Kathmandu: Azie met een magische 1001 nacht touch

Het was laat toen ik landde, de donkere nacht belemmerde mijn zicht op het prachtige Kathmandu, maar ondanks dit kon ik mijn ogen niet geloven. Een zee aan lichtjes tussen de bergen zorgde voor een magisch aanzicht. Wat kon je omgeving toch enorm veranderen in slechts een paar uur. Kathmandu airport zorgde voor een nog grotere overgang tussen het hypermoderne Hong Kong en Nepal. Het oude gebouw deed denken aan een ouderwetse sporthal waarbij stroomstoringen om de paar minuten de bagageband stillegden.

Starend naar de schokkende lopende band vroeg ik me af waar ik diezelfde avond nog zou belanden. Hoeveel mensen zouden er zijn en waar zouden ze vandaan komen? Ondertussen was ik gewend aan weken alleen reizen en dacht ik nog maar zelden in het Nederlands. Hoe zou ik de overgang naar een groep ervaren? Nadat de band voor de zoveelste keer weer op gang gebracht werd, zag ik tot mijn opluchting eindelijk mijn grote vriend weer terug en baande ik me een weg door de overige passagiers, losse achtergebleven koffers en opdringerige taxichauffeurs.

Ik werd opgehaald door Lok G, de coordinator van mijn toekomstige contructieproject, en hij bracht me naar een kleine oude witte vierkante taxi die me over de zandwegen bergopwaards richting het vrijwilligershuis

van The Green Lion Nepal zou brengen. Een prachtige rit waarbij ik me verwonderde over deze nieuwe stad en zowaar nog meer over de kracht van de kleine auto. Ook al was het donker een verschil met China was duidelijk te zien. Geen glimmende wolkenkrabbers of een oldtown bestaande uit grijze lage huizen met rode lampionnen en omhoog krullende daken. Nee mijn uitzicht bestond nu uit hoge statige rechthoekige huizen in alle mogelijke kleuren en straten vol elektriciteiskabels en reclameborden.
Ondertussen reed mijn taxi met krakende velgen en piepende remmen door deze straten en trok zichzelf met enige moeite een steile zandhelling op. De laatste grote uitdaging voordat ik arriveerde. Sapana G, de huisbeheerster van een groot groen huis, deed de deur open en gauw werd ik in het holst van de nacht naar mijn kamer gebracht. Vlak voor het slapen gaan sneakte ik nog

even het balkon op, ik was immers drie uur past curview aangekomen, om van het magische uitzicht te genieten. Een nieuw hoofdstuk van mijn reis kon niet mooier beginnen.

Nepal werd een lange stop na het cityhoppen in China en dit drong de volgende dag langzaam tot me door. Heerlijk een adempauze en geen stress. Nouja bij wijze van spreken dan, want alle straten in Kathmandu liggen open dus de smog van China heeft plaats gemaakt voor zandhappen. Daarbij bleek een introductieweek met 22 verschillende vrijwilligers soms stressvoller dan in je eentje rondstruinen. Tijdens uitstapjes naar verschillende plekken in en rondom Kathmandu hield ik eerder de rest van de groep in de gaten dan dat ik de omgeving in me opnam. Groepsreizen zijn blijkbaar niets voor mij, want ik loop eigenlijk gewoon het liefst met grote ogen door de straten om zoveel mogelijk van de plek mee te krijgen en dit tot op het bot te beleven. De grote groep had gelukkig wel tot gevolg dat ik een aantal hele leuke, spontane, energieke, inspirerende en lieve mensen heb leren kennen.

Zo bracht ik mijn eerste dag in Kathmandu door met Isolde. Een lieve inspirerende vrouw uit Nederland die nu een paar maanden vrijwilligerswerk doet nadat ze haar baan in Nederland had opgezegd. Ze leerde mij dat alles altijd nog mogelijk is, als je de stap maar onderneemt. Verder leerde ik Lisa en Phylicia kennen, beide uit Nederland en beide hadden ze al verschillende andere projecten gedaan in andere landen. Ook zij hadden aan het eind van de eerste week genoeg van de grote groep en samen gingen we op onderzoek uit naar een klein uitstapje voor het weekend. We wilden heel graag de Himalaya zien en zo stuitten we op een uitzichtpunt in Nagarkot. Toen we dit vervolgens aan Kyle vertelde, een jongen uit de USA, wilde hij gelijk mee na het horen van de naam van ons hostel: Nirvana.

