Haraka haraka, haina baraka

Udzungwa Mountains
Afgelopen weekend stond een bezoek aan de Udzungwa Mountains op het programma. We gingen er met een overvolle bus heen: op elke stoel zat iemand en op alle plekken waar je kon staan stond iemand. Elke keer als je dacht 'nu kan er echt niemand meer bij' sprong (de bus stopt hier niet om iemand te laten in- of uitstappen) er weer iemand in de bus. Omdat er geen plek meer was om te zitten stond ik in de bus. Bij een controlepost kwam en een politieagent met een stok in de bus. Hij tikte mij aan met zijn stok, ik dacht 'nu gaan we het krijgen, paspoort laten zien? geld betalen? '.

Uiteindelijk bleek dat hij wilde vragen waarom ik in de bus stond. Ik vertelde hem dat ik stond omdat er geen zitplek meer vrij was, hiervan was hij helemaal verbaasd. Blijkbaar is het niet gebruikelijk dat er een blanke in de bus staat. Na de enerverende rit werden we uit de bus gezet toen we op onze bestemming aan waren gekomen. We voelden ons een beetje gedropt in de middle of nowhere, gelukkig kwam er al snel een gids naar ons toe. We betaalden onze gids bij een soort kantoortje, daarna mochten we met een gezin dat ook een hike ging doen meerijden naar het beginpunt. We liepen door een soort oerwoud bergopwaarts naar de watervallen. Onderweg vertelde de gids ons wat over de bomen: er waren veel bomen waar bladeren aan zaten die een geneeskundige werking hebben: van het voorkomen van psychoses tot het opwekken van een abortus. De hike was er mooi maar ook wel een beetje zwaar vanwege de hitte. Eenmaal bij de het uitzichtpunt van de waterval aangekomen was het het allemaal waard: het was prachtig. Nadat

we wat verder liepen kwamen we bij de uitmonding van de waterval, hier konden we zwemmen. Het gezin dat ons op de heenweg een lift gaf kwamen we tijdens de hike weer tegen. We raakten aan de praat en het bleek dat zij verbleven bij Tan Swiss (het restaurant vlak bij het ziekenhuis waar wij geregeld heen gaan). Wat we gehoopt hadden werd werkelijkheid: ze boden ons een lift aan! Ze hadden een pick-up en wij mochten in de laadbak. Het was heel hobbelig omdat de wegen hier heel onregelmatig waren maar het was zo veel beter dan de bus!

Stageweek
Aan het begin van de week hield een van de chirurgen een serieuze preek. Het was in het Swahili dus ik verstond het niet maar uit de toon kon ik opmaken dat het om iets belangrijks ging. Na de overdracht vroegen we aan hem waar de preek over ging. Hij vertelde
dat het personeel al maanden geen salaris had gekregen omdat het ziekenhuis hier te weinig geld voor heeft. Om aan geld te komen steelt het personeel medicatie om dit te verkopen. De chirurg vertelde dat dit echt niet meer mag gebeuren omdat het ziekenhuis zich aan de regels van de overheid moest houden.
Deze week zijn we begonnen op de vrouwenafdeling. De verpleegkundigen zijn veel vriendelijker dan op de kinderafdeling dus de week begon al goed. De meest voorkomende ziektebeelden zijn: TBC, urineweginfectie, HIV en anemie. De arts gaf ons uitleg over abortion. In Nederland mag een kind geboren worden na minimaal 24 weken, in Tanzania is dit 28 weken. De reden hiervoor is dat bij 24 weken de longen van de baby nog niet volgroeid zijn. In Nederland is er apparatuur beschikbaar om de longen te ondersteunen, in Tanzania niet. Verder zijn we aanwezig geweest bij het verwijderen van placenta. Een vrouw was bevallen maar de placenta zat nog in de buik, dit werd onder narcose verwijderd. Voordat de chirurg begon deed hij eerst een kort gebed, dit vond ik bijzonder om te zien.
Een andere interessante casus was een vrouw die 3 maanden geleden in een ziekenhuis bevallen was voelde zich niet goed. Ze is naar verschillende ziekenhuizen geweest maar de oorzaak van de klachten bleef onduidelijk. Uiteindelijk bleek dat de placenta nog in haar buik zat (na 3 maanden!). De arts vertelde dat het een godswonder is dat de vrouw nog leeft. Tot slot heb ik deze week mijn eerste venflon geprikt, in een keer raak ;)

Donderdag was de dag van de outreach. Dit keer gingen we naar een wat kleiner dorp met minder kinderen.. Tijdens een outreach gaan er een verpleegkundige en een verloskundige mee. De verpleegkundige weegt en vaccineert de kinderen, de verloskundige onderzoekt de zwangere vrouwen. Na het wegen van de kinderen heb ik in plaats van het vaccineren van kinderen de verloskundige geholpen. Zwangere vrouwen ondergaan de volgende onderzoeken: bloeddruk meten, wegen, buikomvang en ligging van de baby. Tot slot wordt er met een apparaatje ook naar het hart van de baby geluisterd. De locatie voor de onderzoeken was dit keer een kamer van een kerkje. Er wordt verwacht dat de vrouwen voor bepaalde onderzoeken zoals HIV onderzoek en het bepalen van het HB, naar het ziekenhuis gaan. Niet alle vrouwen hadden dit gedaan. De verloskundige hield een preek over het belang van de onderzoeken en waarschuwde dat als de vrouwen bij de volgende outreach niet naar het ziekenhuis zijn gegaan ze niet meer onderzocht worden. Ik heb gemerkt dat HIV echt een taboe is. Zwangere vrouwen krijgen allemaal preventieve HIV medicatie. Vrouwen die HIV positief zijn krijgen hier medicatie voor, het doosje met pillen werd snel in de tas gestopt om te voorkomen dat iemand het ziet. Toen er over HIV gepraat werd werd er gelijk gefluisterd. Ik praatte met de verloskundige over dit taboe. Een van de oorzaken is het gebrek aan kennis. Zo denken sommige mensen dat je HIV kan krijgen door iemand met HIV aan te raken.

Kapper
Ik raak steeds meer geïntegreerd hier in Tanzania, wel vond ik dat er nog iets aan mijn haar gedaan moest worden, dus ging ik naar de kapper om mijn haar te laten invlechten. Toen de kapper dicht bleek te zijn werden we door zusters die we tegenkwamen naar een huis gebracht. Hier woont een vrouw die goed kan vlechten. Er werd hard gelachen om het feit dat wij vlechtjes wilde maar ze durfde de uitdaging aan. Er werd een matje op de grond gelegd waar ik op kon zitten. Na een ongeveer een uur was mijn haar ingevlochten, zie de foto voor het resultaat. Bij het huis waren heel veel kinderen, waarschijnlijk was het een soort crèche. De kinderen waren eerst bang voor ons maar na een tijdje wilden ze juist alleen maar met ons spelen en riepen mzungu (westerling) naar ons. Het was geniaal om te zien hoe ze reageerden op het maken van foto's. We maakten een foto van de kinderen en lieten deze aan hun zien, bij het zien van de foto's kwamen ze niet meer bij van het lachen.
De titel van de blog betekent: haastige spoed is zelden goed, heel toepasselijk voor hier...