregen we een lekke band, gelukkig was dit snel weer gefixt en heb ik mezelf even van mn beste ‘’kluskant’’ zien.