Nou ik was maar wat blij dat hij mee was gegaan, want het bleek een grootser, emotioneler en ingewikkelder uitstapje te worden dan gedacht. Na een spannende taxirit over een in wolken gehulde bergpas werden we uiteindelijk gedropt bij Nirvana Resort. Alleen de mensen wisten helemaal niets van een reservering en ze konden blijkbaar ook geen Engels meer. Voor de oplettende lezer (overduidelijk niet ik tijdens het instellen van de navigatie): Nirvana hostel is niet hetzelfde als Nirvana Resort. Ondertussen kwam die hele avond de regen al met bakken naar beneden en waren we behoorlijk verkleumd. Onze taxi was allang weer vertrokken en we konden geen hand voor ogen zien. Alle hoop was nog niet verloren, want na een telefoontje aan ons geboekte hostel werden we gelukkig maar een klein stukje verder gestuurd. We moesten naar Baba-house en de eigenaar, Baba, zou iemand tegemoet sturen zodat we niet weer verdwaalde.

Nirvana hostel bleek half verwoest te zijn door de aardbeving en Baba's zakenpartner runde dit nu terwijl Baba zijn intrek had genomen in een vrijwilligershuis. Wat een geweldige ervaring heeft Baba ons gegeven door dit huis open te stellen voor ons. De man had duidelijk veel meegemaakt in zijn leven en had een goed hart. Baba was 47 en had een been verloren toen hij tijdens een bergbeklimming vast kwam te zitten in een lawine. Hij had een school gebouwd aan de andere kant van de vallei, had deze herbouwd na de aardbeving en toerde nu af en toe rond op een motor om de bevolking van kleine dorpjes te helpen en hen te stimuleren tot herbouwen. Daarbij had Baba op dit moment 6 kinderen, allemaal geadopteerd.

Nu, na het afronden van mijn vrijwilligerswerk weet ik zeker dat ik nooit meer via een grote organisatie ga boeken, maar op zoek moet naar dit soort projecten. Dan gaat al het geld tenminste rechtstreeks naar de mensen die het echt nodig hebben. Baba's verhaal ontroerde me terwijl ik smulde van het heerlijke eten wat zijn oudste zoon had gekookt. De nacht was verschrikkelijk koud en de volgende ochtend werd de zonsopkomst tegen gehouden door sluier bewolking. Daarbij voelde Lisa zich zeer slecht en bleef de regen het grootste deel van de tijd aanhouden. Een hike zat er helaas niet in, maar door de gastvrijheid van Baba kon voor mij ook deze dag niet meer stuk. Daarbij hadden we de interessantste gesprekken over films, verhalen, het boeddhisme en de mogelijke toekomstbeelden van de wereld. We sloten ons tripje af op het dak van Baba-house waar we toch nog even van het uitzicht konden genieten: de Himalaya gehuld in een jurk van wolken... magisch.

De tijd in Kathmandu zit er bijna op. Nog even en we moeten afscheid nemen van Lisa en Kyle die een ander project zouden doen terwijl Phylicia en ik naar een bouwplaats gaan in de middle of nowhere. Echter niet voordat we de week afsluiten met het Holy festival. Helaas was Lisa verre van beter geworden en moest ze het kleurenfeest missen. Inmiddels had Nick zich bij onze groep aangesloten. Een Australische jongen die al zes weken aan het constructieproject werkte en voor Holy terug naar Kathmandu was gekomen. Verder zou het niet lang meer duren of ook Adrian uit Engeland voegde zich bij de groep.



Terwijl ik later die middag door Thamel zwierf met een kop vol poeder, die bij elke ontmoeting met een compleet vreemd persoon van kleur wisselde, wist ik het zeker: deze stad is en blijft magisch.