New Zealand up North... tja waar zou die naam toch vandaan komen

Zo ver weg van huis en toch zo dichtbij. Dat is wat ik dacht toen ik mijn eerste weken in Nieuw Zeeland op het Noorder Eiland doorbracht.
Na een geweldig afscheidsfeestje in Kathmandu waar ik met enige pijn in mijn hart afscheid nam van Catherine (ja geloof het of niet maar mijn Chinese reismaatje was precies mijn laatste nacht in de stad ook aanwezig), Adrian, Nick, Phylicia, Lisa en Kyle voerde mijn reis mij, via een 15 uur durende tussenstop in Hong Kong

(waar ik na twee slapeloze nachten zeer creatief op zoek ging naar mogelijke slaapplekken), naar Auckland...

Als iemand mijn blik had kunnen vangen na mijn aankomst in Kathmandu zou hij hebben gezien dat ik zeer verwonderd was over de overgang van China naar Nepal, maar als deze persoon me vervolgens was gevolgd tot Auckland had hij zeker beweerd dat ik ronduit stomverbaasd was.
Ja mijn eerste cultureschok was binnen... vreemd dat ik dat tot nu toe altijd heb bij het binnenkomen van een westerse bestemming. Maarja, wat wil je als je de grootste stad van het land binnenkomt (wel 1,4 miljoen inwoners, dat is dus een derde van de gehele Kiwi populatie), waarbij de huizen je doen denken aan vakantiebungalows (nee zonder grappen de buitenwijken kunnen doorgaan voor Center Parks) en er welgeteld een handjevol hoogbouw te vinden is (ja wolkenkrabbers wil ik ze niet noemen). Die shock is toch nog niet zo heel absurd... deze stad kan in China doorgaan als een dorp en na mijn twee weken in de bergen van Nepal is het

hoogste punt van Auckland, een vulkaan genaamd "Mount Eden", eigenlijk meer een heuvel. Nieuw Zeeland is natuurlijk niet voor niets vernoemd naar ons eigen Zeeland... en de groene weilanden vol campina koeien bevestigden dit alleen maar.

Waar ik me in China en Nepal gelijk thuis voelde in een totaal vreemde omgeving voelde ik me nu een vreemde in een omgeving die me aan thuis deed denken.

Zou ik na mijn Nepalese ervaring weer kunnen wennen aan een westerse omgeving, zonder starende amandelvormige ogen en prachtig natuurlijk gekleurde mensen? Was die backpack-bus waarbij je praktisch gezien toch een soort van groepsreis maakt wel de beste keus nu ik erachter ben gekomen dat ik een soloreis prettiger vind?
Elk land roept bij binnenkomst weer nieuwe vragen op, wel of niet aangewakkerd door voorafgaande ervaringen en veronderstellingen.
De antwoorden op deze vragen komen echter pas boven drijven na een nieuwe duik in het onbekende en de daarbij horende overspoelende golf vol avonturen en ontmoetingen.

Ja zo kijk ik terug over mijn gehele Nieuw Zeeland avontuur, als een golf van ontmoetingen. Zowel met het land als met alle geweldige mensen waarmee ik die maand kennis heb mogen maken en waarmee ik een onvergetelijk deel van mijn reis heb kunnen delen. Laat ik alleen niet te hard van stapel lopen en beginnen met het Noorder Eiland, anders is het helemaal te veel om op te noemen. Tja je kunt zeggen wat je wilt, maar ik heb in Nieuw Zeeland vooral heel veel gedaan.

Één van mijn medevrijwilligers uit Nepal kwam net uit Nieuw Zeeland en kon alleen maar uitbrengen dat het een prachtig land is. Ook tijdens het boeken van mijn busticket kwam ik erachter dat dit relatief kleine land vele prachtige natuurschatten te bieden heeft. Je mag daarom best weten dat ik na aankomt in Auckland toch enigszins teleurgesteld was. Ik wist niet zo goed wat ik ervan moest vinden, maar zoals ik al zei liet ik de golf maar gewoon over me heen komen. Een goede actie, vooral nadat ik besloot om me op het laatste moment nog op te geven voor een walking tour naar Mount Eden. Daar ontmoette ik de Nederlandse Anne en werden de rest van mijn dagen in Auckland een stuk gezelliger. De stad zelf

had niet zo veel te bieden en het regende te veel om naar het schijnbaar prachtige Waheky Island te gaan. Niet getreurd! Het uitgaansleven was goed geregeld en we hebben tot in de vroege ochtend gedanst waarna we de volgende dag enigzins vermoeid een zwembad opzochten om te schuilen van het weer.

