China... een apart geval: Poging tot samenvatten

4 Februari 2017, mijn aankomst dag in Beijing na ongeveer 14 uur vliegen en een veel emotioneler afscheid dan gedacht stapte ik de wazige terminal in. Vreemd... maar na het zien van de metrostations, die meer weg hadden van bruine cafés uit de tijd vóór het rookverbod, werd duidelijk waarom Chinezen toch altijd met mondkapjes lopen. De gele smog zorgde zowaar voor een vuurwerklucht die tot diep in je neusgaten drong en je daarmee gelijk voorstelde aan dit prachtige land.

China... een verhaal opzich;
Het land waar je je angsten overwint (er is namelijk niets om bang voor te zijn), het echt helemaal alleen reizen leert (er is, buitenom de overbevolking in het land zelf, verder namelijk echt helemaal niemand) en je gewend raakt aan het feit dat je alleen je eigen gedachtes nog maar kunt verstaan (die inmiddels enkel nog uit Engels bestaan). Het land van grote bruisende steden, grote bruisende dorpen en fantastische natuur. Het land waar vrijwel niets mag, maar toch veel kan, waar het communisme regeert en men alle kapitalistische gebruiksvoorwerpen produceert waar het zelf zo erg tegen is. Het land waar je duidelijk meer dan een maand de tijd voor nodig hebt om het echt te kunnen zien, voelen, proeven en beleven.

Toch had ik maar een maand in dit fascinerende land vol scherpe contrasten. Het was lang niet genoeg, maar het heeft me een mooi beeld gegeven.

Tijdens mijn tweede dag was de lucht bij hoge uitzondering stralend blauw en burgerde ik snel in de Chinese, vooral toeristische, cultuur. Ik sprong van hot naar her, maakte 200 keer te veel foto's en fietste langs de oude hutongs van de stad.

Ondanks de aan mijn rug hangende beste vriend voelde me nog niet helemaal een backpacker (voor alles is een eerste keer en vaak gaat een eerste keer niet helemaal zoals je gehoopt had). Ik was nog te veel bezig met mijn plannen en nam de Nederlandse stress mee, maar ik kwam als een dieselmotor langzaam op gang en na een paar dagen voelde ik me 'like a kid in a candystore' door alle prachtige bezienswaardigheden en kleine persoonlijke overwinningen. Ik had zowaar het idee alsof ik de wereld aan kon... en dat in een land waar ik communiceerde door 24 uur per dag Hint te spelen.

Tja wat wil je als je de ene dag over die golvende draak van een Chinese muur loopt, de nacht in een slaaptrein doorbrengt om je vervolgens te verwonderen over de

architectuur van aan kliffen hangende tempels en je daarna rondjes loopt in grotten vol uitgehouwde Boeddha beelden. Om nog maar te zwijgen over het terracotta leger, alle schattige old towns vol met rode lampionnen, de klunzige jonge panda's, de zeer vreemde Chinese opera en alle prachtige, machtige natuur van het land.

Elke dag was geweldig, elke dag was compleet verschillend en elke dag zorgde voor verbazing. Niet alleen het land heeft zeer grote contrasten, ook de reiservaring veranderde met elk moment dat ik de deur van het hostel uitstapte. Vaak was ik alleen en was ik maar wat blij wanneer de zoveelste Chinees zijn camera op me richtte met de vraag of ik alsjeblieft met hem op de foto wilde (alle aanspraak pakken die je pakken kan heu) en anders ging ik tijdens mijn fietstocht, hike of busritje gewoon een beetje zingen (ze verstaan me hier toch niet ha).

Ondanks dat ik tweederde van de tijd met mezelf moest zien te stellen heb ik ook geweldige lieve mensen ontmoet. Zo kon ik een week samen reizen met Catherine uit Canada aka CC. Leerde ik de lieve Italiaanse Sofia kennen toen ik in alle haast een bus te laat nam na een uitstapje naar een gigantische Boeddha in Leshan, waardoor we de volgende dag samen naar de opera gingen. Ook werd ik op een avond aan een tafel gezet waar al een westerse toerist zat te eten, tja we kenden elkaar natuurlijk allemaal daar in het verre westen. Ten slotte verbleef ik mijn laatste paar nachten in het prachtige Yangshuo waar ik zowel Chrisie en Nina uit Zwitserland als de Chinese Pam, Huchin en Ming ontmoette en waarmee ik de mooiste Chinese avond uit, inclusief spookverhalen langs een rivier, heb beleefd.

Kortom deze maand is eigenlijk niet samenvattend te beschrijven en gelukkig ook met geen mogelijkheid te vergeten.

P.S. van alle duizenden foto's kon ik voor nu maar een kleine selectie maken.
Jiā Yóu! Houd moed, de rest komt ooit... ;)