Habari? Nzuri!

05-02-2018

Om 06:00 was het dan eindelijk zo ver: de reis naar Tanzania begon. We vlogen vanaf Brussel naar Istanbul, ondanks de vertraging van 1,5 uur haalden we de vlucht van Instanbul naar Dar es Salaam. Tijdens de vlucht met een duur van 7 uur hebben we ons kostelijk vermaakt met het kijken van films. We vlogen met Turkish airlines en voelden ons net prinsessen: het eten was lekker en we kregen zelf anti slip sokken! Aangekomen op Dar es Salaam moesten we een ''customs formulier'' invullen, met de formulier moesten we langs de douane. Het duurde best lang voordat onze toetreding tot Tanzania werd gekeurd dus ik kreeg het wel een beetje warm, dat was trouwens niet gek want het is hier rond de 35 graden. Vanaf het vliegveld werden we met een taxi naar het busstation gebracht. Ondanks dat het midden in de nacht was, was het er erg druk en stonden er heel veel bussen. Na een doolhof van kleine weggetjes kwamen we bij de bus richting Mikumi. Onze tassen werden voor 500 shilling op een steekkarretje naar de bus gereden. Het duurde 2 uur voordat de bus vertrok maar toen reed hij ook goed door. Onderweg keek ik mijn ogen uit: de omgeving zag er net zo uit als op TV of in een documentaire: baby's werden op de rug van hun moeder gedragen, kinderen die spelen met een autoband en huisjes van golfplaten. Tijdens de reis hebben we gelijk een minisafari gehad want we zagen: koeien, herten en giraffen! We waren helemaal enthousiast terwijl de andere (lokale) mensen in de bus ons verbaasd aankeken. Na een totale reis van meer dan 30 uur kwamen we aan bij het St. Kizito Hospital in Mikumi: onze verblijfplaats voor de komende 10 weken. We werden warm ontvangen door mama Rama, zij bracht ons naar het guesthouse. Een van de zusters, zuster Monica, leidde ons rond door het ziekenhuis. Het ziekenhuis was groter dan ik had verwacht en bestaat uit 4 afdelingen: een mannenafdeling, een vrouwenafdeling, een kinderafdeling en de kraamafdeling. Verder zijn er poliklinieken, is er een apotheek, een operatiekamer en zelfs een röntgenapparaat (is defect, maar is er wel!). Morgen is onze eerste werkdag in het ziekenhuis. We zijn na het lekkere eten (rijst met prut) van mama Rama vroeg naar bed gegaan, veilig onder onze klamboe.

07-02-2018

De dag begon met een gebed waar al het personeel van het ziekenhuis bij aanwezig is. Hierna begon de overdracht van de nacht- naar de dagdienst. Dit duurde vandaag langer dan normaal omdat op woensdag wordt doorgenomen hoeveel vrouwen en hoeveel baby's jonger dan 7 dagen er die week zijn overleden. Deze gegevens moeten worden doorgegeven aan de overheid. Het verplegend personeel bespreekt de casus en maakt een actieplan hoe dit een volgende keer voorkomen kan worden. Noor en ik keken vandaag mee op de kinderafdeling. Alles gaat hier zo anders dan in

Nederland: rapporteren gebeurt hier niet, gegevens van patiënten worden in een papieren dossier opgeschreven, er lopen katten door het ziekenhuis en er komen insecten uit de nachtkastjes. De meest voorkomende ziektes zijn: malaria, longontsteking, bloedarmoede en een urineweginfectie. We voelden ons vandaag een beetje nutteloos en moesten erg wennen, we vertrouwen erop dat dit de komende dagen beter zal gaan. Als lunch aten we een ''oliebol''(magazi) en dronken thee (chai). Na de dienst zijn we samen met zuster Monica naar de winkeltjes en markt aan de overkant van de straat geweest. Noor en ik merken dat er vaak naar ons gekeken wordt en dat er over ons gepraat wordt: beroemd zijn voelt vast ongeveer zo.

08-02-2018

Vannacht heb ik veel en eng gedroomd, het kan komen door de warmte maar ik denk ook dat de malariapillen een rol spelen. Ik ben nog niet aan het hallucineren dus het gaat nog goed;)
Zoals verwacht ging het vandaag al een stuk beter. We kregen meer taken en voelden ons meer op ons gemak. We maakten de nachtkastjes ''schoon'', hielpen met de administratie en deelden medicatie. De arts loopt tijdens de visite alle patiënten langs en beslist wie er met ontslag mag. Als een patiënt met ontslag met

schrijft hij een briefje en kan de patiënt (na het laten verwijderen van de infuusnaald) naar huis gaan. Ik keek toe hoe een verpleegkundige een infuusnaald bij een kind inbracht, wat hygiëne betreft waren er een aantal zaken waarvan ik dacht dat een andere manier beter was voor de gezondheid van het kind maar het voelde niet juist (lastig om uit te leggen) om hier iets van te zeggen. Het Swahili hebben we steeds beter onder de knie: we groeten nu iedereen proberen steeds meer van onze cursus naar boven te halen. Kortom een dag vol met nieuwe indrukken en interessante casussen.