De daaropvolgende dag zou ik voor het eerst in de Straybus stappen waar ik de rest van mijn reis door Nieuw Zeeland niet meer vanaf zou gaan (op de paar plekken na waar ik dan langer zou verblijven en een volgende bus zou nemen). Na mijn ervaring in Nepal van reizen in een groep was ik enigsinds huiverig, maar manmanman wat was het een goede beslissing geweest een reis te boeken met deze organisatie. Oké je hebt minder vrijheid in waar je gaat en wanneer je de bus in kan springen, maar de chauffeurs vertellen veel onderweg, stoppen op plekken waar je anders niet zou komen en het beste van alles: je leert een diversiteit aan geweldige mensen kennen die samen met jou je Strayfamily vormen.

Goed ik zou dus met de bus gaan... maar dan moet ik hem wel halen natuurlijk. Die nacht gebeurde er iets vreemds... omdat ik nog een aantal zaken in moest pakken had ik mijn wekker extra vroeg gezet, maar omdat ik wist dat ik er vroeg uit moest, werd ik wakker met de gedachte dat het al tijd was en begon ik steeds aan mijn tas te zeulen als poging tot inpakken. Totdat ik op een gegeven moment realiseerde dat het 2 (of 3 of 4) uur was, abrupt stopte, weer in slaap viel om vervolgens een uur later het hele proces weer te herhalen. Mijn kamergenoten waren vast heel blij met mij, aka Pepijn (sorry nog). Hij sprong uiteindelijk een uur na mijn daadwerkelijke wekker zo hard uit bed dat ik wakker schrok en me realiseerde dat ik me verslapen had. In twintig minuten had ik me omgekleed, mijn tas ingepakt, eten uit de keuken gegraaid en was ik naar de bushalte gemarcheerd waar de bus binnen een minuut verscheen. Pfieuw net optijd... no stress... remember: time can be your friend.
Het avontuur kon beginnen. Dory onze (vergeetachtige) buschauffeur bracht ons van Auckland naar het prachtige Hahei. Waar we verbleven op een camping met een speciaal ingerichte lodge en bijbehorende blokhutjes voor Stray gasten. Het was heerlijk weer en je kreeg er het ouderwetse gevoel van een schoolkamp. Hier genoten we van geweldige (hot water) stranden, rotspartijen, kayaking, een langdradig potje darten en een buitenaardse sterrenhemel (ja die hebben ze in China en Nepal niet door alle lichtvervuiling en bewolking). Wat

wil je nog meer?... Nou wat dacht je van surfen in Raglan! De beste spot in Nieuw Zeeland en met de aanstormende orkaan waren de golven gigantisch. Hier stapte ik af om een nacht bij te boeken. De eerste dag keek ik met grote (en enigszins angstige) ogen naar de immense golfslag terwijl ik met Pepijn en de Engelse Rio, James, Ellie en Rob op het zwarte zand lag. Ja Nieuw Zeeland heeft wel vier verschillende kleuren zandstranden: onze kleur, wit, zwart en custard geel (waardoor je opeens zin in pudding krijgt).
Het hostel lag midden in het regenwoud tegen een berghelling aan, waardoor je vanuit je deuropening een prachtig uitzicht had over de oceaan. Er heerste een gezellige surfsfeer, werden veel spelletjes gespeeld in de avond en tijdens zonsondergang konden we genieten van een flinke portie fish&chips. Ik nam afscheid van mijn oude bus en bereidde me voor op een intense surf de

volgende ochtend. Waarbij ik welgeteld twee keer voor zo'n vijf seconden stond en daarmee mijn doel met de volle 200% had overstegen.

Na Raglan vervolgde de reis, via glowworm grotten (nooit geweten dat poep zo mooi kon zijn) naar Rotorua oftewel smellytown. Waar de zwavelgassen je tegemoet waaien vanuit de nabijgelegen geisers (die overigens zeker wel de moeite waard zijn om te zien), maar je niet langer dan één nacht wilt doorbrengen. Tenminste naar mijn mening, de meeste verblijven hier dus wel twee nachten wat inhield dat ik weer afscheid nam van mijn tweede bus en terug instapte bij mijn eerste, weliswaar met de nieuwe buschauffeur Skins.

Waar in Raglan het weer nog mooi was en de aanstormende orkaan enkel zeer krachtige hoge golven veroorzaakte, kregen we vanaf Rotorua last van het machtige natuur verschijnsel. Dat wil zeggen, we werden zeiknatgeregend door haar staartje.

Nieuw Zeeland blijft een mooi land als het regent, maar van de daaropvolgende stops als Lake Aniwhenua en Blue Duck station hebben we vooral de binnenkant van de bus (ja door overstromingen moesten we een kleine omweg nemen) en onze lodges gezien.
Rain doesn't stop us though. Lake Aniwhenua was namelijk niet zo maar een mooi meer waar het land zo rijk aan is. Dit is namelijk de culturele stop van de busreis waar je overnacht bij een Maori familie, zij je wat vertellen over hun cultuur en wat ze doen om hun communitie te helpen. Voorafgaand worden oude grottekeningen en het prachtige houtgesneden voorouderhuis laten zien terwijl je 's avonds geniet van een heerlijke hangi. Een

traditionele feestmaaltijd van de Maori waarbij al het eten zo'n 4 uur wordt begraven terwijl het op gloeiend heten stenen wordt gestoomd/gerookt met behulp van natte lappen en zand. De volgende dag brachten we het overgebleven voedsel maar de lokale school waar we met de Maori kinderen spelletjes speelden en we de Haka uitgelegd kregen.

Ja de ene geweldige ervaring na de andere kwam voorbij. Te veel om op te noemen maar ook te mooi om niet even bij stil te staan. Na Blue Duck station waar we door de regen niet veel hebben kunnen doen, klaarde het weer op. Zodanig zelfs dat vrijwel iedereen van de bus de volgende dag de Tongarero crossing liep. Een 19 kilometer lange hike over verschillende vulkanen (waaronder Mount Doom van Lord of the Rings) met geweldige uitzichten, enorme kraters en prachtige zwavel meren. Deze hike was de afgelopen week steeds gecancelled maar nu kon hij, ondanks laaghangende bewolking, eindelijk weer doorgaan. Ik daarentegen bleef op deze stop een paar nachten langer omdat ik de prachtige hike liever een dag later wilde lopen. Ik nam daardoor nu echt afscheid van mijn Engelse vrienden en

bleef achter met Tori en Ally uit Chicago en Noord Ierland.
Nou wat een goede keus is dat geweest. Waar de rest van de groep Mount Doom niet kon zien vanwege een slecht getimede laaghangende wolk hadden wij enkel maar een blauwe lucht. De hike was niet zwaar en we deden het op ons gemakje, namen alle vergezichten in ons op, zochten zoveel mogelijk plekken voor een mooie foto en genoten van elk moment. Met z'n drieën hadden we precies dezelfde mening over hoe een goede hike zou moeten zijn en we waren dan ook goed op elkaar ingesteld. Die avond sloten we de dag feestelijk af met een heerlijke burger in het café om de hoek en een film op de bank. We waren de enige in de reusachtige lodge (zelfs de receptionist was nergens te bekennen) wat een soort koninklijk gevoel gaf, maar toen de keukendeur uit zichzelf open zwaaide wist ik niet hoe gauw ik het lichtknopje kon vinden van

de donkere ruimte. Het koninklijke leven duurde maar kort, want een dag later verscheen een nieuwe bus (gevuld met mensen die ik in Raglan had leren kennen) en vervolgde de reis naar de laatste stop op het Noorder eiland: Wellington. De leukste grote stad van het land, met een heerlijke artsy vibe, enorm veel heuvels, een mooie botanische tuin en een groot interessant museum. Samen met mijn Canadese vrienden Chad en Nick heb ik de stad verkend zoals ik toch nog altijd het liefste doe: rondlopen met grote ogen... oja en met hier en daar een feestje.